🎭မာဖီးယားရဲ့ ဇနီးဆိုးလေး (OR)
ကျွန်တော့်ဇနီး ကောင်ဆိုးလေး🎭
Jame စင်တာတွေကိုလိုက်စစ်နေရင်း စင်တာတစ်ခုအရောက် ကိုယ်ဝန်ဆောင်သီးသန့် ဆိုင်လေးတွေတော့ သူမလေးကိုသတိရသွားမိသည်။ ခုဆို ကိုယ်ဝန်၅လရှိပြီမို့ ဗိုက်လေးကအတော်ထွက်နေပြီဖြစ်သည်။ သူဖတ်ထားတဲ့ ကျန်းမာရေးဆောင်းပါးထဲကလို ပထမဆုံးကိုယ်ဝန်က သိပ်မထွက်ဘူးလို့သိထားပင်မယ့် သူမလေးနဲ့တော့တခြားစီပါ ခုလို၅လဆိုတဲ့အချိန်မှာ ဗိုက်လေးက သိသိသာသာ လုံးလုံးလေးဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ သူ့မှာ ကိုင်ကြည့်ခြင်လွန်းလို့ ညဘက်အထုအထောင်းခံ တစ်ခါတစ်လေ အထိုးခံပြီး ကိုင်ကြည့်ရတာအမောပါ။ ဘယ်လောက်နာနာ ဇိုင်း ခုလို ဘဝလေးကိုကျေနပ်ပါသည်။ သူ့ဘဝရဲ့ အထီးကျန်မှူတွေထဲမှာ သူမလေးနဲ့ မကြာခင်ရောက်လာတော့မယ် သူရဲ့ရင်သွေးလေးကြောင့် ပျော်ရွှင်မှူတွေစတင်နေတော့မည့်ဖြစ်သည်။ ဗိုက်လေးထဲက သေးသေးလုံးလုံးလေးက ဘာလေးလည်းဆိုတာ သိခြင်ပင်မယ့် သူမလေးက အရှက်ကြီးပြီး ခုလိုပုံစံကြီးနဲ့အပြင်မထွက်ခြင်ဘူးတဲ့လေ ဒါကြောင့်ပဲ ခုထိ ဘာလေးမှန်းမသိရသေးပါ။ အိမ်ခေါ်ထားတဲ့ သူ့အသိဆရာဝန်ကိုလည်း တစ်နေ့နှစ်နာရီပဲခေါ်ထားရသည်။ သူ့သဘောတိုင်းဆို တစ်နေ့ကုန်ငှားထားခြင်ပင်မယ့် သူမလေးကစိတ်ကျင်းကျပ်သတဲ့လေ။
Jame ကိုယ်ဝန်ဆောင်သီးသန့်ဆိုင်ရှေ့မှာ အတော်ကြာအောင်ရပ်ကြည့်နေတဲ့ သူ့ဆရာကြောင့် အကြောင်းသိသူပီပီ
"Boss မမလေးတွက် ဝယ်စရာရှိလို့လား..."
"အဟွန်း... ဝယ်ပေးခြင်ပင်မယ့် မင်းမမလေးက ဘယ်တုန်းက ဝတ်လို့လည်း...."
Jame သူ့ဆရာကိုလည်း အတော်သနားမိသည်။ ဆရာ့ဘဝမှာ အထီးကျန်မှူတွေများသလောက် ခုလိုကြည့်နူးချိန်လေးက ဆရာဘဝမှာအစပျိုးတုန်းသာ ဒါကိုပဲ မမလေးက ခါးခါးသီးသီးဖြစ်နေတော့ ဆရာ့ကိုကြည့်ပြီယ သူစိတ်တော့မကောင်းပါ။
"ဝယ်သွားလိုက်ပါ boss နောက်မဝတ်လို့မှမရတော့တာ"
"အဟွန်း... အဲ့ဒါတော့ဟုတ်တယ် သူ့တီရှပ်တွေက ပွပင်မယ့် အထဲကလုံးလုံးလေးကိုတော့ မလွန်ဆန်နိုင်ဘူးလေ အဟွန်း..."
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
ဇိုင်း ဆိုင်ထဲ ခက်မြန်မြန်ဝင်သွားလိုက်ပြီး သူမလေးမယ့်လိုက်လောက်မယ့် ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီလေးတွေရွေးနေမိသည်။ ခုလိုရွေးနေရတာကိုပဲဘစိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးသလိုလိုပါ။
Joly လိုအပ်တာတွေလိုက်ဝယ်ရင်း ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှေ့မှာ jameကိုတွေ့လိုက်တာမို့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ခက်မြန်မြန်လာလိုက်တယ်ဆို jameကိုစကားစမပြောခင် ဆိုင်ထဲက အံ့သြစရာမြင်ခွင်းကြောင့်
"ဟယ် ဇိုင်း.... ဘာတွေဝယ်နေတာလည်း.... နွေခေါင်ခေါင်မိုးများရွာမလားမသိဘူး..."
Joly စင်တာလာရင် အမြဲကြီးကြပ်ဖို့လာတဲ့သူက အခုလို ကိုယ်တိုင်လိုက်ဝယ်နေတာမို့အံ့သြမိသည်။ ပိုဆိုးတာ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေသီးသန့်ဆိုင်ပင်။
"အဟွန်း... ရွာပါစေ ငါ့ကြောင့်တော့မဟုတ်နိုင်ဘူး နင့်ကြောင့်ပဲနေမှာ jameကိုတွေ့တာတောင် ငါ့ကိုစစကားပြောလို့လေ"
Joly ဇိုင်းစကားကြောင့် ပြုံးပြီး မျက်နှာလေးရဲသွားကာ
"အဟွန်း.. နင်နော် ဟိုကကြားသွားမှ ငါ့ကိုရှောင်နေအုန်းမယ်"
"အဟား... သူလိုကမ္ဘာအဆင့်၅ဦးထဲဝင်တဲ့သူက လူ့အရိပ်ကဲမခက်တက်ဘူးဆိုတာဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..."
"ဟယ် ဒါဆို.... အာ... ဒုက္ခပဲ.. ကျစ်"
"အဟွန်း.."
"ဟို ငါ ငါသွားပြီနော်"
"အွန်း.. ဖြေးဖြေးသွား... jameကိုလည်း ဝင်တိုက်မိအုန်းမယ်"
ဇိုင်းပြောလိုက်တော့မှ jolyပိုအရှက်သည်းကာ..
"အာ... နင်နော်..."
ဇိုင်း ရှက်ရှက်နဲ့ ခက်မြန်မြန်ထွက်သွားတဲ့ jolyကြောင့် သူပြုံးရင်း ခေါင်းရမ်းနေမိသည်။ ဘာပဲပြောပြော သူ့သူငယ်ချင်းကိုလည်း လွတ်မြောက်စေခြင်ပါပြီ
"ဒီးးးးးးးဒီးးးးးးးဒီးးးးးးး"
ဇိုင်း အင်္ကျီတွေရွေးနေရင်း တုန်ခါလာတဲ့ဖုန်းကြောင့် ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ဖုန်းမို့ ခက်မြန်မြန်ကိုင်လိုက်တယ်ဆို
"ဘာ! တောက်! ကျွန်တော်ခုလာခဲ့မယ် ခဏထိန်းထား ဒေါ်ထား..."
ဇိုင်း ဖုန်းကျသွားတာနဲ့
"တောက် ဘာတွေမွှေပြန်ပြီလည်းမသိဘူး..."
ဇိုင်း လက်ထဲကအထုပ်တွေကိုင်ရပ်နဲ့ပဲ ဆိုင်ပြင်ပြန်ထွက်လာကာ
"အိမ်ပြန်မယ်ဇိုင်း"
ဇိုင်း စိတ်ကလောနေလို့လားမသိ ကားကအတော်ကိုနှေးနေသလိုပင်။
"ကျစ် မြန်မြန်မောင်းjame"
"ဟုတ်ကဲ့ boss"
ဇိုင်း ကိုယ်ဝန်၅လရှိပြီမို့ သူ့မှာအတော်ဂရိုစိုက်နေရသည်။ အန်တီမိလာနေမယ်ဆိုတော့လည်း ပန်ကာမလေးက မွှေခြင်တိုင်းမမွှေရမှာဆိုးလို့ မလာပါနဲ့တဲ့လေ။ သူနဲ့ဆိုတော့ သူမလေးကအကြိုက်ပင်။ ခုလည်း ဒေါ်ထားဖုန်းဆက်လို့ အမြန်ပြန်လာခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ ပုံစံက အတော်အရေးကြီးမဲ့ပုံပင်။
>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ဟို မမလေးရယ် ဆင်းခဲ့ပါနော် မတော်လို့ချော်ကျသွားရင် ကိုယ်ကျိုးနည်းနေပါ့မယ်"
သရက်ပင်တစ်ပင်ကို ဒေါ်ထားအပါအဝင် အိမ်စေကောင်မလေးတွေ သုံးလေးယောက်ဝိုင်းပြီး တောင်းပန်ရိုးကျိုးနေရသည်။ အပင်ပေါ်က ထင်ထင်ကတော့
"မမလေးမခေါ်နဲ့လို ဘယ်နခါပြောရမလည်း... ကျစ်"
"ရှင် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ မခေါ်တော့်ပါဘူးရှင့် ဟို အကိုလေးဆင်းခဲ့ပါနော်"
"နင်တို့ ငါဝယ်ခိုင်းတုန်းက ဝယ်ပေးခဲ့လို့လား... ခုမှအပိုတွေလုပ်မနေနဲ့ သွား ပြီးမှပြန်ဆင်းခဲ့မယ်"
ထင်ထင်ကတော့ ဗိုက်လေးလုံးလုံးလေးထွက်နေပင်မယ့် တီရှပ်ပွပွဘောင်းဘီတိုနဲ့ သစ်ပင်ကိုင်းပေါ်မှာနေပြီး ဘယ်အလုံးအကောင်းဆုံးလည်းရွေးနေမိသည်။ သစ်ပင်က အနည်းငယ်ပုတာမို့ သူမတက်လိုက်ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ ထင်ထင်ကအေးဆေးနေသလောက် အောက်ကသူတွေမှာတော့ မျောက်မီးခဲထိုင်ထားသလို ပြေးပဲဖမ်းရမလို အောက်ကပဲဖမ်းရမလို ဖြစ်နေကြသည်။
"ကျစ် သွားတော့လေ ငါပြောနေတာမကြားဖူးလား...."
"အေး မင်းဆင်းခဲ့ရမှာ ခုဆင်းခဲ့!"
ထင်ထင် ရုပ်တရက်ဟိုလူကြီးအသံကြောင့် နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး
"ဟင် ခင်ဗျား..."
"ဟုတ်တယ် ခုဆင်းခဲ့ မင်းကိုယ်မင်း လွတ်လပ်တဲ့သူထင်နေလား ထင်ထင် ခုဆင်းခဲ့ မဟုတ်ရင် ငါဆွဲချလိုက်မယ်"
ထင်ထင် တကယ်လည်း သူမအကိုင်းနားရောက်လာတာမို့ သူ့အရပ်ကြီးနဲ့ဆို သူမကိုမှီဖို့အေးဆေးပင်။ ထို့ကြောင့်
"ဟိုအမ ဒီကပစ်ချလိုက်မယ် သေချာဖမ်းနော်... မနဲခူးထားရတာ"
ဇိုင်း ဒီလောက်ဖြစ်နေတာတောင် သရက်သီးကို ဖမ်းခိုင်းနေသေးတဲ့သူမလေးကြောင့်
"ကျစ် ဖမ်းစရာမလိုဘူး... မင်းပါသာဆင်းခဲ့ အောက်ရောက်လည်း မင်းခုထားတာတွေစားရမယ်မထင်နဲ့"
"ဟာ ဒါ ခင်ဗျား... သက်သက်ညစ်တာ ခင်ဗျားမစားခိုင်းလည်း ကျွန်တော့်ပါသာ ကျွန့်တော့်ပါးစပ်နဲ့ကျွန်တော်စားမယ် ဘာဖြစ်လည်း... ရော့ ဖမ်းလိုက်"
"အမယ်လေး..."
"ဟာ ခင်ဗျား...."
ထင်ထင် သူပစ်ပေးလိုက်တဲ့ သရက်သီးကို ကောင်မလေးနားမရောက်ခင် ပုတ်ထုပ်လိုက်တဲ့ သူကြီးကြောင့် ဒေါသအလိပ်လိုက်ထွက်သွားပြီး အပင်ပေါ်က ခက်မြန်မြန်ဆင်းလာကာ
"ခင်ဗျား ဘာဖြစ်ခြင်နေတာလည်း... ဟမ် ကျွန်တော့်ကို လိုက်ပြီးမချုပ်ချယ်နဲ့သိလား... ကျွန်တော့်စိတ်နဲ့ကျွန်တော် ကျွန်တော်ကြိုက်သလိုလုပ်မယ် ခင်ဗျားဝင်မပတ်သက်နဲ့"
"မပတ်သက်လို့ရမလား... မင်းနဲ့ငါက လက်ထပ်ထားတာလေ"
"ထပ်ထပ် မထပ်ထပ် ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုမပိုင်ဘူး လိုက်မချုပ်ချယ်နဲ့"
"ပိုင်လို့ပဲ မင်းဒီရောက်နေတာလေ"
ဇိုင် တမင်းသူမလေးကို စခြင်လို့ပြောနေတာဖြစ်သည်။ အရင်လိုမဟုတ်ပဲ ကိုယ်ဝန်ရင့်လာလေလေ စိတ်ကစပ်လေးမို့ သူပိုစခြင်နေတာဖြစ်သည်။ ခုလည်း သူ့ရှေ့ မျက်နှာလေးရဲနေသည်အထိ လာပြီးရန်တွေ့နေတာ တကယ့်အသည်းယားစရာပါ။ ယောက်ျားလေးစိတ်လို့ဆိုပင်မယ့် ဘယ်နေရာမှမိန်းကလေးနဲ့မတူပါ ပါးဖောင်ဆဖာင်အိအိလေးတွေက ဘာမှမလိမ်းထားတာတောင် အမြဲပြောင်ပြောင်အိအိလေးဖြစ်နေသည်။ အမြဲရန်တွေမြဲဖြစ်တဲ့ နှုတ်ခမ်းသေးသေးရဲရဲလေးတွေကလည်း ဆေးမကူပဲ နီနေတက်သေးသည်။ သူ့အတွက်တော့ သူမလေးက တကယ့်အသည်းယားစရာ ကလေးဆိုးလေးပါ။
ထင်ထင် သူမပြောနေတာတွေကို ပြန်မပြောပဲ သူမကိုပြုံးပြီးကြည့်နေတာကြောင့် ဘေးနာက အန်တီထားတို့ပါ ပြုံးနေကြသည်။ သူမလည်း ရှက်သလိုလိုနဲ့
"ဟေ့လူ! ဟေ့လူ! ဇိုင်း!"
"ဟမ် အင်း... မင်းရိုင်းလှကြီလား.. မင်းထက်အကြီးကိုဘယ်လိုခေါ်နေတာလည်း.."
ဇိုင်းလည်း သတိပြန်ဝင်လာပြီး ခက်တည်တည် အိန္ဒြေဆည်သလို ပြောလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ် အသက်က ဖင်စောင့်နေလို့ နားတောင်မကြားနိုင်တော့ဘူးလေ ဒါများ သမီးအရွယ်ကိုယူထားသေး... ကျစ် ဟိုအမ အဲ့အသီတွေကောက်လာခဲ့ သွားမယ်"
"ရှင် ဟို"
ထင်ထင် ကောက်ခိုင်းလိုက်ပင်မယ့် ကောင်မလေးက ဇိုင်းကိုကြည့်လိုက် ထင်ထင်ကိုကြည့်လိုက်နဲ့ နှစ်ယောက်ခြားမှာ ဗျာများနေမိသည်။
ဇိုင်း ပြောလည်းမရမှာမို့ သူ့ဘက်ကပဲ ရှော့ပေးလိုက်ကာ
"ကောက်သွားလိုက် ဒါမယ့် နှစ်စိတ်ပဲစားရမယ်"
"ဟာ!..."
"တော်! ထက်မပြောနဲ့တော့ အဲ့လိုမှမဟုတ်ရင် လုံးလုံးမစားရဘူး...."
ထင်ထင် အဲ့လူကြီးစိတ်ရိုသိနေတာမို့ မစားရမယ့်အစား နှစ်စိတ်လောက်လည်း အဆင်ပြေတာမို့
"ကျစ် ပြီးရော"
ဇိုင်း ထင်ထင်တို့ ထွက်သွားတာနဲ့
"Jame တစ်ခြံလုံးက သရက်ပင်မှန်သမျှ အသွအကုန်ခူးပစ်လိုက် တစ်လုံးမှမကျန်စေနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဇိုင်း jameကိုအမိန့်ပေးပြီးတာနဲ့ သူမလေးနောက် ခက်မြန်မြန်လိုက်သွားလိုက်သည်။ တော်ကြာနှစ်စိတ်ဆို တစ်လုံးလုံးဖြစ်နေမှဖြင့် သူမလေးက ယုံကြည်ရတဲ့သူမဟုတ်ပါ။
ထင်ထင် သူလိုက်လာမှာသိတာမို့ မီးဖိုးဆောင်ထည်းခက်မြန်မြန်ဝက်လိုက်ပြီး သရက်သီးကို အစိတ်ကြီးကြီး နှစ်စိတ်စိတ်ကာ ငပြာရည်နဲ့ ငရုပ်သီးမှုတ်ကိုအမြန်ဖျော်လိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ မီးဖိုးဆောင်ရဲ့ တစ်ဖက်မှာ ရေချိုးခန်းတစ်ခန်းရှိနေတာမို့ ချက်ခြင်းဝင်လိုက်ပြီး ဂျက်အမြန်ချလိုက်ရသည်။
"ဟူး........ မလွယ်ပါလား..."
ထင်ထင် သူမလုံခြုံသွားပြီမို့ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်ပြီး ရေချိုးခန့်ထောင့်မှာ ဖင်ချထိုင်လိုက်သည်။
"အင်း... ကျစ်"
ထင်ထင် အရင်လို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးထိုင်ချလိုက်လို့မရတော့ပါ ထိုင်ဖို့ဆိုရင် ဘေးတစိခုကိုအားယူပြီးမှထိုင်ချရသည်။ အမေပြောတော့ ပုံမှန်ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေဗိုက်က ၅လဆို အဲ့လောက်မပူဘူးတဲ့ သူမဗိုက်ကမှဘာလို့အဲ့လောက်ပူနေရတာလည်း....
"ကျစ် နင်ငါစားသမျှတွေကို အကုန်နင်ပဲစားနေတာမဟုတ်လား... ငါ့ကိုကြည့် အရိုးပဲရှိတော့တယ် နည်းနည်းပါးပါး ငါစားတာကို မစားဘဲနေလိုက်ပါလား... တကယ်ပဲ"
ထင်ထင် ပြောပြောဆိုဆို သရက်သီးပန်ကန်ကိုကောက်ကိုင်လိုက် ငရုပ်သီးစပ်စပ်လေးနဲ့တို့စားလိုက်သည်။ မစားရတာလနဲ့ချီနေပြီမို့ အရသာကသေလောက်အောင်ကောင်းနေသည်။ ထင်ထင် ခက်မြန်မြန်စားလိုက်ပြီး နောက်တစ်စိတ်ကိုင်မယ်အလုပ်
"ဒုန်း! ဒုန်း! ထင်ထင်! ဟေ့! တံခါးဖွင့်စမ်း! ကိုယ်ပြောနေတယ်နော်"
"ကျစ်"
ထင်ထင် အပြင်က အသံကြီးကြောင့် စုပ်သက်လိုက်ပြီး မကြားခြင်ယောင်ဆောင်ကာ စပ်နေပြီဖြစ်တဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို လေလေးမှုတ်လိုက်ပြီး နောက်ထပ်တစ်စိတ်စားနေလိုက်သည်။
ဇိုင်း အခန်းထဲက တုန်ပြန်သံမကြားတာမို့ မဟုတ်တာလုပ်နေပြီတိုတာသိလိုက်တာကြောင့်
"ဒေါ်ထား! ဒေါ်ထား!"
ဒေါ်ထား ဇိုင်းခေါ်သံကျယ်ကျယ်ကြောင့် အိမ်ရှေ့က ခက်မြန်မြန်ပြေးလာပြီး
"ရှင် သခင်လေး.."
"ဒီအခန်းသော့သွားယူ! ခုချက်ခြင်း!"
ထင်ထင် အပြင်ကဟိုလူကြီးအသံကြောင့် မျက်လုံးပြူးသွားကာ ကျန်နေသေးတဲ့သရက်သီးကို ပါးစပ်ထဲအတင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။
"ထင်ထင် မင်းနဲ့ငါတွေ့ပြီမှတ်"
"ရှပ်"
ဇိုင်း သူပြောလိုက်တယ်ဆို တံခါးပွင့်လာခြင်းနဲ့အတူ နှုတ်ခမ်းလေးကနီရဲနေပြီ မစိပိတ်နိုင်တဲ့ သူမလေးကြောင့် ဘယ်လောက်ထိစားထားတယ်ဆိုတာသိလိုက်ပြီမို့
"ကျစ် မင်း..!"
"ဟာ ခင်ဗျား... လွှတ်! ခုချပေး... ဘုန်း! ဘုန်း! ခင်ဗျားကိုပြောနေတယ်နော် ချပေးလို့"
"တောက် မင်းတိပ်တိပ်နေလိုက်ထင်ထင် ငါ မင်းကိုဒီထက်ပိုပြီး ဒေါသမထွက်ခြင်ဘူး တောက်!"
ထင်ထင် သူမကိုအံကြိပ်သံကြီးနဲ့ပြောပြီး အျပ်ခန်းဘက်သွားနေတဲ့သူကြီးကြောင့် ရေစာနေတာပင်ပျောက်ခြင်ခြင်ဖြစ်သွားသည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သူမကိုချလိုက်ပြီး
"ပြော! မင်းဘာလို့ ကလေးကိုမညှာရတာလည်း... ငါဒီလောက်ဂရုစိုက်နေတဲ့ကြားက မင်းဘာလို့အဲ့လောက်ထိ လုပ်ပြနေရတာလည်း.. ဘာလည်း.. ငါနဲ့ရတဲ့ကလေးမို့ မလိုခြင်ဘူးလား.. ဟုတ်လား..!"
ထင်ထင် မနေနိုင်လို့စားလိုက်တာကို ဘာတွေလာပြောနေမှန်းမသိတဲ့သူကြီးကြောင့်
"ဟုတ်တယ်ဗျာ မလိုခြင်လို့ ရှင်းပြီလား.. အဲ့တော့ဘာဖြစ်ခြင်လည်း..."
"ဟာကွာ... မင်း!!!"
ဇိုင်း သူဒီလောက်ဂရုစိုက်နေတဲ့ကြားထဲက အခုလိုအပူအစပ်စားလိုက်တာ အထဲကသူ့ရင်သွေးလေးဘယ်လောက်တောင်ပူလောင်နေလိုက်မလည်း ပြန်အန်ထုပ်ခိုင်းလို့လည်းမရ ဘာလုပ်လုပ်လို လုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဇိုင်းစိတ်တွေပူထူနေတဲ့အချိန် သူမလေးက သူ့ရင်သွေးမို့တဲ့လေ ဒေါသအလျောက်လက်ရွယ်ပြီးမှ
"တောက်! မင်းဘယ်လိုကောင်လည်းကွ! မင်းမှာ ကလေးရှိနေလို့ ငါစိတ်ထိန်းနေတာနော် တောက်! ခွမ်း..!."
"ဟားးးဟားးးးဟားးးး ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ရှေ့မှာလာပြီး မကြမ်းပြနဲ့ ဒီမှာတွေ့လား.... ခွလပ်! ခွမ်း! ခွမ်း! ခွမ်း!..."
ဇိုင်း သူခွဲလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းထက် နှစ်ဆလောက်ထက်ခွဲလိုက်တဲ့ သူမလေးကြောင့် ကြာရင် သူ့ဒေါသတွေ မထိန်းနိုင်တော့မှာမို့ တောက်ခက်ပြီးသာထွက်လာလိုက်တော့သည်။
ထင်ထင် သူထွက်သွားပြီဆိုတော့မှ ကုတင်ပေါ်မှာ အားကုန်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူပေါက်ခွဲလိုက်စဥ်က သူမခြေဖမိုးပေါ်ဆိုက်ဝင်သွားတဲ့ ဖန်ကွဲစကို မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။
"အ့"
ဒဏ်ရာက အရမ်းမနက်ပင်မယ် သွေးတို့စီးကျလာတာကြောင့် သူမအလိုလို ဝမ်းနည်းစိတ်ဝင်လာမိသည်။ တသ်ခါမှ ခုလိုဝမ်းနည်းစိတ်မဖြစ်ဖူးတာမို့ သူမကိုယ်သူမလည်း မုန်းနေမိသည်။
"ခင်ဗျားချစ်တာ ခင်ဗျားရင်သွေးပဲဇိုင်း...."
>>>>>>>>>>>>>>>>>
ဇိုင်း သူမလေးနဲ့စကားများပြီကတည်းက jameကိုလည်းပြန်လွှတ်လိုက်ကာ တစ်ယောက်ထဲ အရက်နဲ့နှစ်ပါးသွားနေမိသည်။ အတော်ကြာအောင်သောက်ပြီး စိတ်ဖြေဖျောက်လောက်ပြီဆိုမှ နာရီကြည့်တော့ ည၈နာရီပင်ထိုးပြီဖြစ်သည်။ ဒီချိန်ဆို သူမလေးအိပ်နေပြီလား... မအိပ်ပဲဘာလုပ်နေမလည်း... နေ့ခင်ကစားထားတာတွေက ခုအဆင်ရောပြေနေပါ့မလား အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ အခန်းထဲပြန်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
"အ့ ကျစ် ဟင့်"
ထင်ထင် ဝမ်းသွားနေတာ နှစ်ခါရှိပြီဖြစ်သည်။ ခြေထောက်ကဒဏ်ရာက ဖြစ်ကာစကသိပ်မသိသာပင်မယ့် ဆေးမထည့်လို့လားမသိ ရောပြီး နင်းလိုက်ရင် အသည်းခိုက်အောင်နာနေသည်။ ထင်ထင် ရေအိမ်ရောက်ဖို့ပင် မနည်းလှမ်းနေရပြီး ဗိုက်ထဲကရစ်ရစ်ပြီးနာနေတာကလည်း မခံစားနေအောင်ပင်။
ဇိုင်း အခန်းတံခါးတွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး အရင်မဝင်သေးပဲ အသာကုတင်ဘက်ကိုကြည့်လိုက်မိသည်။ ရှင်းလင်းနေတဲ့ကုတင်ကြောင့် ဘေးဘီကြည့်လိုက်တယ်ဆို
"ဟာ! ခလေး.!... "
ဇိုင်း ကြမ်းပြင်မှာဗိုက်လေးထောက်ပြီး မဲ့နေတဲ့သူမလေးကြောင့် အပြေးတပိုင်းဝင်သွားရင်း
"ခလေး... ဘာ ဘာဖြစ်တာလည်း.. ခလေး... ဒေါ်ထား! ဒေါ်ထား!...."
ထင်ထင် ရုပ်တရက် သူမကိုကောက်ပွေ့ပြီး အတင်းလိုက်အော်ခေါ်နေတာကြောင့် ဗိုက်ကရစ်နာနေရတဲ့ကြားထဲ
"ကျစ် ခင်ဗျားဘာဖြစ်နေတာလည်း... အ့ ကျွန်တော့်ကို မြန်မြန် မြန်မြန် အ့ ရေအိမ် ရေအိမ်"
ဇိုင်း အသံဖျောဖျော့လေးနဲ့ ရေအိမ်ဆိုတာကြောင့်
"ဟမ် အင်း အင်း ခဏ ခဏလေး..."
"အ့ ထွက်တော့မယ် မြန်မြန်လို့ အ့"
"ဟမ် ကလေးလား... ကလေးမွေးတော့မှာလား..."
ထင်ထင် ဘာမှနားမလည်းပဲ စွတ်ပြောနေတဲ့သူကြီးကြောင့် ဒေါသထွက်ထွက်နှင့်
"အား..... မင်း ဆံပင်ကိုဘာလို့ဆွဲတာလည်းကွ ရောက်ပြီ ရောက်ပြီ"
"အင်း... ထွက်... အပြင်ထွက်လိုက်.... ဟင်း...."
ဇိုင်း ဗိုလ်တိုင်မှာထိုင်လိုက်ကတည်းက မနက်ကသရက်သီးနဲ့ဆက်ပြီး နားလည်သွားပြီဖြစ်သည်။ ဒါတောင် သူမလေးအသံက အားသိပ်မရှိတော့တာတောင် မာန်မကျသေးတာမို့
"ကျစ် ရှက်မနေနဲ့ မြင်ဖူးပြီးသား လုပ်လိုက်တော့"
ထင်ထင် လူကမဟန်နေတာမို့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခေါင်းပဲခါနေလိုက်သည်။
ဇိုင်း ဒီလောက်ဖြစ်နေတာတောင် အတင်း တင်းခံနေတဲ့သူမလေးကြောင့်
"ကဲ ကဲ အပြင်ထွက်ပြီ ဟုတ်ပြီလား... တံခါးမပိတ်ထားဘူးနော် တစ်ခုခုဆိုခေါ်လိုက် ကြားလား..."
ထင်ထင် လက်နဲ့ပဲအမြန်ထွက်သွားဖို့ပြောလိုက်ပြီး လူကဇွဲဂျိုးပြန်နေပြီဖြစ်သည်။
"ဒီးးးးးဒီးးးးးးဒီးးးးးးး"
ဇိုင်း အပြင်ရောက်တာနဲ့ ထလာတဲ့ဖုန်းကြောင့်
"ကျစ် ပြောjame"
"Boss ဂိုထောင်မီးလောင်းလို့"
"ဘာ!!!"
"အဲ့ဒါ bossလာမှရမယ်"
"ကျစ် မင်းပါသာဖြေရှင်းလိုက် ငါမလာတော့ဘူး ကျစ်"
"Boss ခဏ ခဏ"
ဇိုင်းဖုန်းချမို့လုပ်ပြီးမှ jameစကားကြောင့်ဘစိတ်ပျက်စွာဖြင့်
"ကျစ် မြန်မြန်ပြောကွာ ဒီမှာလည်းအရေးကြီးနေတာ"
"လုပ်ကြံသူက ကျွန်တော်တို့ဂိုဏ်ထဲကပဲ boss"
"ဘာ!!!"
>>>>>>>>>>>>>>>
ထင်ထင် ပြီးလောက်ပြီထင်တော့မှ အပြင်မှာဆူဆူနဲ့မို့ တစ်အောင့်နေ ဝင်လာသူက သူမဟုတ်ပဲ ဒေါ်ထားဖြစ်နေသည်။ နောက် drတစ်ဦးပါဝင်လာတာဖြစ်သည်။ သူခေါ်လိုက်တာပဲဖြစ်မှာပါ။ သူမကိုထူခိုင်းဖို့ သူ့ကိုရှာကြည့်နေမိသည်။
ဒေါ်ထား ထင်ထင် အကြည့်တွေ့ကိုသိတာမို့
"ဟို သခင်လေးက အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့ အပြင်ထွက်သွားတဲ့ မမလေး"
ထင်ထင် ခေါင်းပဲညိမ့်ပြလိုက်ပြီး သူမကိုဒေါ်ထားနဲ့ဆရာဝန်ပုံစံလူတစ်ယောက်ကပဲ ဝိုင်းမလိုက်သည်။ ဘာကြောင့်များဝမ်းနည်းနေပါလိမ့် 'ခင်ဗျားချစ်တာ ဒါလား ဇိုင်း'
◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾
ဇိုင်းရယ် နင်လည်းအလွဲကြီးပဲဟယ်😔
စာလုံးပေါင်းကတော့ မှားမှာသေချာနေလို့ တောင်းပန်ပါတယ်နော်🙏
သည်ခံဖတ်ပေးကြတဲ့စာဖတ်သူ တစ်ဦးခြင်စီကိုကျေးဇူးအထူးပါရှင့်🙏❤
#မြူခိုးဝေဝေ
🎭မာဖီးယားရဲ့ ဇနီးဆိုးလေး (OR)
ကျွန်တော့်ဇနီး ကောင်ဆိုးလေး🎭
အပိုင်း (၉)
Jame စင်တာတွေကိုလိုက်စစ်နေရင်း စင်တာတစ်ခုအရောက် ကိုယ်ဝန်ဆောင်သီးသန့် ဆိုင်လေးတွေတော့ သူမလေးကိုသတိရသွားမိသည်။ ခုဆို ကိုယ်ဝန်၅လရှိပြီမို့ ဗိုက်လေးကအတော်ထွက်နေပြီဖြစ်သည်။ သူဖတ်ထားတဲ့ ကျန်းမာရေးဆောင်းပါးထဲကလို ပထမဆုံးကိုယ်ဝန်က သိပ်မထွက်ဘူးလို့သိထားပင်မယ့် သူမလေးနဲ့တော့တခြားစီပါ ခုလို၅လဆိုတဲ့အချိန်မှာ ဗိုက်လေးက သိသိသာသာ လုံးလုံးလေးဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ သူ့မှာ ကိုင်ကြည့်ခြင်လွန်းလို့ ညဘက်အထုအထောင်းခံ တစ်ခါတစ်လေ အထိုးခံပြီး ကိုင်ကြည့်ရတာအမောပါ။ ဘယ်လောက်နာနာ ဇိုင်း ခုလို ဘဝလေးကိုကျေနပ်ပါသည်။ သူ့ဘဝရဲ့ အထီးကျန်မှူတွေထဲမှာ သူမလေးနဲ့ မကြာခင်ရောက်လာတော့မယ် သူရဲ့ရင်သွေးလေးကြောင့် ပျော်ရွှင်မှူတွေစတင်နေတော့မည့်ဖြစ်သည်။ ဗိုက်လေးထဲက သေးသေးလုံးလုံးလေးက ဘာလေးလည်းဆိုတာ သိခြင်ပင်မယ့် သူမလေးက အရှက်ကြီးပြီး ခုလိုပုံစံကြီးနဲ့အပြင်မထွက်ခြင်ဘူးတဲ့လေ ဒါကြောင့်ပဲ ခုထိ ဘာလေးမှန်းမသိရသေးပါ။ အိမ်ခေါ်ထားတဲ့ သူ့အသိဆရာဝန်ကိုလည်း တစ်နေ့နှစ်နာရီပဲခေါ်ထားရသည်။ သူ့သဘောတိုင်းဆို တစ်နေ့ကုန်ငှားထားခြင်ပင်မယ့် သူမလေးကစိတ်ကျင်းကျပ်သတဲ့လေ။
Jame ကိုယ်ဝန်ဆောင်သီးသန့်ဆိုင်ရှေ့မှာ အတော်ကြာအောင်ရပ်ကြည့်နေတဲ့ သူ့ဆရာကြောင့် အကြောင်းသိသူပီပီ
"Boss မမလေးတွက် ဝယ်စရာရှိလို့လား..."
"အဟွန်း... ဝယ်ပေးခြင်ပင်မယ့် မင်းမမလေးက ဘယ်တုန်းက ဝတ်လို့လည်း...."
Jame သူ့ဆရာကိုလည်း အတော်သနားမိသည်။ ဆရာ့ဘဝမှာ အထီးကျန်မှူတွေများသလောက် ခုလိုကြည့်နူးချိန်လေးက ဆရာဘဝမှာအစပျိုးတုန်းသာ ဒါကိုပဲ မမလေးက ခါးခါးသီးသီးဖြစ်နေတော့ ဆရာ့ကိုကြည့်ပြီယ သူစိတ်တော့မကောင်းပါ။
"ဝယ်သွားလိုက်ပါ boss နောက်မဝတ်လို့မှမရတော့တာ"
"အဟွန်း... အဲ့ဒါတော့ဟုတ်တယ် သူ့တီရှပ်တွေက ပွပင်မယ့် အထဲကလုံးလုံးလေးကိုတော့ မလွန်ဆန်နိုင်ဘူးလေ အဟွန်း..."
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
ဇိုင်း ဆိုင်ထဲ ခက်မြန်မြန်ဝင်သွားလိုက်ပြီး သူမလေးမယ့်လိုက်လောက်မယ့် ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီလေးတွေရွေးနေမိသည်။ ခုလိုရွေးနေရတာကိုပဲဘစိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးသလိုလိုပါ။
Joly လိုအပ်တာတွေလိုက်ဝယ်ရင်း ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှေ့မှာ jameကိုတွေ့လိုက်တာမို့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ခက်မြန်မြန်လာလိုက်တယ်ဆို jameကိုစကားစမပြောခင် ဆိုင်ထဲက အံ့သြစရာမြင်ခွင်းကြောင့်
"ဟယ် ဇိုင်း.... ဘာတွေဝယ်နေတာလည်း.... နွခေါင်ခေါင်မိုးများရွာမလားမသိဘူး..."
Joly စင်တာလာရင် အမြဲကြီးကြပ်ဖို့လာတဲ့သူက အခုလို ကိုယ်တိုင်လိုက်ဝယ်နေတာမို့အံ့သြမိသည်။ ပိုဆိုးတာ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေသီးသန့်ဆိုင်ပင်။
"အဟွန်း... ရွာပါစေ ငါ့ကြောင့်တော့မဟုတ်နိုင်ဘူး နင့်ကြောင့်ပဲနေမှာ jameကိုတွေ့တာတောင် ငါ့ကိုစစကားပြောလို့လေ"
Joly ဇိုင်းစကားကြောင့် ပြုံးပြီး မျက်နှာလေးရဲသွားကာ
"အဟွန်း.. နင်နော် ဟိုကကြားသွားမှ ငါ့ကိုရှောင်နေအုန်းမယ်"
"အဟား... သူလိုကမ္ဘာအဆင့်၅ဦးထဲဝင်တဲ့သူက လူ့အရိပ်ကဲမခက်တက်ဘူးဆိုတာဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..."
"ဟယ် ဒါဆို.... အာ... ဒုက္ခပဲ.. ကျစ်"
"အဟွန်း.."
"ဟို ငါ ငါသွားပြီနော်"
"အွန်း.. ဖြေးဖြေးသွား... jameကိုလည်း ဝင်တိုက်မိအုန်းမယ်"
ဇိုင်းပြောလိုက်တော့မှ jolyပိုအရှက်သည်းကာ..
"အာ... နင်နော်..."
ဇိုင်း ရှက်ရှက်နဲ့ ခက်မြန်မြန်ထွက်သွားတဲ့ jolyကြောင့် သူပြုံးရင်း ခေါင်းရမ်းနေမိသည်။ ဘာပဲပြောပြော သူ့သူငယ်ချင်းကိုလည်း လွတ်မြောက်စေခြင်ပါပြီ
"ဒီးးးးးးးဒီးးးးးးးဒီးးးးးးး"
ဇိုင်း အင်္ကျီတွေရွေးနေရင်း တုန်ခါလာတဲ့ဖုန်းကြောင့် ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ဖုန်းမို့ ခက်မြန်မြန်ကိုင်လိုက်တယ်ဆို
"ဘာ! တောက်! ကျွန်တော်ခုလာခဲ့မယ် ခဏထိန်းထား ဒေါ်ထား..."
ဇိုင်း ဖုန်းကျသွားတာနဲ့
"တောက် ဘာတွေမွှေပြန်ပြီလည်းမသိဘူး..."
ဇိုင်း လက်ထဲကအထုပ်တွေကိုင်ရပ်နဲ့ပဲ ဆိုင်ပြင်ပြန်ထွက်လာကာ
"အိမ်ပြန်မယ်ဇိုင်း"
ဇိုင်း စိတ်ကလောနေလို့လားမသိ ကားကအတော်ကိုနှေးနေသလိုပင်။
"ကျစ် မြန်မြန်မောင်းjame"
"ဟုတ်ကဲ့ boss"
ဇိုင်း ကိုယ်ဝန်၅လရှိပြီမို့ သူ့မှာအတော်ဂရိုစိုက်နေရသည်။ အန်တီမိလာနေမယ်ဆိုတော့လည်း ပန်ကာမလေးက မွှေခြင်တိုင်းမမွှေရမှာဆိုးလို့ မလာပါနဲ့တဲ့လေ။ သူနဲ့ဆိုတော့ သူမလေးကအကြိုက်ပင်။ ခုလည်း ဒေါ်ထားဖုန်းဆက်လို့ အမြန်ပြန်လာခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ ပုံစံက အတော်အရေးကြီးမဲ့ပုံပင်။
>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ဟို မမလေးရယ် ဆင်းခဲ့ပါနော် မတော်လို့ချော်ကျသွားရင် ကိုယ်ကျိုးနည်းနေပါ့မယ်"
သရက်ပင်တစ်ပင်ကို ဒေါ်ထားအပါအဝင် အိမ်စေကောင်မလေးတွေ သုံးလေးယောက်ဝိုင်းပြီး တောင်းပန်ရိုးကျိုးနေရသည်။ အပင်ပေါ်က ထင်ထင်ကတော့
"မမလေးမခေါ်နဲ့လို ဘယ်နခါပြောရမလည်း... ကျစ်"
"ရှင် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ မခေါ်တော့်ပါဘူးရှင့် ဟို အကိုလေးဆင်းခဲ့ပါနော်"
"နင်တို့ ငါဝယ်ခိုင်းတုန်းက ဝယ်ပေးခဲ့လို့လား... ခုမှအပိုတွေလုပ်မနေနဲ့ သွား ပြီးမှပြန်ဆင်းခဲ့မယ်"
ထင်ထင်ကတော့ ဗိုက်လေးလုံးလုံးလေးထွက်နေပင်မယ့် တီရှပ်ပွပွဘောင်းဘီတိုနဲ့ သစ်ပင်ကိုင်းပေါ်မှာနေပြီး ဘယ်အလုံးအကောင်းဆုံးလည်းရွေးနေမိသည်။ သစ်ပင်က အနည်းငယ်ပုတာမို့ သူမတက်လိုက်ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ ထင်ထင်ကအေးဆေးနေသလောက် အောက်ကသူတွေမှာတော့ မျောက်မီးခဲထိုင်ထားသလို ပြေးပဲဖမ်းရမလို အောက်ကပဲဖမ်းရမလို ဖြစ်နေကြသည်။
"ကျစ် သွားတော့လေ ငါပြောနေတာမကြားဖူးလား...."
"အေး မင်းဆင်းခဲ့ရမှာ ခုဆင်းခဲ့!"
ထင်ထင် ရုပ်တရက်ဟိုလူကြီးအသံကြောင့် နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး
"ဟင် ခင်ဗျား..."
"ဟုတ်တယ် ခုဆင်းခဲ့ မင်းကိုယ်မင်း လွတ်လပ်တဲ့သူထင်နေလား ထင်ထင် ခုဆင်းခဲ့ မဟုတ်ရင် ငါဆွဲချလိုက်မယ်"
ထင်ထင် တကယ်လည်း သူမအကိုင်းနားရောက်လာတာမို့ သူ့အရပ်ကြီးနဲ့ဆို သူမကိုမှီဖို့အေးဆေးပင်။ ထို့ကြောင့်
"ဟိုအမ ဒီကပစ်ချလိုက်မယ် သေချာဖမ်းနော်... မနဲခူးထားရတာ"
ဇိုင်း ဒီလောက်ဖြစ်နေတာတောင် သရက်သီးကို ဖမ်းခိုင်းနေသေးတဲ့သူမလေးကြောင့်
"ကျစ် ဖမ်းစရာမလိုဘူး... မင်းပါသာဆင်းခဲ့ အောက်ရောက်လည်း မင်းခုထားတာတွေစားရမယ်မထင်နဲ့"
"ဟာ ဒါ ခင်ဗျား... သက်သက်ညစ်တာ ခင်ဗျားမစားခိုင်းလည်း ကျွန်တော့်ပါသာ ကျွန့်တော့်ပါးစပ်နဲ့ကျွန်တော်စားမယ် ဘာဖြစ်လည်း... ရော့ ဖမ်းလိုက်"
"အမယ်လေး..."
"ဟာ ခင်ဗျား...."
ထင်ထင် သူပစ်ပေးလိုက်တဲ့ သရက်သီးကို ကောင်မလေးနားမရောက်ခင် ပုတ်ထုပ်လိုက်တဲ့ သူကြီးကြောင့် ဒေါသအလိပ်လိုက်ထွက်သွားပြီး အပင်ပေါ်က ခက်မြန်မြန်ဆင်းလာကာ
"ခင်ဗျား ဘာဖြစ်ခြင်နေတာလည်း... ဟမ် ကျွန်တော့်ကို လိုက်ပြီးမချုပ်ချယ်နဲ့သိလား... ကျွန်တော့်စိတ်နဲ့ကျွန်တော် ကျွန်တော်ကြိုက်သလိုလုပ်မယ် ခင်ဗျားဝင်မပတ်သက်နဲ့"
"မပတ်သက်လို့ရမလား... မင်းနဲ့ငါက လက်ထပ်ထားတာလေ"
"ထပ်ထပ် မထပ်ထပ် ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုမပိုင်ဘူး လိုက်မချုပ်ချယ်နဲ့"
"ပိုင်လို့ပဲ မင်းဒီရောက်နေတာလေ"
ဇိုင် တမင်းသူမလေးကို စခြင်လို့ပြောနေတာဖြစ်သည်။ အရင်လိုမဟုတ်ပဲ ကိုယ်ဝန်ရင့်လာလေလေ စိတ်ကစပ်လေးမို့ သူပိုစခြင်နေတာဖြစ်သည်။ ခုလည်း သူ့ရှေ့ မျက်နှာလေးရဲနေသည်အထိ လာပြီးရန်တွေ့နေတာ တကယ့်အသည်းယားစရာပါ။ ယောက်ျားလေးစိတ်လို့ဆိုပင်မယ့် ဘယ်နေရာမှမိန်းကလေးနဲ့မတူပါ ပါးဖောင်ဆဖာင်အိအိလေးတွေက ဘာမှမလိမ်းထားတာတောင် အမြဲပြောင်ပြောင်အိအိလေးဖြစ်နေသည်။ အမြဲရန်တွေမြဲဖြစ်တဲ့ နှုတ်ခမ်းသေးသေးရဲရဲလေးတွေကလည်း ဆေးမကူပဲ နီနေတက်သေးသည်။ သူ့အတွက်တော့ သူမလေးက တကယ့်အသည်းယားစရာ ကလေးဆိုးလေးပါ။
ထင်ထင် သူမပြောနေတာတွေကို ပြန်မပြောပဲ သူမကိုပြုံးပြီးကြည့်နေတာကြောင့် ဘေးနာက အန်တီထားတို့ပါ ပြုံးနေကြသည်။ သူမလည်း ရှက်သလိုလိုနဲ့
"ဟေ့လူ! ဟေ့လူ! ဇိုင်း!"
"ဟမ် အင်း... မင်းရိုင်းလှကြီလား.. မင်းထက်အကြီးကိုဘယ်လိုခေါ်နေတာလည်း.."
ဇိုင်းလည်း သတိပြန်ဝင်လာပြီး ခက်တည်တည် အိန္ဒြဆေည်သလို ပြောလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ် အသက်က ဖင်စောင့်နေလို့ နားတောင်မကြားနိုင်တော့ဘူးလေ ဒါများ သမီးအရွယ်ကိုယူထားသေး... ကျစ် ဟိုအမ အဲ့အသီတွေကောက်လာခဲ့ သွားမယ်"
"ရှင် ဟို"
ထင်ထင် ကောက်ခိုင်းလိုက်ပင်မယ့် ကောင်မလေးက ဇိုင်းကိုကြည့်လိုက် ထင်ထင်ကိုကြည့်လိုက်နဲ့ နှစ်ယောက်ခြားမှာ ဗျာများနေမိသည်။
ဇိုင်း ပြောလည်းမရမှာမို့ သူ့ဘက်ကပဲ ရှော့ပေးလိုက်ကာ
"ကောက်သွားလိုက် ဒါမယ့် နှစ်စိတ်ပဲစားရမယ်"
"ဟာ!..."
"တော်! ထက်မပြောနဲ့တော့ အဲ့လိုမှမဟုတ်ရင် လုံးလုံးမစားရဘူး...."
ထင်ထင် အဲ့လူကြီးစိတ်ရိုသိနေတာမို့ မစားရမယ့်အစား နှစ်စိတ်လောက်လည်း အဆင်ပြေတာမို့
"ကျစ် ပြီးရော"
ဇိုင်း ထင်ထင်တို့ ထွက်သွားတာနဲ့
"Jame တစ်ခြံလုံးက သရက်ပင်မှန်သမျှ အသွအကုန်ခူးပစ်လိုက် တစ်လုံးမှမကျန်စေနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဇိုင်း jameကိုအမိန့်ပေးပြီးတာနဲ့ သူမလေးနောက် ခက်မြန်မြန်လိုက်သွားလိုက်သည်။ တော်ကြာနှစ်စိတ်ဆို တစ်လုံးလုံးဖြစ်နေမှဖြင့် သူမလေးက ယုံကြည်ရတဲ့သူမဟုတ်ပါ။
ထင်ထင် သူလိုက်လာမှာသိတာမို့ မီးဖိုးဆောင်ထည်းခက်မြန်မြန်ဝက်လိုက်ပြီး သရက်သီးကို အစိတ်ကြီးကြီး နှစ်စိတ်စိတ်ကာ ငပြာရည်နဲ့ ငရုပ်သီးမှုတ်ကိုအမြန်ဖျော်လိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ မီးဖိုးဆောင်ရဲ့ တစ်ဖက်မှာ ရေချိုးခန်းတစ်ခန်းရှိနေတာမို့ ချက်ခြင်းဝင်လိုက်ပြီး ဂျက်အမြန်ချလိုက်ရသည်။
"ဟူး........ မလွယ်ပါလား..."
ထင်ထင် သူမလုံခြုံသွားပြီမို့ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်ပြီး ရေချိုးခန့်ထောင့်မှာ ဖင်ချထိုင်လိုက်သည်။
"အင်း... ကျစ်"
ထင်ထင် အရင်လို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးထိုင်ချလိုက်လို့မရတော့ပါ ထိုင်ဖို့ဆိုရင် ဘေးတစိခုကိုအားယူပြီးမှထိုင်ချရသည်။ အမေပြောတော့ ပုံမှန်ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေဗိုက်က ၅လဆို အဲ့လောက်မပူဘူးတဲ့ သူမဗိုက်ကမှဘာလို့အဲ့လောက်ပူနေရတာလည်း....
"ကျစ် နင်ငါစားသမျှတွေကို အကုန်နင်ပဲစားနေတာမဟုတ်လား... ငါ့ကိုကြည့် အရိုးပဲရှိတော့တယ် နည်းနည်းပါးပါး ငါစားတာကို မစားဘဲနေလိုက်ပါလား... တကယ်ပဲ"
ထင်ထင် ပြောပြောဆိုဆို သရက်သီးပန်ကန်ကိုကောက်ကိုင်လိုက် ငရုပ်သီးစပ်စပ်လေးနဲ့တို့စားလိုက်သည်။ မစားရတာလနဲ့ချီနေပြီမို့ အရသာကသေလောက်အောင်ကောင်းနေသည်။ ထင်ထင် ခက်မြန်မြန်စားလိုက်ပြီး နောက်တစ်စိတ်ကိုင်မယ်အလုပ်
"ဒုန်း! ဒုန်း! ထင်ထင်! ဟေ့! တံခါးဖွင့်စမ်း! ကိုယ်ပြောနေတယ်နော်"
"ကျစ်"
ထင်ထင် အပြင်က အသံကြီးကြောင့် စုပ်သက်လိုက်ပြီး မကြားခြင်ယောင်ဆောင်ကာ စပ်နေပြီဖြစ်တဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို လေလေးမှုတ်လိုက်ပြီး နောက်ထပ်တစ်စိတ်စားနေလိုက်သည်။
ဇိုင်း အခန်းထဲက တုန်ပြန်သံမကြားတာမို့ မဟုတ်တာလုပ်နေပြီတိုတာသိလိုက်တာကြောင့်
"ဒေါ်ထား! ဒေါ်ထား!"
ဒေါ်ထား ဇိုင်းခေါ်သံကျယ်ကျယ်ကြောင့် အိမ်ရှေ့က ခက်မြန်မြန်ပြေးလာပြီး
"ရှင် သခင်လေး.."
"ဒီအခန်းသော့သွားယူ! ခုချက်ခြင်း!"
ထင်ထင် အပြင်ကဟိုလူကြီးအသံကြောင့် မျက်လုံးပြူးသွားကာ ကျန်နေသေးတဲ့သရက်သီးကို ပါးစပ်ထဲအတင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။
"ထင်ထင် မင်းနဲ့ငါတွေ့ပြီမှတ်"
"ရှပ်"
ဇိုင်း သူပြောလိုက်တယ်ဆို တံခါးပွင့်လာခြင်းနဲ့အတူ နှုတ်ခမ်းလေးကနီရဲနေပြီ မစိပိတ်နိုင်တဲ့ သူမလေးကြောင့် ဘယ်လောက်ထိစားထားတယ်ဆိုတာသိလိုက်ပြီမို့
"ကျစ် မင်း..!"
"ဟာ ခင်ဗျား... လွှတ်! ခုချပေး... ဘုန်း! ဘုန်း! ခင်ဗျားကိုပြောနေတယ်နော် ချပေးလို့"
"တောက် မင်းတိပ်တိပ်နေလိုက်ထင်ထင် ငါ မင်းကိုဒီထက်ပိုပြီး ဒေါသမထွက်ခြင်ဘူး တောက်!"
ထင်ထင် သူမကိုအံကြိပ်သံကြီးနဲ့ပြောပြီး အျပ်ခန်းဘက်သွားနေတဲ့သူကြီးကြောင့် ရေစာနေတာပင်ပျောက်ခြင်ခြင်ဖြစ်သွားသည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သူမကိုချလိုက်ပြီး
"ပြော! မင်းဘာလို့ ကလေးကိုမညှာရတာလည်း... ငါဒီလောက်ဂရုစိုက်နေတဲ့ကြားက မင်းဘာလို့အဲ့လောက်ထိ လုပ်ပြနေရတာလည်း.. ဘာလည်း.. ငါနဲ့ရတဲ့ကလေးမို့ မလိုခြင်ဘူးလား.. ဟုတ်လား..!"
ထင်ထင် မနေနိုင်လို့စားလိုက်တာကို ဘာတွေလာပြောနေမှန်းမသိတဲ့သူကြီးကြောင့်
"ဟုတ်တယ်ဗျာ မလိုခြင်လို့ ရှင်းပြီလား.. အဲ့တော့ဘာဖြစ်ခြင်လည်း..."
"ဟာကွာ... မင်း!!!"
ဇိုင်း သူဒီလောက်ဂရုစိုက်နေတဲ့ကြားထဲက အခုလိုအပူအစပ်စားလိုက်တာ အထဲကသူ့ရင်သွေးလေးဘယ်လောက်တောင်ပူလောင်နေလိုက်မလည်း ပြန်အန်ထုပ်ခိုင်းလို့လည်းမရ ဘာလုပ်လုပ်လို လုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဇိုင်းစိတ်တွေပူထူနေတဲ့အချိန် သူမလေးက သူ့ရင်သွေးမို့တဲ့လေ ဒေါသအလျောက်လက်ရွယ်ပြီးမှ
"တောက်! မင်းဘယ်လိုကောင်လည်းကွ! မင်းမှာ ကလေးရှိနေလို့ ငါစိတ်ထိန်းနေတာနော် တောက်! ခွမ်း..!."
"ဟားးးဟားးးးဟားးးး ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ရှေ့မှာလာပြီး မကြမ်းပြနဲ့ ဒီမှာတွေ့လား.... ခွလပ်! ခွမ်း! ခွမ်း! ခွမ်း!..."
ဇိုင်း သူခွဲလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းထက် နှစ်ဆလောက်ထက်ခွဲလိုက်တဲ့ သူမလေးကြောင့် ကြာရင် သူ့ဒေါသတွေ မထိန်းနိုင်တော့မှာမို့ တောက်ခက်ပြီးသာထွက်လာလိုက်တော့သည်။
ထင်ထင် သူထွက်သွားပြီဆိုတော့မှ ကုတင်ပေါ်မှာ အားကုန်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူပေါက်ခွဲလိုက်စဉ်က သူမခြေဖမိုးပေါ်ဆိုက်ဝင်သွားတဲ့ ဖန်ကွဲစကို မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။
"အ့"
ဒဏ်ရာက အရမ်းမနက်ပင်မယ် သွေးတို့စီးကျလာတာကြောင့် သူမအလိုလို ဝမ်းနည်းစိတ်ဝင်လာမိသည်။ တသ်ခါမှ ခုလိုဝမ်းနည်းစိတ်မဖြစ်ဖူးတာမို့ သူမကိုယ်သူမလည်း မုန်းနေမိသည်။
"ခင်ဗျားချစ်တာ ခင်ဗျားရင်သွေးပဲဇိုင်း...."
>>>>>>>>>>>>>>>>>
ဇိုင်း သူမလေးနဲ့စကားများပြီကတည်းက jameကိုလည်းပြန်လွှတ်လိုက်ကာ တစ်ယောက်ထဲ အရက်နဲ့နှစ်ပါးသွားနေမိသည်။ အတော်ကြာအောင်သောက်ပြီး စိတ်ဖြေဖျောက်လောက်ပြီဆိုမှ နာရီကြည့်တော့ ည၈နာရီပင်ထိုးပြီဖြစ်သည်။ ဒီချိန်ဆို သူမလေးအိပ်နေပြီလား... မအိပ်ပဲဘာလုပ်နေမလည်း... နေ့ခင်ကစားထားတာတွေက ခုအဆင်ရောပြေနေပါ့မလား အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ အခန်းထဲပြန်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
"အ့ ကျစ် ဟင့်"
ထင်ထင် ဝမ်းသွားနေတာ နှစ်ခါရှိပြီဖြစ်သည်။ ခြေထောက်ကဒဏ်ရာက ဖြစ်ကာစကသိပ်မသိသာပင်မယ့် ဆေးမထည့်လို့လားမသိ ရောပြီး နင်းလိုက်ရင် အသည်းခိုက်အောင်နာနေသည်။ ထင်ထင် ရေအိမ်ရောက်ဖို့ပင် မနည်းလှမ်းနေရပြီး ဗိုက်ထဲကရစ်ရစ်ပြီးနာနေတာကလည်း မခံစားနေအောင်ပင်။
ဇိုင်း အခန်းတံခါးတွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး အရင်မဝင်သေးပဲ အသာကုတင်ဘက်ကိုကြည့်လိုက်မိသည်။ ရှင်းလင်းနေတဲ့ကုတင်ကြောင့် ဘေးဘီကြည့်လိုက်တယ်ဆို
"ဟာ! ခလေး.!... "
ဇိုင်း ကြမ်းပြင်မှာဗိုက်လေးထောက်ပြီး မဲ့နေတဲ့သူမလေးကြောင့် အပြေးတပိုင်းဝင်သွားရင်း
"ခလေး... ဘာ ဘာဖြစ်တာလည်း.. ခလေး... ဒေါ်ထား! ဒေါ်ထား!...."
ထင်ထင် ရုပ်တရက် သူမကိုကောက်ပွေ့ပြီး အတင်းလိုက်အော်ခေါ်နေတာကြောင့် ဗိုက်ကရစ်နာနေရတဲ့ကြားထဲ
"ကျစ် ခင်ဗျားဘာဖြစ်နေတာလည်း... အ့ ကျွန်တော့်ကို မြန်မြန် မြန်မြန် အ့ ရေအိမ် ရေအိမ်"
ဇိုင်း အသံဖျောဖျော့လေးနဲ့ ရေအိမ်ဆိုတာကြောင့်
"ဟမ် အင်း အင်း ခဏ ခဏလေး..."
"အ့ ထွက်တော့မယ် မြန်မြန်လို့ အ့"
"ဟမ် ကလေးလား... ကလေးမွေးတော့မှာလား..."
ထင်ထင် ဘာမှနားမလည်းပဲ စွတ်ပြောနေတဲ့သူကြီးကြောင့် ဒေါသထွက်ထွက်နှင့်
"အား..... မင်း ဆံပင်ကိုဘာလို့ဆွဲတာလည်းကွ ရောက်ပြီ ရောက်ပြီ"
"အင်း... ထွက်... အပြင်ထွက်လိုက်.... ဟင်း...."
ဇိုင်း ဗိုလ်တိုင်မှာထိုင်လိုက်ကတည်းက မနက်ကသရက်သီးနဲ့ဆက်ပြီး နားလည်သွားပြီဖြစ်သည်။ ဒါတောင် သူမလေးအသံက အားသိပ်မရှိတော့တာတောင် မာန်မကျသေးတာမို့
"ကျစ် ရှက်မနေနဲ့ မြင်ဖူးပြီးသား လုပ်လိုက်တော့"
ထင်ထင် လူကမဟန်နေတာမို့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခေါင်းပဲခါနေလိုက်သည်။
ဇိုင်း ဒီလောက်ဖြစ်နေတာတောင် အတင်း တင်းခံနေတဲ့သူမလေးကြောင့်
"ကဲ ကဲ အပြင်ထွက်ပြီ ဟုတ်ပြီလား... တံခါးမပိတ်ထားဘူးနော် တစ်ခုခုဆိုခေါ်လိုက် ကြားလား..."
ထင်ထင် လက်နဲ့ပဲအမြန်ထွက်သွားဖို့ပြောလိုက်ပြီး လူကဇွဲဂျိုးပြန်နေပြီဖြစ်သည်။
"ဒီးးးးးဒီးးးးးးဒီးးးးးးး"
ဇိုင်း အပြင်ရောက်တာနဲ့ ထလာတဲ့ဖုန်းကြောင့်
"ကျစ် ပြောjame"
"Boss ဂိုထောင်မီးလောင်းလို့"
"ဘာ!!!"
"အဲ့ဒါ bossလာမှရမယ်"
"ကျစ် မင်းပါသာဖြေရှင်းလိုက် ငါမလာတော့ဘူး ကျစ်"
"Boss ခဏ ခဏ"
ဇိုင်းဖုန်းချမို့လုပ်ပြီးမှ jameစကားကြောင့်ဘစိတ်ပျက်စွာဖြင့်
"ကျစ် မြန်မြန်ပြောကွာ ဒီမှာလည်းအရေးကြီးနေတာ"
"လုပ်ကြံသူက ကျွန်တော်တို့ဂိုဏ်ထဲကပဲ boss"
"ဘာ!!!"
>>>>>>>>>>>>>>>
ထင်ထင် ပြီးလောက်ပြီထင်တော့မှ အပြင်မှာဆူဆူနဲ့မို့ တစ်အောင့်နေ ဝင်လာသူက သူမဟုတ်ပဲ ဒေါ်ထားဖြစ်နေသည်။ နောက် drတစ်ဦးပါဝင်လာတာဖြစ်သည်။ သူခေါ်လိုက်တာပဲဖြစ်မှာပါ။ သူမကိုထူခိုင်းဖို့ သူ့ကိုရှာကြည့်နေမိသည်။
ဒေါ်ထား ထင်ထင် အကြည့်တွေ့ကိုသိတာမို့
"ဟို သခင်လေးက အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့ အပြင်ထွက်သွားတဲ့ မမလေး"
ထင်ထင် ခေါင်းပဲညိမ့်ပြလိုက်ပြီး သူမကိုဒေါ်ထားနဲ့ဆရာဝန်ပုံစံလူတစ်ယောက်ကပဲ ဝိုင်းမလိုက်သည်။ ဘာကြောင့်များဝမ်းနည်းနေပါလိမ့် 'ခင်ဗျားချစ်တာ ဒါလား ဇိုင်း'
◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾
ဇိုင်းရယ် နင်လည်းအလွဲကြီးပဲဟယ်😔
စာလုံးပေါင်းကတော့ မှားမှာသေချာနေလို့ တောင်းပန်ပါတယ်နော်🙏
သည်ခံဖတ်ပေးကြတဲ့စာဖတ်သူ တစ်ဦးခြင်စီကိုကျေးဇူးအထူးပါရှင့်🙏❤
#မြူခိုးဝေဝေ