ကိုကို့မို့ ချစ်တာလို့ ☹
"ဒီကသွားရင်နှစ်ခန်းမြောက်အခန်းက မင်းအခန်း သွားလို့ရပြီ"
ခခ သူမကိုကျောင်းဆောင်ထဲထိခေါ်လာပြီး အတန်းရှေ့တောင်လိုက်မပို့ပဲ နေရာပြပြီး ထွက်သွားဖို့လုပ်နေတဲ့ကိုကိုကြောင့် သူမမျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး
"အာ... ကိုကိုကလည်း မီးကိုလိုက်မပို့တော့ဘူးလား... မီးတစ်ယောက်ထဲမသွားရဲဘူး ဟိုရောက်ရင်တစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာ မူပိုတို့မရောက်ကြသေးဘူး လိုက်ပို့ပါကိုကိုရာ... နော်.. မဟုတ်ရင် မီး ကိုကို့နောက်လိုက်ခဲ့မယ်လေ နော်...."
ရေပြင် သူတို့ရပ်နေတဲ့နေရာက ထောင့်ကျပင်မယ့် ကျောင်းသားအချို့က ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့မို့
"ကျစ် ခခ အဲ့ကိုကို ကိုကိုဆိုတာမခေါ်နဲ့စမ်း.. ဒါကျောင်း အိမ်မဟုတ်ဘူး.. ဒီရောက်ရင် မင်းနဲ့ငါရဲ့ပတ်သက်မှုက ဆရာနဲ့တပည့်ပဲ ကိုကိုဆိုတဲ့အသုံးနှုန်းကိုမသုံးရဘူး ခုမူပိုတို့မရောက်သေးလည်း အတန်းထဲမှာသွားထိုင်နေ ဒါပထမနှစ်စတက်တဲ့ကျောင်းသားတိုင်း ဒီလိုပဲကြုံရမှာပဲ သွားထိုင်နေ အချိန်ဇယားကပ်ထားလိုက်မယ် ဓာတ်ပုံရိုက်ယူထား မူပိုတို့လာရင် အပြင်သွားမယ်ပြောလည်း မလိုက်ရဘူး မာမီပေးတဲ့ ဆေးရည်ကို သတိရတိုင်သောက် တစ်ခုခုဆို ဖုန်းဆက် နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်ရင် လာခေါ်မယ် သွားတော့"
ခခ များပြားလှတဲ့ကိုကို့စကားတွေကြောင့် ခေါင်းလေးငုံ့နားထောင်နေရင်း နှုတ်ခမ်းလေးအလိုလိုဆူလာကာ
"ဟင့် မီးမှ တစ်ယောက်ထဲမနေရဲတာ ကိုကိုကလည်း... အဲ ကန်တော့ ဟိုဆရာကလည်း..."
ရေပြင်ညီ အပြင်လူတွေနဲ့ပေါင်းလေ့မရှိတဲ့သူမလေးကြောင့် သူသနားစိတ်ဝင်သွားပင်မယ့် ဒီလိုမှ နှံ့စပ်မှာမို့
"တစ်ယောက်ထဲလည်းသွားထိုင်နေ မင်းကိုဘယ်သူကမှ အလကားနေရင်း လာမနှောက်ယှက်ဘူး ကျစ် သွားတော့ ငါမီတင်ရှိသေးတယ်"
ခခ သူမဘယ်လိုပြောပြောမရတော့မယ့်ပုံမို့ မျက်နှာမကောင်းစွာနဲ့ပဲ ခေါင်းညိမ့်ပြီးထွက်လာလိုက်သည်။ ခခ သူမထင်ထားတာက ကိုကို့နားမှာနေရမယ်လို့ပင် သို့သော် လက်တွေ့နဲ့ခြားနာလွန်းတာကြောင့် အိမ်တောင်ပြန်ခြင်စိတ်ပေါက်နေမိသည်။
ရေပြင်ညီ ခခအခန်းထဲဝင်သွားသည်အထိ ရပ်ကြည့်နေပြီးမှ သူလည်း မီတင်နောက်ကျနေပြီမို့ ခက်သုပ်သုပ်ထွက်သွားလိုက်တော့သည်။ ရေပြင် မီတင်ခန်းကို ခက်သုပ်သုပ်သွားနေပင်မယ့် သူခေါင်းထဲရောက်နေတာက သူမလေးအဆင်ပြေပါ့မလား.....
ခခ သူမအခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်ဆို အသံတွေတိပ်ပြီး သူမရှိတဲ့အဝင်ပေါက်ကိုလှည့်ကြည့်နေကြတာကြောင့် သူမအခန်းထဲကပဲပြန်ထွက်သွားရနိုးနိုးအထဲပဲဝင်ရနိုးနိုးဖြစ်ပြီး အပေါက်နားက ခုံတန်းမှာပဲ ခက်မြန်မြန်ဝင်ထိုင်ပြီး သူမမှာပါတယ်ခြင်းတောင်းလေးကို ပေါင်ပေါ်ပြန်ထင်ထားပြီး ခြင်းတောင်းဂိုင်းလေးကို တင်းနေအောင် စုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ခခသူမထိုင်ပြီးမကြာမှီ အသံတွေပြန်ဆူသွားတာမို့ သူမကိုအာရုံလွှဲသွားပြီဆိုတာအသိနဲ့ သက်ပြင်းသဲ့သဲ့လေးချလိုက်မိသည်။
"ဟင်"
ခခ စစ်ခနဲဗိုက်နားက ဖြစ်သွားတာကြောင့် လန့်ပြီး အသံပါထွက်မိကာ ခက်မြန်မြန်မာမီ စီစဥ်ပေးထားတဲ့ ဆေးရည်ပုလင်းကိုမော့သောက်လိုက်ရသည်။
"အီး... ခါးလိုက်တာ.."
"ဟဲ့ အရှေ့က အနက်ဝမ်းဆက်နဲ့ကောင်မလေးကိုကြည့်စမ်း ပဲများမယ့်ပုံပဲနော်"
"ဟင်"
ခခ သူမနောက်ခက်လှမ်းလှမ်းကတီးတိုးအသံကြောင့် သူမဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကိုပြန်ငုံ့ကြည့်ပြီး
"ငါ့ကိုပြောတာလားမသိဘူး...."
"ဟဲ့ ယူလာတာတွေကလည်း မသိရင် မူကြိုကလေးကျောင်းလာတာကျနေတာပဲနော် အဟွန်း..."
"အဟွန်း... ဟုတ်ပါ့ဟယ်.. ကြီးကျယ်မယ့်ပုံနော်.. လူလေးကြည့်ရတာတော့ ဖြူဖြူသေးသေးလေးပဲဟဲ့ ဘယ်လိုလာမလည်းတော့မသိဘူး.."
"အဟွန်း... ငါ့အထင် ကုပ်ကုပ်လေးနဲ့နံမယ့်ကြောင်ချီးရုပ်ပါဟယ် ပုံစံကြည့်ပါလား ဝတ်ထားတဲ့အဝတ်စားကအစသိန်းချည်တန်တယ် ဒါမယ့် နေတဲ့ပုံက ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့"
"ဟဲ့ တကယ်ကြီးသိန်းချည်တန်တာလား.."
"အွန်း... ငါ့တီလေးမှာလည်း အဲ့လိုဟာရှိတယ်လေ သူကအရောင်တောင် ကန့်သန့်ထုပ်တာ"
"ဟယ်... ဟုတ်လား.. ကြည့်ရတာ အတော်ချမ်းသာမယ့်ပုံပဲနော်..."
"အဟွန်း... ခင်လေးနင်ကလေ တကယ်သူများတွေကို အတော်လေးအထင်ကြီးတက်တာပဲနော် သူချမ်းသာတာမဟုတ်ပဲ စပွန်ဆာရထားတာဆိုရင်ရော"
"ဟယ်... ဟုတ်ပါ့မလား ညိုမီရယ်..."
"အဟွန်း... မသိဘူးလေ ငါထင်တာပြောတာ"
"ဟင့် အု အင့် ဟင့်"
ခခတစ်ယောက် နောက်ကနေ သူမအကြောင်းပြောနေတဲ့သူတွေကြောင့် သူမအားငယ်လာသလို ဝမ်းနည်းလာခြင်နဲ့အတူ မျက်ရည်တို့အလိုလိုကျလာမိသည်။ ခခ သူမကိုယ်လေးကို နေရာကနေတောင်မရွေ့ရဲအောင် နောက်ကနေ ကြည့်နေရသလိုခံစားရတာမို့ ပိုပြီးကြောက်ရွံ့လာမိသည်။ မူပိုတို့မြန်မြန်လာပါတော့ ဟင့်
မဟာ မခန်းရဲ့ထောင့်နေရာကနေ ခခဝင်လာကတည်းက စူးစိုက်ကြည့်နေတာ မျက်တောင်ပင်ခက်ရဲ့လားမသိ သူမြင်နေကြဂါဝန်တွေ ဘောင်ဘီတွေနဲ့မဟုတ်ပဲ ရိုးရိုးယဥ်ယဥ်ထမိန်အင်္ကျီလေးနဲ့မို့လားမသိ အရင်က ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးက ဘွားကနဲပေါ်လာသလို ထင်းရှင်းပျက်သားလွန်းလှသည်။ မဟာသေချာစူးဆိုက်စွာကြည့်နေရင်း ကိုယ်လေး တုန်တုန်တက်သွားတဲ့ပုံလေးကြောင့် သူမျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးသေချာကြည့်လိုက်တယ်ဆို မျည်အုတို့ကိုပါတွေ့လိုက်ရတာမို့ သူခက်လှမ်းလှမ်းကိုလိုက်ကြည့်လိုက်တော့ သူမလေးနောက်က ကောင်မလေးတစ်စု ဘာတွေရယ်နေကြသည်မသိ ရယ်နေတာကလည်း ခခကိုကြည့်လိုက် သူတို့ခြင်းတီးတိုးပြောလိုက်နဲ့မို့ သူအခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားသည်။ဒီလိုကိစ္စလေးကို ဘာကိစ္စငိုရတာလည်း အတော်မျက်ရည်ပေါတဲ့ပုံပဲ မဟာ ဒီလိုဒီကောင်မလေးခံစားနေရတာ သူအတွက်ကြည်နူးစရာမို့ သေချာထိုင်ကြည့်နေပြီး လုံလောက်ပြီဆိုတော့မှ သူအဆင့်တက်ဖို့အတွက်နေရာကထလာလိုက်ပြီး..
"ဘုန်း! ဟေ့ခခ ခုမှရောက်တာလား... ချစ်လွန်းတို့မပါဘူးလား...."
ခခ သူမအားငယ်နေတုန်း ဘေးနားကအသံကြောင့် သူမကိုသိနေသူဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့ ဝမ်းသာစိတ်လေးနဲ့ကြည့်လိုက်တယ်ဆို
"ဟင် အကိုမဟာ..."
"ဟာ မင်းငိုထားတာလား..."
ခခ မဟာအပြောကြောင့် ငိုနေတာကို လက်ယက်ခေါ်ပေးလိုက်သလို
"ဟင့် ဟုတ် ဟို မီးဒီမှာမနေခြင်တော့လို့လေ မီးကို ဟို ကိုကို အဲ ဆရာဆီလိုက်ပို့ပေးပါလားဟင်"
မဟာ ခခစကားကြောင့် မျက်မှောင်ကျုံ့သွားပြီး
"ဘယ်ဆရာဆီလည်း..."
"ဟို ဟိုလေ ဒီလို ဆရာဆိုတာ ခခကိုကို ကိုကိုရေပြင်ညီကိုပြောတာ ဟို ဒီမှာမို့ဆရာလို့ခေါ်တာပါ အဲ့ဒါလေ ဟို လိုက်ပို့ပေးပါလားဟင် မီး ကို... ဆရာဆီသွားခြင်လို့ပါနော် အကိုမဟာ လိုက်ပို့မယ်မဟုတ်လားဟင်"
"ကျစ် မင်းဆရာဘယ်မှာရှိမှန်းငါမှမသိတာ ဘယ်လိုလိုက်ပို့မလည်း"
"ဟင် အဲ့ဒါလည်းဟုတ်တာပဲနော်..."
မဟာစကားကြောင့် ခခမျက်နှာလေးညှိိုးကျသွားပြီး နောက် ဖျက်ခနဲဆိုသလို
"အာ... သိပြီ ကို... ကျစ် ဒီပါးစပ်ကလည်း.. ဆရာက မီတင်လို့ပြောတယ်သိလား အဲ့ကိုလိုက်ပို့ပေးပါလားဟင် မီးဒီမှာမနေခြင်လို့ပါ အကိုမဟာရယ် လိုက်ပို့ပေးပါနော်..."
"ကျစ် မီတင်လုပ်နေပါတယ်ဆို ဘယ်လိုလိုပ်ပို့လို့ရမှာလည်း ဟိုမှာပါမောက္ခတွေအစည်းအဝေးလုပ်တာ မင်းကအဲ့လိုသွားခေါ်တော့ ကျစ် မဖြစ်ဘူး.. ဒီမှာပဲထိုင်လိုက်ပါ တစ်အောင်နေ ချစ်လွန်းတို့ရောက်လာမှာပေါ့"
"ဟင့်အင်း ချစ်လွန်းတို့ကကြာအုန်းမှာ... ဟင့် မီးက ဒီမှာခဏလေးတောင်မနေခြင်တော့ဘူးလို့.. အီး........"
မဟာ သူထင်မှတ်မထားလောက်အောင် ရုပ်တရက်ထငိုချလိုက်တဲ့ ခခကြောင့် သူပူထူပြီး ဘေးနားကလူတွေကို ယောင်ရမ်းပြီးကြည့်လိုက်ကာ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိတာကြောင့်
"အာ... တိပ် တိပ်လေကွာ... ကျစ် ဟေ့ တကယ်ကြောင်တောင်တောင်ကွာ ကျစ် ခခ ဟေ့ ထထလိုက်ပို့မယ် ဟေ့ မတိပ်ရင် ငါလိုက်မပို့ဘူးနော်"
"ဟင်! ဟုတ် ဟင့် တိပ် တိပ်ပြီ အဟွန်း..."
မဟာသူပြောလိုက်တယ်ဆို ချက်ခြင်းတိပ်ပြီး သူ့ကိုရယ်ပြနေတဲ့ကောင်မလေးကို ခဏမျှမှင်သက်စွာကြည့်လိုက်ပြီးမှ
"အင်း ထ သွားမယ်
"ဟီး ဟုတ် အကိုမဟာ.."
ခခနဲ့အဟာတို့အခန်းထဲကထွက်သွားတယ်ဆိုတာနဲ့
"မီ ငါ့ဟာလေ ငါ့အိမ်မက်လေးတော့ပါသွားပါပြီဟယ်... နာမည်ကြီးနေတဲ့ ကောင်မလေးရှာပုံတော်ဆိုတာ သူလားမသိပါဘူးဟယ်... ငါ့အသည်တွေကွဲပါပြီမီရယ်....."
ညိုမီ ခင်လေးအပြောကိုမဲ့ပြုံးနဲ့အတူ
" နင်သိပ်တုန်းတာပဲခင်လေး ... အဟွန်း... ထားလိုက်ပါ... မျက်စိနောက်သက်သာတာပေါ့"
"ဟိုကောင်မက အပျော့ဆွဲ ဆွဲသွားတာနဲ့ပါသွားတာဟယ်... ကောက်ကောက်ကိုပါနေတာပဲ ဟင့်"
"ကျစ် နာညီးတယ် တိပ်တိပ်နေ"
"ဟင် အေး အေးပါဟယ်... ဟင့်"
>>>>>>>>>>>>>
ခခ မီးတင်ခန်းဆိုတဲ့ အခန်းနားရောက်လာလေ ပိုရင်တုန်လာလေပါ ကိုကိုများစိတ်ဆိုးသွားမလား... ဟင့်အင်း ဆိုးလည်းဆိုးပါစေ ဒီကျောင်းကြီးလည်းဆင်မတက်ခြင်တော့ဘူး တော်ပြီ
"ခခ မင်းတကယ်ခေါ်ခိုင်းတာသေချာလား.."
ခခ အခန်းရှေ့ရောက်တယ်ဆို သူမဘက်ပြန်လှည့်မေးလိုက်တဲ့အကိုမဟာစကားကြောင့် သူမမျက်လုံးပြူးလေးနဲ့ပြန်မော့ကြည့်ပြီး
"ဟင် ဟုတ် အကိုမဟာ"
"အွန်း.... ဒေါက် ဒေါက်"
ရေပြင် သူတို့မီတင်ပြီးခံနီး အခန်းတံခါးခေါက်သံကြောင့် အခန်းထဲရှိ ပါမောက္ခတွေအကုန်တံခါးစီအာရုံရောက်သွားပြီး ပါချုပ်ဖြစ်တဲ့ဒေါ်မြင့်မဟော်မှ
"ဆရာတစ်ယောက်လောက် သွားဖွင့်ပေးလိုက်ပါ"
ဒေါ်မြင့်မဝေါ်ပြောလိုက်တာနဲ့ တရာထဲတွင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါဖြစ်တဲ့ ဆရာစည်သူကခက်ရို့ရို့အမြန်သွားလိုက်ပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်တယ်ဆို
"ဟင်!"
ပထမဆုံးအသံထွက်သွားသူက ရေပြင်ညီပင်။ မျက်ရည်စတို့နဲ့ စည်သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ခခကြောင့် သူစိတ်လှုပ်ရှားသွားမိကာ တစ်ဆက်ထဲဆိုသလို ခခဘေးက မဟာကိုမြင်လိုက်တာနဲ့ သူမျက်မှောင်ကျုံ့သွားမိသည်။ ရေပြင် ဘာတွေပြောနေကြသည်မသိ စည်သူရောမီးလေးပါ သူ့ဘက်ကိုကြည့်လာပြီး သူမျက်လုံးနဲ့ဆုံလိုက်တယ်ဆို မျက်နှာလေးမဲ့ကျသွားပြီး မျက်ရည်ဝိုင်းနေတဲ့မျက်လုံးလေးကြောင့် သူချက်ခြင်းဆိုသလို
"ပါချုပ်ကြီးခင်ဗျ ခုလာတဲ့သူက ကျွန်တော့်ဧည့်သည်မို့ သွားခွင့်ပြုပေးပို့ အနူးညွှန့်တောင်းဆိုပါတယ်ခင်ဗျာ"
ဒေါ်မြင့်မဟာကိုယ်တိုင်ကလည်း မြေးဖြစ်သူမဟာကို ကောင်မချောချောလေးနဲ့တွေ့လိုက်ရတာမို့ သူမဘာတွေပြဿနာတက်ပြန်ပြီလည်းတိုတဲ့အတွေးနဲ့ ရင်တထိပ်ထိပ်ဖြစ်နေသူမို့
"သွား သွား ရတယ် ခွင့်ပြုတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးအထူးပါ ပါချုပ်ခင်ဗျ"
ရေပြင် ခခနားကိုခက်မြန်မြန်သွားလိုက်ပြီး သူအနားရောက်သွားတာနဲ့ ရည်တို့ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာကာ
"ဟင့် ကိုကို မီးအိမ်ပြန်ခြင်တယ်...."
ရေပြင်ညီ တကယ်ကိုဝမ်းနည်းပတ်လက်နဲ့ ခက်အက်အက်အသံလေးနဲ့ပြောလိုက်တဲ့သူမလေးကြောင့် သူချက်ခြင်းဆိုသလို ပါချုပ်ဘက်ကို တစ်ခေါက်ပြန်သွားပြီး
"ပါချုပ်ခင်ဗျာ ကျွန်တော်ဒီနေ့ မီတင်ကို ပျက်ကွက်ခွင့်တိုင်ပါရစေ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပေးဖို့တောင်းဆိုပါတယ်ခင်ဗျ"
"ဟဲတော် ဆရာရေပြင်က ပျက်ကွက်ခွင့်တဲ့" "အေးတော်..." "အဲ့ဒါ ဆရာရေပြင် မိန်းမလေးလေ" " ဆရာရေပြင့်မိန်းမလေးနဲ့ ပါချုပ်မြေးကဘာတွေလည်းမသိဘူးနော်"
ရေပြင်ရဲ့ကျောင်းတက်သက်တမ်းတစ်လျှောက် စံအဖြစ်ထားရလောက်အောင် ပျက်ကွက်တိုတာ တစ်ခါမှမရှိဘူးတာမို့ အခန်းထဲရှိ လုပ်သက်နုဆရာမလေးတွေတီးတိုးဆိုနေကြခြင်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်မြင့်မဟာ မြေးဖြစ်သူရဲ့မျက်နှာကို ခက်တည်တည်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"မီတင်လည်းပြီနေပြီပဲ ဒါဆို ဒီမှာပဲ မီတင်ပြီးလိုက်ရအောင် ဆရာရေပြင် သွားလို့ရပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ ခွင့်ပြုပါ ပါချုပ်"
ရေပြင် ပါချုပ်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ကပြီဆိုတာနဲ့ ခခနားကို ခြေလှမ်းကျဲများနဲ့ရောက်လာကာ
"လာ လိုက်ခဲ့"
မဟာ သူ့ရှေ့ကနေ ခခကိုလက်ဆွဲပြီးခေါ်သွားတဲ့ပုံကိုမျက်စိတစ်ဆုံးကြည့်နေရင်း မျက်နှာတွေတည်တင်းနေမိသည်။ ခံသားချက်တို့က ကိုယ်ပိုင်တဲ့အရာကိုဆွဲလုခံလိုက်ရတဲ့ ခံစားချက်လို.....
"တက်ကားပေါ်..."
ခခ သူမကိုဖွင့်ပေးထားတဲ့ ကားပေါ် ခက်မြန်မြန်တက်လိုက်ပြီး နေရာလေးမှာ တောင့်တောင့်လေးထိုင်နေမိသည်။ ခဏအကြာ ကားထွက်သွားပြီနောက်
"ဘာလို့အိမ်ပြန်ခြင်တာလည်း..."
"ဟင့်အင်း ဒီတိုင်း... ဒီတိုင်းပြန်ခြင်လို့"
ရေပြင် ကားဘက်မှန်မှကြည့်နေကာ ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ဖြေနေတဲ့သူမလေးကြောင့် သူမလေးမဖြေခြင်တဲ့အရာကို သူထက်မမေးခြင်တော့တာမို့ ထပ်မမေးတော့ပဲနေလိုက်တော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင်တော့ရှုပ်ထွေးနေဆဲပါ။ ဘာလို့ ဟိုကောင်ကပါလာရတာလည်း..... ကျစ်
>>>>>>>>>>>>
"ဟင့် သူတို့က မီးကိုအဲ့လိုပြောတာသိလား မာမီ မီးက အဲ့ချိန်မှာတစ်ယောက်ထဲလေ ဟင့် အဟင့် အဟင့် ဟီး....... မူပိုမတို့ကအတော်ကြီးနဲ့မရောက်လာကြဘူး သိလား မာမီ မီးကျောင်းမတက်ခြင်တော့ဘူး... သူတို့နဲ့ မီးမတွေ့ခြင်တော့ဘူး နော် နော်လို့မာမီ..နော်..."
ဒေါ်မေမီ ကျောင်းကပြန်ရောက်လာကတည်းက အိမ်ရှိလူကုန် အကုန်လုံးကို ကျောင်းမတက်ခြင်တဲ့အကြောင်း လိုက်ပြောနေတာ မရတော့တဲ့အဆုံးသူမဆီလာပြီး မရမကပြောနေတဲ့မီးလေးကြောင့် သူမရင်ခွင်ထဲက ခေါင်းလေးကို ညင်သာစွာပွတ်သက်ပေးပြီး
"မီးလေးက သူတို့ကိုကြောက်လို့လား..."
"ဟင် ဟို ဟုတ် နည်းနည်း.."
"ဘာလို့ကြောက်တာလည်း..."
"ဟင် ဟို မီးမသိဘူးမာမီ သူတို့အဲ့လိုတွေပြောနေကြတာကိုမီးကြောက်တာ မီးကအဲ့လိုမဟုတ်ဘူးလေမာမီရဲ့ ဟင့် အဲ့ဒါကို သူတို့ကလိုက်ပြောနေကြတာကြီးကို.."
"အင်းလေ မီးလေးရဲ့ ကိုယ်မှမဟုတ်တာ မဟုတ်ရင်ဘာလို့ကြောက်နေရတာလည်း... ကြောက်စရာမဟုတ်ဘူး အဲ့ကိစ္စသေးသေးလေးကိုကြောက်လို့ဆိုပြီး မီးလေးကျောင်းသွားမတက်ရင် နောက်အဲ့ဒါကို ကျော်ဖြတ်ပြီးရလာမယ့်ဘပျော်ရွှင်စရာတွေကိုကျ မီးလေးဘယ်လိုကြုံတွေ့ရတော့မလည်း... မာမီပြောတာနားလည်လား..."
"ဟင့် ဟုတ် ဟို ဒါမယ့်.. မီးမနက်ဖြန်တော့ မသွားခြင်သေးဘူးမာမီ နောက်နေ့တွေမီးသွားမှာပါ နော် နော်လ်ို့ မာမီနော်"
ဒေါ်မေမီ သူမရင်ခွင်ထဲကနေ မေယ့မော့လေးနဲ့ ချွဲပြနေတဲ့မီးလေးကြောင့် သူမပြုံးလိုက်ပြီး
"အဟွန်း... ဒါတော့ မာမီလည်းမတက်နိုင်ဘူး မာမီသဘောတိုင်းဆို မီးလေးဆန္ဒအတိုင်းလိုက်ရောလို့ရတယ် ဒါမယ့် မီးလေးအုပ်ထိန်းသူက မာမီမဟုတ်ဘူးလေ သားလေမီးလေးရဲ့"
ခခ ဒေါ်မေမီစကားကြောင့် နှုတ်ခမ်းလေးလုံးသွားကာ
"ဟင့် ဟုတ် ဒါဆို ကိုကို့ကိုပဲပြောရမှာလားမာမီ"
"အဟွန်း... အင်းပေါ့မီးလေးရဲ့"
"ဟွန့် အမြဲနေရာတကာအဲ့ကိုကိုပဲ ဒါဆို မီးခုသွားပြောမယ်သိလား..."
"အဟွန်း... အွန်း အွန်း သွားသွား"
"ဟွန့် ဟုတ်"
ဒေါ်မေမီ သူမကိုဆူပုပ်ပုပ်လေးနဲ့ပြောသွားတဲ့မီးလေးကြောင့် သူမပြုံးပြီးရင်း ပြုံးနေမိသည်။
"ဒီလို ကလေးစိတ်နဲ့ရေခဲတုန်းဆိုရင်တော့ ငါ့ရဲ့ဒုတိယမြောက်မျိုးဆက်ကို ဘယ်တေ့ချီရပါ့မလည်းနော်... ဟွန်း...."
>>>>>>>>>>>>>>
"ကိုကိုရေ....ကိုကိုရေလို့.... မပြီးသေးဘူးလားဟင်.... မီးစောင့်နေတယ်လို့.... တော်တော့လေ နော်..."
ရေပြင်ညီ သူရေချိုးနေတာကို ရေချိုးခန်းတံခါးမှာလာပြီး တစ်ဂျီဂျီလုပ်နေတဲ့သူမလေးကြောင့် သူစုပ်သက်ခြင်းနဲ့ ရေပန်းခလုပ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး စောင်သပတ်ပတ်ကာ ထွက်လာလိုက်သည်။
"ဒုတ်! ဟ့!"
ရေပြင် သူတံခါးဖွင့်လိုက်တယ်ဆို တစ်ခုခုကိုတိုက်မိပြီဆိုတဲ့အသိဝင်လိုက်တယ်ဆို...
"ဟင့် အဟင့် အီး...... ကိုကိုအကျင့်မကောင်းဘူး မီးကိုတမင်လုပ်ကြံတာမဟုတ်လား... သူရေချိုးလို့မရအောင် ဒီကလုပ်နေတယ်ဆိုပြီးတော့ အာလူထွက်သွားပြီလားတောင်မသိဘူး.. ဟီး...."
ရေပြင်ညီ အပိုတွေလုပ်ပြီး သူ့ရှေ့မှာ ငုပ်တုပ်လေး နဖူးလေးကိုင်ပြီး ငိုပြနေတဲ့သူမလေးကြောင့် သူခွကျော်သွားလိုက်ပြီး
"ငိုမနေနဲ့ အချိန်ပြည့်ငိုနေတာမရှက်ဘူးလား....."
"ဟင့် မရှက်ပါဘူး... ငိုတာပဲ ရှက်စရာလား.."
"ကျစ် အဲ့လိုထစ်ခနဲဆို ငိုတာတွေရှော့တော့ခခ မင်းကလေးမဟုတ်တော့ဘူး.."
"ဟင့် သိပါတယ် ခခကလေးမဟုတ်လို့ ဒီက ကိုကိုယောက်ျားကြီးကို ယူထားရတာလေ မဟုတ်ဘူးလား..."
"ကျစ် မင်းခုန ဘာပြောမို့ခေါ်နေတာလည်း ခုထွက်လာပြီပြောတော့"
"ကိုကို အင်္ကျီသွားခဲအုန်းလေ"
"နေ ထားလိုက် မင်းပြောမှာသာပြော"
"ဟွန့် ဒါဆိုလည်းပြောမယ်... မီးမနက်ကျောင်းသွားခြင်းဘူး"
"မရဘူး သွားရမယ်"
ခခ သူမတောင် ဘာမှရှင်းမပြရသေးပဲ ချက်ခြင်းအဖြေက မရဘူးဆိုတာကြောင့် ငုပ်တုပ်လေးကနေ ကိုကို့နားသွားရပ်လိုက်ကာ
"မီး ဘာမှတောင် ရှင်းမပြရသေးဘူးလေကိုကိုရဲ့"
"မရှင်းပြနဲ့ မသိခြင်ဘူး သွားရမယ် မင်းကျောင်းမှာ တစ်ခုခုဖြစ်လာတိုင်း ကျောင်းမသွားဘူးဆိုတဲ့ အကျင့်ကိုဖျောက်ခခ ငါအပိုတွေထက်မပြောခြင်ဘူး.. မင်းကိုစိတ်မတိုခြင်လို့ စကားမပြောပဲနေနေတာနော် သွား... သွားအိပ်လိုက်တော့ ငါမူပိုတို့ကို ဖုန်းတက်ထားပြီးပြီ မနက်ငါတစ်ခါထဲဝင်ခေါ်မယ့်အကြောင်း"
"ဟင် တကယ်... ဒါဆို မီးတို့တစ်ကားထဲစီးရတော့မှာပေါ့နော်ကိုကို အား.... ပျော်တာ.... ရွှတ် ဟေ့! ခိ ချစ်လို့ပါ ကိုကိုရဲ့ အဟွန်း... မီးသွားအိပ်ပြီနော် ခိ"
ရေပြင်တစ်ယောက် ခခပေးတဲ့အနမ်းတစ်ပွင့်ကြောင့် ခခကုတင်ပေါ်ရောကသည်အထိ ကြောင်နေဆဲပါ။ နောက်မှ သတိပြန်ဝင်လာပြီး တကယ်ဆိုးတဲ့ကောင်မလေး...
ရေပြင် သူအဝတ်လဲပြီး မီးတွေသေချာလိုက်မှိတ်ကာ ညမီးအိမ်ပြာလဲ့လဲ့လေးတစ်လုံးသာထွန်လိုက်ပြီး ကုတင်ထက် ခက်ဖွဖွတက်လိုက်သည်။ နောက် အပူအပင်ကင်းစွာ အိက်ပျော်နေပြီဖြစ်တဲ့ ခခကိုယ်လုံးလေးကို ခက်ဖွဖွပွေ့ယူပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲနစ်မြုပ်ထားလိုက်ကာ သူပေးနေကြ သူမလေးနဖူးထက်သို့အနမ်းတစ်ပွင့်
နေ့ရက်တိုင်းမှာ ခုလိုလေးပဲကုန်ဆုံးခြင်တယ်ကလေး....
◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾
သည်းခံပြီး ဒီချိန်ထိစောင့်မျှော်ပေးကြတဲ့စာဖတ်သူတစ်ဦးခြင်စီကိုကျေးဇူးအထူးထူးပါရှင့်🙏 ညဘက်တင်ကာစ cmတွေပဲ replyပြန်ပြီး ကျန်တဲ့cmတွေကို replyမပြန်နိုင်တာ တကယ်စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးပဲ တကယ်တောင်းပန်းပါတယ်နော် ဒီက မနက်ကနေ ၆နာရီလောက်ထိ ဖုန်းနဲ့လူနဲ့ဝေးနေတာပါ။ညနေ ၆နာရီကျော်လောက်ဖုန်းကိုင်ရတာနဲ့ တင်ရမယ့်အပိုင်းကိုစရေးရပါတယ် အဲ့ကနေ ခုချိန်ထိပါပဲ တစ်နေလုံးအာရုံစူးဆိုက်ကတဲ့အလုပ်ကိုလုပ်ရပြီး စာပြန်ရိုက်ရတော့ စောစောအိပ်ခြင်ပင်မယ့် မအိပ်နိုင်ဘူး စာတင်ခြင်နေတာလေ😁 စာဖတ်သူတွေနဲ့ cmမှာ စကားပြောခြင်တာ စာဖတ်သူတွေနဲ့ နွေးနွေးထွေးထွေးနေခြင်မိတယ် ဒါကိုယ့်စိတ်ပါ ။ အကြောရှည်နေတာ ဒီကပြောခြင်တာက နောက်မှ မန့်တဲ့သူတွေကို cmreplyမပြန်ပင်မယ့် အသည်းလေးတွေပေးပြီး စာတွေအကုန်ဖတ်ပါတယ်ဆို အဲ့ဒါပြောခြင်တာပါ မန့်မပေးတက်လို့မပေးပဲ likeပေးတဲ့စာဖတ်သူတွေကိုလည်း ကျေးဇူးအထူးထူးပါနော်🙏
အော် မေ့တော့မလို့😁 cbမှာ လာစကားပြောထားရင် စာမပြန်တာမဟုတ်ပါဘူးနော် မဖွင့်ရဲတော့လို့ပါ ဒီက စာဖတ်သူတွေနဲ့ စကားပြောဖို့ကြံစည်ထားပင်မယ့် ဟိုတစ်လောက ဘယ်သူမှန်းလည်းမသိဘူး မဟုတ်တာတွေလာပြောလို့ cbမဖွင့်ရဲတော့ဘူး အဲ့ဒါမို့ပါနော်🙏
စာဖတ်သူများကို အစဥ်လေးစားလျှက်
#မြူခိုးဝေဝေ
ကိုကို့မို့ ချစ်တာလို့ ☹
အပိုင်း (၁၂)
"ဒီကသွားရင်နှစ်ခန်းမြောက်အခန်းက မင်းအခန်း သွားလို့ရပြီ"
ခခ သူမကိုကျောင်းဆောင်ထဲထိခေါ်လာပြီး အတန်းရှေ့တောင်လိုက်မပို့ပဲ နေရာပြပြီး ထွက်သွားဖို့လုပ်နေတဲ့ကိုကိုကြောင့် သူမမျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး
"အာ... ကိုကိုကလည်း မီးကိုလိုက်မပို့တော့ဘူးလား... မီးတစ်ယောက်ထဲမသွားရဲဘူး ဟိုရောက်ရင်တစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာ မူပိုတို့မရောက်ကြသေးဘူး လိုက်ပို့ပါကိုကိုရာ... နော်.. မဟုတ်ရင် မီး ကိုကို့နောက်လိုက်ခဲ့မယ်လေ နော်...."
ရေပြင် သူတို့ရပ်နေတဲ့နေရာက ထောင့်ကျပင်မယ့် ကျောင်းသားအချို့က ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့မို့
"ကျစ် ခခ အဲ့ကိုကို ကိုကိုဆိုတာမခေါ်နဲ့စမ်း.. ဒါကျောင်း အိမ်မဟုတ်ဘူး.. ဒီရောက်ရင် မင်းနဲ့ငါရဲ့ပတ်သက်မှုက ဆရာနဲ့တပည့်ပဲ ကိုကိုဆိုတဲ့အသုံးနှုန်းကိုမသုံးရဘူး ခုမူပိုတို့မရောက်သေးလည်း အတန်းထဲမှာသွားထိုင်နေ ဒါပထမနှစ်စတက်တဲ့ကျောင်းသားတိုင်း ဒီလိုပဲကြုံရမှာပဲ သွားထိုင်နေ အချိန်ဇယားကပ်ထားလိုက်မယ် ဓာတ်ပုံရိုက်ယူထား မူပိုတို့လာရင် အပြင်သွားမယ်ပြောလည်း မလိုက်ရဘူး မာမီပေးတဲ့ ဆေးရည်ကို သတိရတိုင်သောက် တစ်ခုခုဆို ဖုန်းဆက် နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်ရင် လာခေါ်မယ် သွားတော့"
ခခ များပြားလှတဲ့ကိုကို့စကားတွေကြောင့် ခေါင်းလေးငုံ့နားထောင်နေရင်း နှုတ်ခမ်းလေးအလိုလိုဆူလာကာ
"ဟင့် မီးမှ တစ်ယောက်ထဲမနေရဲတာ ကိုကိုကလည်း... အဲ ကန်တော့ ဟိုဆရာကလည်း..."
ရေပြင်ညီ အပြင်လူတွေနဲ့ပေါင်းလေ့မရှိတဲ့သူမလေးကြောင့် သူသနားစိတ်ဝင်သွားပင်မယ့် ဒီလိုမှ နှံ့စပ်မှာမို့
"တစ်ယောက်ထဲလည်းသွားထိုင်နေ မင်းကိုဘယ်သူကမှ အလကားနေရင်း လာမနှောက်ယှက်ဘူး ကျစ် သွားတော့ ငါမီတင်ရှိသေးတယ်"
ခခ သူမဘယ်လိုပြောပြောမရတော့မယ့်ပုံမို့ မျက်နှာမကောင်းစွာနဲ့ပဲ ခေါင်းညိမ့်ပြီးထွက်လာလိုက်သည်။ ခခ သူမထင်ထားတာက ကိုကို့နားမှာနေရမယ်လို့ပင် သို့သော် လက်တွေ့နဲ့ခြားနာလွန်းတာကြောင့် အိမ်တောင်ပြန်ခြင်စိတ်ပေါက်နေမိသည်။
ရေပြင်ညီ ခခအခန်းထဲဝင်သွားသည်အထိ ရပ်ကြည့်နေပြီးမှ သူလည်း မီတင်နောက်ကျနေပြီမို့ ခက်သုပ်သုပ်ထွက်သွားလိုက်တော့သည်။ ရေပြင် မီတင်ခန်းကို ခက်သုပ်သုပ်သွားနေပင်မယ့် သူခေါင်းထဲရောက်နေတာက သူမလေးအဆင်ပြေပါ့မလား.....
ခခ သူမအခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်ဆို အသံတွေတိပ်ပြီး သူမရှိတဲ့အဝင်ပေါက်ကိုလှည့်ကြည့်နေကြတာကြောင့် သူမအခန်းထဲကပဲပြန်ထွက်သွားရနိုးနိုးအထဲပဲဝင်ရနိုးနိုးဖြစ်ပြီး အပေါက်နားက ခုံတန်းမှာပဲ ခက်မြန်မြန်ဝင်ထိုင်ပြီး သူမမှာပါတယ်ခြင်းတောင်းလေးကို ပေါင်ပေါ်ပြန်ထင်ထားပြီး ခြင်းတောင်းဂိုင်းလေးကို တင်းနေအောင် စုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ခခသူမထိုင်ပြီးမကြာမှီ အသံတွေပြန်ဆူသွားတာမို့ သူမကိုအာရုံလွှဲသွားပြီဆိုတာအသိနဲ့ သက်ပြင်းသဲ့သဲ့လေးချလိုက်မိသည်။
"ဟင်"
ခခ စစ်ခနဲဗိုက်နားက ဖြစ်သွားတာကြောင့် လန့်ပြီး အသံပါထွက်မိကာ ခက်မြန်မြန်မာမီ စီစဉ်ပေးထားတဲ့ ဆေးရည်ပုလင်းကိုမော့သောက်လိုက်ရသည်။
"အီး... ခါးလိုက်တာ.."
"ဟဲ့ အရှေ့က အနက်ဝမ်းဆက်နဲ့ကောင်မလေးကိုကြည့်စမ်း ပဲများမယ့်ပုံပဲနော်"
"ဟင်"
ခခ သူမနောက်ခက်လှမ်းလှမ်းကတီးတိုးအသံကြောင့် သူမဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကိုပြန်ငုံ့ကြည့်ပြီး
"ငါ့ကိုပြောတာလားမသိဘူး...."
"ဟဲ့ ယူလာတာတွေကလည်း မသိရင် မူကြိုကလေးကျောင်းလာတာကျနေတာပဲနော် အဟွန်း..."
"အဟွန်း... ဟုတ်ပါ့ဟယ်.. ကြီးကျယ်မယ့်ပုံနော်.. လူလေးကြည့်ရတာတော့ ဖြူဖြူသေးသေးလေးပဲဟဲ့ ဘယ်လိုလာမလည်းတော့မသိဘူး.."
"အဟွန်း... ငါ့အထင် ကုပ်ကုပ်လေးနဲ့နံမယ့်ကြောင်ချီးရုပ်ပါဟယ် ပုံစံကြည့်ပါလား ဝတ်ထားတဲ့အဝတ်စားကအစသိန်းချည်တန်တယ် ဒါမယ့် နေတဲ့ပုံက ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့"
"ဟဲ့ တကယ်ကြီးသိန်းချည်တန်တာလား.."
"အွန်း... ငါ့တီလေးမှာလည်း အဲ့လိုဟာရှိတယ်လေ သူကအရောင်တောင် ကန့်သန့်ထုပ်တာ"
"ဟယ်... ဟုတ်လား.. ကြည့်ရတာ အတော်ချမ်းသာမယ့်ပုံပဲနော်..."
"အဟွန်း... ခင်လေးနင်ကလေ တကယ်သူများတွေကို အတော်လေးအထင်ကြီးတက်တာပဲနော် သူချမ်းသာတာမဟုတ်ပဲ စပွန်ဆာရထားတာဆိုရင်ရော"
"ဟယ်... ဟုတ်ပါ့မလား ညိုမီရယ်..."
"အဟွန်း... မသိဘူးလေ ငါထင်တာပြောတာ"
"ဟင့် အု အင့် ဟင့်"
ခခတစ်ယောက် နောက်ကနေ သူမအကြောင်းပြောနေတဲ့သူတွေကြောင့် သူမအားငယ်လာသလို ဝမ်းနည်းလာခြင်နဲ့အတူ မျက်ရည်တို့အလိုလိုကျလာမိသည်။ ခခ သူမကိုယ်လေးကို နေရာကနေတောင်မရွေ့ရဲအောင် နောက်ကနေ ကြည့်နေရသလိုခံစားရတာမို့ ပိုပြီးကြောက်ရွံ့လာမိသည်။ မူပိုတို့မြန်မြန်လာပါတော့ ဟင့်
မဟာ မခန်းရဲ့ထောင့်နေရာကနေ ခခဝင်လာကတည်းက စူးစိုက်ကြည့်နေတာ မျက်တောင်ပင်ခက်ရဲ့လားမသိ သူမြင်နေကြဂါဝန်တွေ ဘောင်ဘီတွေနဲ့မဟုတ်ပဲ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်ထမိန်အင်္ကျီလေးနဲ့မို့လားမသိ အရင်က ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးက ဘွားကနဲပေါ်လာသလို ထင်းရှင်းပျက်သားလွန်းလှသည်။ မဟာသေချာစူးဆိုက်စွာကြည့်နေရင်း ကိုယ်လေး တုန်တုန်တက်သွားတဲ့ပုံလေးကြောင့် သူမျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးသေချာကြည့်လိုက်တယ်ဆို မျည်အုတို့ကိုပါတွေ့လိုက်ရတာမို့ သူခက်လှမ်းလှမ်းကိုလိုက်ကြည့်လိုက်တော့ သူမလေးနောက်က ကောင်မလေးတစ်စု ဘာတွေရယ်နေကြသည်မသိ ရယ်နေတာကလည်း ခခကိုကြည့်လိုက် သူတို့ခြင်းတီးတိုးပြောလိုက်နဲ့မို့ သူအခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားသည်။ဒီလိုကိစ္စလေးကို ဘာကိစ္စငိုရတာလည်း အတော်မျက်ရည်ပေါတဲ့ပုံပဲ မဟာ ဒီလိုဒီကောင်မလေးခံစားနေရတာ သူအတွက်ကြည်နူးစရာမို့ သေချာထိုင်ကြည့်နေပြီး လုံလောက်ပြီဆိုတော့မှ သူအဆင့်တက်ဖို့အတွက်နေရာကထလာလိုက်ပြီး..
"ဘုန်း! ဟေ့ခခ ခုမှရောက်တာလား... ချစ်လွန်းတို့မပါဘူးလား...."
ခခ သူမအားငယ်နေတုန်း ဘေးနားကအသံကြောင့် သူမကိုသိနေသူဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့ ဝမ်းသာစိတ်လေးနဲ့ကြည့်လိုက်တယ်ဆို
"ဟင် အကိုမဟာ..."
"ဟာ မင်းငိုထားတာလား..."
ခခ မဟာအပြောကြောင့် ငိုနေတာကို လက်ယက်ခေါ်ပေးလိုက်သလို
"ဟင့် ဟုတ် ဟို မီးဒီမှာမနေခြင်တော့လို့လေ မီးကို ဟို ကိုကို အဲ ဆရာဆီလိုက်ပို့ပေးပါလားဟင်"
မဟာ ခခစကားကြောင့် မျက်မှောင်ကျုံ့သွားပြီး
"ဘယ်ဆရာဆီလည်း..."
"ဟို ဟိုလေ ဒီလို ဆရာဆိုတာ ခခကိုကို ကိုကိုရေပြင်ညီကိုပြောတာ ဟို ဒီမှာမို့ဆရာလို့ခေါ်တာပါ အဲ့ဒါလေ ဟို လိုက်ပို့ပေးပါလားဟင် မီး ကို... ဆရာဆီသွားခြင်လို့ပါနော် အကိုမဟာ လိုက်ပို့မယ်မဟုတ်လားဟင်"
"ကျစ် မင်းဆရာဘယ်မှာရှိမှန်းငါမှမသိတာ ဘယ်လိုလိုက်ပို့မလည်း"
"ဟင် အဲ့ဒါလည်းဟုတ်တာပဲနော်..."
မဟာစကားကြောင့် ခခမျက်နှာလေးညှိုးကျသွားပြီး နောက် ဖျက်ခနဲဆိုသလို
"အာ... သိပြီ ကို... ကျစ် ဒီပါးစပ်ကလည်း.. ဆရာက မီတင်လို့ပြောတယ်သိလား အဲ့ကိုလိုက်ပို့ပေးပါလားဟင် မီးဒီမှာမနေခြင်လို့ပါ အကိုမဟာရယ် လိုက်ပို့ပေးပါနော်..."
"ကျစ် မီတင်လုပ်နေပါတယ်ဆို ဘယ်လိုလိုပ်ပို့လို့ရမှာလည်း ဟိုမှာပါမောက္ခတွေအစည်းအဝေးလုပ်တာ မင်းကအဲ့လိုသွားခေါ်တော့ ကျစ် မဖြစ်ဘူး.. ဒီမှာပဲထိုင်လိုက်ပါ တစ်အောင်နေ ချစ်လွန်းတို့ရောက်လာမှာပေါ့"
"ဟင့်အင်း ချစ်လွန်းတို့ကကြာအုန်းမှာ... ဟင့် မီးက ဒီမှာခဏလေးတောင်မနေခြင်တော့ဘူးလို့.. အီး........"
မဟာ သူထင်မှတ်မထားလောက်အောင် ရုပ်တရက်ထငိုချလိုက်တဲ့ ခခကြောင့် သူပူထူပြီး ဘေးနားကလူတွေကို ယောင်ရမ်းပြီးကြည့်လိုက်ကာ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိတာကြောင့်
"အာ... တိပ် တိပ်လေကွာ... ကျစ် ဟေ့ တကယ်ကြောင်တောင်တောင်ကွာ ကျစ် ခခ ဟေ့ ထထလိုက်ပို့မယ် ဟေ့ မတိပ်ရင် ငါလိုက်မပို့ဘူးနော်"
"ဟင်! ဟုတ် ဟင့် တိပ် တိပ်ပြီ အဟွန်း..."
မဟာသူပြောလိုက်တယ်ဆို ချက်ခြင်းတိပ်ပြီး သူ့ကိုရယ်ပြနေတဲ့ကောင်မလေးကို ခဏမျှမှင်သက်စွာကြည့်လိုက်ပြီးမှ
"အင်း ထ သွားမယ်
"ဟီး ဟုတ် အကိုမဟာ.."
ခခနဲ့အဟာတို့အခန်းထဲကထွက်သွားတယ်ဆိုတာနဲ့
"မီ ငါ့ဟာလေ ငါ့အိမ်မက်လေးတော့ပါသွားပါပြီဟယ်... နာမည်ကြီးနေတဲ့ ကောင်မလေးရှာပုံတော်ဆိုတာ သူလားမသိပါဘူးဟယ်... ငါ့အသည်တွေကွဲပါပြီမီရယ်....."
ညိုမီ ခင်လေးအပြောကိုမဲ့ပြုံးနဲ့အတူ
" နင်သိပ်တုန်းတာပဲခင်လေး ... အဟွန်း... ထားလိုက်ပါ... မျက်စိနောက်သက်သာတာပေါ့"
"ဟိုကောင်မက အပျော့ဆွဲ ဆွဲသွားတာနဲ့ပါသွားတာဟယ်... ကောက်ကောက်ကိုပါနေတာပဲ ဟင့်"
"ကျစ် နာညီးတယ် တိပ်တိပ်နေ"
"ဟင် အေး အေးပါဟယ်... ဟင့်"
>>>>>>>>>>>>>
ခခ မီးတင်ခန်းဆိုတဲ့ အခန်းနားရောက်လာလေ ပိုရင်တုန်လာလေပါ ကိုကိုများစိတ်ဆိုးသွားမလား... ဟင့်အင်း ဆိုးလည်းဆိုးပါစေ ဒီကျောင်းကြီးလည်းဆင်မတက်ခြင်တော့ဘူး တော်ပြီ
"ခခ မင်းတကယ်ခေါ်ခိုင်းတာသေချာလား.."
ခခ အခန်းရှေ့ရောက်တယ်ဆို သူမဘက်ပြန်လှည့်မေးလိုက်တဲ့အကိုမဟာစကားကြောင့် သူမမျက်လုံးပြူးလေးနဲ့ပြန်မော့ကြည့်ပြီး
"ဟင် ဟုတ် အကိုမဟာ"
"အွန်း.... ဒေါက် ဒေါက်"
ရေပြင် သူတို့မီတင်ပြီးခံနီး အခန်းတံခါးခေါက်သံကြောင့် အခန်းထဲရှိ ပါမောက္ခတွေအကုန်တံခါးစီအာရုံရောက်သွားပြီး ပါချုပ်ဖြစ်တဲ့ဒေါ်မြင့်မဟော်မှ
"ဆရာတစ်ယောက်လောက် သွားဖွင့်ပေးလိုက်ပါ"
ဒေါ်မြင့်မဝေါ်ပြောလိုက်တာနဲ့ တရာထဲတွင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါဖြစ်တဲ့ ဆရာစည်သူကခက်ရို့ရို့အမြန်သွားလိုက်ပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်တယ်ဆို
"ဟင်!"
ပထမဆုံးအသံထွက်သွားသူက ရေပြင်ညီပင်။ မျက်ရည်စတို့နဲ့ စည်သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ခခကြောင့် သူစိတ်လှုပ်ရှားသွားမိကာ တစ်ဆက်ထဲဆိုသလို ခခဘေးက မဟာကိုမြင်လိုက်တာနဲ့ သူမျက်မှောင်ကျုံ့သွားမိသည်။ ရေပြင် ဘာတွေပြောနေကြသည်မသိ စည်သူရောမီးလေးပါ သူ့ဘက်ကိုကြည့်လာပြီး သူမျက်လုံးနဲ့ဆုံလိုက်တယ်ဆို မျက်နှာလေးမဲ့ကျသွားပြီး မျက်ရည်ဝိုင်းနေတဲ့မျက်လုံးလေးကြောင့် သူချက်ခြင်းဆိုသလို
"ပါချုပ်ကြီးခင်ဗျ ခုလာတဲ့သူက ကျွန်တော့်ဧည့်သည်မို့ သွားခွင့်ပြုပေးပို့ အနူးညွှန့်တောင်းဆိုပါတယ်ခင်ဗျာ"
ဒေါ်မြင့်မဟာကိုယ်တိုင်ကလည်း မြေးဖြစ်သူမဟာကို ကောင်မချောချောလေးနဲ့တွေ့လိုက်ရတာမို့ သူမဘာတွေပြဿနာတက်ပြန်ပြီလည်းတိုတဲ့အတွေးနဲ့ ရင်တထိပ်ထိပ်ဖြစ်နေသူမို့
"သွား သွား ရတယ် ခွင့်ပြုတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးအထူးပါ ပါချုပ်ခင်ဗျ"
ရေပြင် ခခနားကိုခက်မြန်မြန်သွားလိုက်ပြီး သူအနားရောက်သွားတာနဲ့ ရည်တို့ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာကာ
"ဟင့် ကိုကို မီးအိမ်ပြန်ခြင်တယ်...."
ရေပြင်ညီ တကယ်ကိုဝမ်းနည်းပတ်လက်နဲ့ ခက်အက်အက်အသံလေးနဲ့ပြောလိုက်တဲ့သူမလေးကြောင့် သူချက်ခြင်းဆိုသလို ပါချုပ်ဘက်ကို တစ်ခေါက်ပြန်သွားပြီး
"ပါချုပ်ခင်ဗျာ ကျွန်တော်ဒီနေ့ မီတင်ကို ပျက်ကွက်ခွင့်တိုင်ပါရစေ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပေးဖို့တောင်းဆိုပါတယ်ခင်ဗျ"
"ဟဲတော် ဆရာရေပြင်က ပျက်ကွက်ခွင့်တဲ့" "အေးတော်..." "အဲ့ဒါ ဆရာရေပြင် မိန်းမလေးလေ" " ဆရာရေပြင့်မိန်းမလေးနဲ့ ပါချုပ်မြေးကဘာတွေလည်းမသိဘူးနော်"
ရေပြင်ရဲ့ကျောင်းတက်သက်တမ်းတစ်လျှောက် စံအဖြစ်ထားရလောက်အောင် ပျက်ကွက်တိုတာ တစ်ခါမှမရှိဘူးတာမို့ အခန်းထဲရှိ လုပ်သက်နုဆရာမလေးတွေတီးတိုးဆိုနေကြခြင်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်မြင့်မဟာ မြေးဖြစ်သူရဲ့မျက်နှာကို ခက်တည်တည်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"မီတင်လည်းပြီနေပြီပဲ ဒါဆို ဒီမှာပဲ မီတင်ပြီးလိုက်ရအောင် ဆရာရေပြင် သွားလို့ရပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ ခွင့်ပြုပါ ပါချုပ်"
ရေပြင် ပါချုပ်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ကပြီဆိုတာနဲ့ ခခနားကို ခြေလှမ်းကျဲများနဲ့ရောက်လာကာ
"လာ လိုက္ခဲ့"
မဟာ သူ့ရှေ့ကနေ ခခကိုလက်ဆွဲပြီးခေါ်သွားတဲ့ပုံကိုမျက်စိတစ်ဆုံးကြည့်နေရင်း မျက်နှာတွေတည်တင်းနေမိသည်။ ခံသားချက်တို့က ကိုယ်ပိုင်တဲ့အရာကိုဆွဲလုခံလိုက်ရတဲ့ ခံစားချက်လို.....
"တက်ကားပေါ်..."
ခခ သူမကိုဖွင့်ပေးထားတဲ့ ကားပေါ် ခက်မြန်မြန်တက်လိုက်ပြီး နေရာလေးမှာ တောင့်တောင့်လေးထိုင်နေမိသည်။ ခဏအကြာ ကားထွက်သွားပြီနောက်
"ဘာလို့အိမ်ပြန်ခြင်တာလည်း..."
"ဟင့်အင်း ဒီတိုင်း... ဒီတိုင်းပြန်ခြင်လို့"
ရေပြင် ကားဘက်မှန်မှကြည့်နေကာ ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ဖြေနေတဲ့သူမလေးကြောင့် သူမလေးမဖြေခြင်တဲ့အရာကို သူထက်မမေးခြင်တော့တာမို့ ထပ်မမေးတော့ပဲနေလိုက်တော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင်တော့ရှုပ်ထွေးနေဆဲပါ။ ဘာလို့ ဟိုကောင်ကပါလာရတာလည်း..... ကျစ်
>>>>>>>>>>>>
"ဟင့် သူတို့က မီးကိုအဲ့လိုပြောတာသိလား မာမီ မီးက အဲ့ချိန်မှာတစ်ယောက်ထဲလေ ဟင့် အဟင့် အဟင့် ဟီး....... မူပိုမတို့ကအတော်ကြီးနဲ့မရောက်လာကြဘူး သိလား မာမီ မီးကျောင်းမတက်ခြင်တော့ဘူး... သူတို့နဲ့ မီးမတွေ့ခြင်တော့ဘူး နော် နော်လို့မာမီ..နော်..."
ဒေါ်မေမီ ကျောင်းကပြန်ရောက်လာကတည်းက အိမ်ရှိလူကုန် အကုန်လုံးကို ကျောင်းမတက်ခြင်တဲ့အကြောင်း လိုက်ပြောနေတာ မရတော့တဲ့အဆုံးသူမဆီလာပြီး မရမကပြောနေတဲ့မီးလေးကြောင့် သူမရင်ခွင်ထဲက ခေါင်းလေးကို ညင်သာစွာပွတ်သက်ပေးပြီး
"မီးလေးက သူတို့ကိုကြောက်လို့လား..."
"ဟင် ဟို ဟုတ် နည်းနည်း.."
"ဘာလို့ကြောက်တာလည်း..."
"ဟင် ဟို မီးမသိဘူးမာမီ သူတို့အဲ့လိုတွေပြောနေကြတာကိုမီးကြောက်တာ မီးကအဲ့လိုမဟုတ်ဘူးလေမာမီရဲ့ ဟင့် အဲ့ဒါကို သူတို့ကလိုက်ပြောနေကြတာကြီးကို.."
"အင်းလေ မီးလေးရဲ့ ကိုယ်မှမဟုတ်တာ မဟုတ်ရင်ဘာလို့ကြောက်နေရတာလည်း... ကြောက်စရာမဟုတ်ဘူး အဲ့ကိစ္စသေးသေးလေးကိုကြောက်လို့ဆိုပြီး မီးလေးကျောင်းသွားမတက်ရင် နောက်အဲ့ဒါကို ကျော်ဖြတ်ပြီးရလာမယ့်ဘပျော်ရွှင်စရာတွေကိုကျ မီးလေးဘယ်လိုကြုံတွေ့ရတော့မလည်း... မာမီပြောတာနားလည်လား..."
"ဟင့် ဟုတ် ဟို ဒါမယ့်.. မီးမနက်ဖြန်တော့ မသွားခြင်သေးဘူးမာမီ နောက်နေ့တွေမီးသွားမှာပါ နော် နော်လ်ို့ မာမီနော်"
ဒေါ်မေမီ သူမရင်ခွင်ထဲကနေ မေယ့မော့လေးနဲ့ ချွဲပြနေတဲ့မီးလေးကြောင့် သူမပြုံးလိုက်ပြီး
"အဟွန်း... ဒါတော့ မာမီလည်းမတက်နိုင်ဘူး မာမီသဘောတိုင်းဆို မီးလေးဆန္ဒအတိုင်းလိုက်ရောလို့ရတယ် ဒါမယ့် မီးလေးအုပ်ထိန်းသူက မာမီမဟုတ်ဘူးလေ သားလေမီးလေးရဲ့"
ခခ ဒေါ်မေမီစကားကြောင့် နှုတ်ခမ်းလေးလုံးသွားကာ
"ဟင့် ဟုတ် ဒါဆို ကိုကို့ကိုပဲပြောရမှာလားမာမီ"
"အဟွန်း... အင်းပေါ့မီးလေးရဲ့"
"ဟွန့် အမြဲနေရာတကာအဲ့ကိုကိုပဲ ဒါဆို မီးခုသွားပြောမယ်သိလား..."
"အဟွန်း... အွန်း အွန်း သွားသွား"
"ဟွန့် ဟုတ်"
ဒေါ်မေမီ သူမကိုဆူပုပ်ပုပ်လေးနဲ့ပြောသွားတဲ့မီးလေးကြောင့် သူမပြုံးပြီးရင်း ပြုံးနေမိသည်။
"ဒီလို ကလေးစိတ်နဲ့ရေခဲတုန်းဆိုရင်တော့ ငါ့ရဲ့ဒုတိယမြောက်မျိုးဆက်ကို ဘယ်တေ့ချီရပါ့မလည်းနော်... ဟွန်း...."
>>>>>>>>>>>>>>
"ကိုကိုရေ....ကိုကိုရေလို့.... မပြီးသေးဘူးလားဟင်.... မီးစောင့်နေတယ်လို့.... တော်တော့လေ နော်..."
ရေပြင်ညီ သူရေချိုးနေတာကို ရေချိုးခန်းတံခါးမှာလာပြီး တစ်ဂျီဂျီလုပ်နေတဲ့သူမလေးကြောင့် သူစုပ်သက်ခြင်းနဲ့ ရေပန်းခလုပ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး စောင်သပတ်ပတ်ကာ ထွက်လာလိုက်သည်။
"ဒုတ်! ဟ့!"
ရေပြင် သူတံခါးဖွင့်လိုက်တယ်ဆို တစ်ခုခုကိုတိုက်မိပြီဆိုတဲ့အသိဝင်လိုက်တယ်ဆို...
"ဟင့် အဟင့် အီး...... ကိုကိုအကျင့်မကောင်းဘူး မီးကိုတမင်လုပ်ကြံတာမဟုတ်လား... သူရေချိုးလို့မရအောင် ဒီကလုပ်နေတယ်ဆိုပြီးတော့ အာလူထွက်သွားပြီလားတောင်မသိဘူး.. ဟီး...."
ရေပြင်ညီ အပိုတွေလုပ်ပြီး သူ့ရှေ့မှာ ငုပ်တုပ်လေး နဖူးလေးကိုင်ပြီး ငိုပြနေတဲ့သူမလေးကြောင့် သူခွကျော်သွားလိုက်ပြီး
"ငိုမနေနဲ့ အချိန်ပြည့်ငိုနေတာမရှက်ဘူးလား....."
"ဟင့် မရှက်ပါဘူး... ငိုတာပဲ ရှက်စရာလား.."
"ကျစ် အဲ့လိုထစ်ခနဲဆို ငိုတာတွေရှော့တော့ခခ မင်းကလေးမဟုတ်တော့ဘူး.."
"ဟင့် သိပါတယ် ခခကလေးမဟုတ်လို့ ဒီက ကိုကိုယောက်ျားကြီးကို ယူထားရတာလေ မဟုတ်ဘူးလား..."
"ကျစ် မင်းခုန ဘာပြောမို့ခေါ်နေတာလည်း ခုထွက်လာပြီပြောတော့"
"ကိုကို အင်္ကျီသွားခဲအုန်းလေ"
"နေ ထားလိုက် မင်းပြောမှာသာပြော"
"ဟွန့် ဒါဆိုလည်းပြောမယ်... မီးမနက်ကျောင်းသွားခြင်းဘူး"
"မရဘူး သွားရမယ်"
ခခ သူမတောင် ဘာမှရှင်းမပြရသေးပဲ ချက်ခြင်းအဖြေက မရဘူးဆိုတာကြောင့် ငုပ်တုပ်လေးကနေ ကိုကို့နားသွားရပ်လိုက်ကာ
"မီး ဘာမှတောင် ရှင်းမပြရသေးဘူးလေကိုကိုရဲ့"
"မရှင်းပြနဲ့ မသိခြင်ဘူး သွားရမယ် မင်းကျောင်းမှာ တစ်ခုခုဖြစ်လာတိုင်း ကျောင်းမသွားဘူးဆိုတဲ့ အကျင့်ကိုဖျောက်ခခ ငါအပိုတွေထက်မပြောခြင်ဘူး.. မင်းကိုစိတ်မတိုခြင်လို့ စကားမပြောပဲနေနေတာနော် သွား... သွားအိပ်လိုက်တော့ ငါမူပိုတို့ကို ဖုန်းတက်ထားပြီးပြီ မနက်ငါတစ်ခါထဲဝင်ခေါ်မယ့်အကြောင်း"
"ဟင် တကယ်... ဒါဆို မီးတို့တစ်ကားထဲစီးရတော့မှာပေါ့နော်ကိုကို အား.... ပျော်တာ.... ရွှတ် ဟေ့! ခိ ချစ်လို့ပါ ကိုကိုရဲ့ အဟွန်း... မီးသွားအိပ်ပြီနော် ခိ"
ရေပြင်တစ်ယောက် ခခပေးတဲ့အနမ်းတစ်ပွင့်ကြောင့် ခခကုတင်ပေါ်ရောကသည်အထိ ကြောင်နေဆဲပါ။ နောက်မှ သတိပြန်ဝင်လာပြီး တကယ်ဆိုးတဲ့ကောင်မလေး...
ရေပြင် သူအဝတ်လဲပြီး မီးတွေသေချာလိုက်မှိတ်ကာ ညမီးအိမ်ပြာလဲ့လဲ့လေးတစ်လုံးသာထွန်လိုက်ပြီး ကုတင်ထက် ခက်ဖွဖွတက်လိုက်သည်။ နောက် အပူအပင်ကင်းစွာ အိက်ပျော်နေပြီဖြစ်တဲ့ ခခကိုယ်လုံးလေးကို ခက်ဖွဖွပွေ့ယူပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲနစ်မြုပ်ထားလိုက်ကာ သူပေးနေကြ သူမလေးနဖူးထက်သို့အနမ်းတစ်ပွင့်
နေ့ရက်တိုင်းမှာ ခုလိုလေးပဲကုန်ဆုံးခြင်တယ်ကလေး....
◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾
စာဖတ်သူများကို အစဉ်လေးစားလျှက်
#မြူခိုးဝေဝေ