Zawgyi
(Warning🚫 ၁၈ႏွစ္ေအာက္ကေလးမ်ားမဖတ္ရ🚫)
အိမ္ကိုလာတဲ့ေယာက္်ားႀကီးေတြထဲကတစ္ေယာက္က သူ႔မွာလက္ေဆာင္အေနနဲ႔မုန္႔ဖိုးေပးဖို႔မပါလာခဲ့တဲ့အတြက္ လယ္ကြင္းေတြကိုျဖတ္ၿပီး သူ႔အိမ္လိုက္ယူဖုိ႔ ကြ်န္မကိုေခၚတယ္။ သူ႔အိမ္မွာေပါင္ဝက္ေငြကိုသိမ္းထားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္းေျပာျပတယ္။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကြ်န္မလံုးဝမလိုက္ခ်င္ဘူး။ ခါးခါးသီးသီးကိုျငင္းဆန္ပစ္ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေမြးစားအေမက လိုက္သြားခိုင္းတာေၾကာင့္ အဲ့ဒီလူနဲ႔လိုက္သြားခဲ့ရတယ္။
လက္ေဆာင္သြားယူဖို႔ လယ္ကြင္းေတြကိုျဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္ သူကကြ်န္မလက္ကိုကိုင္ထားတယ္။ ေနကလည္းမြန္းတည့္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ အပူခ်ိန္ကတေျဖးေျဖးတက္လာေနၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လက္ေဆာင္သြားယူပါမယ္လို႔ ကတိေပးထားတဲ့လူက ကြ်န္မကိုလက္ကေနေဆာင့္ဆြဲၿပီး ေျမႀကီးေပၚတြန္းခ်တယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူ႔လက္တစ္ဖက္က ကြ်န္မအသံမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ပါးစပ္ကိုအတင္းအုပ္ထားတာေၾကာင့္ အသက္ကိုခက္ခက္ခဲခဲရွဴသြင္းရွဴထုတ္လုပ္ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကေဒါသတႀကီးနဲ႔ "ေကာင္မစုတ္ေလး…မင္းဒီဟာကိုလိုအပ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး" လို႔ေျပာၿပီး ဝတ္စံုကိုဆုတ္ၿဖဲပစ္တယ္။ သူ႕စကားေတြက ဒီေန႔အထိ ကြ်န္မကိုေျခာက္လွန္႔ေနတုန္းပဲ။
သူ႔ရဲ႕ၾကမ္းတမ္းၿပီးညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတဲ့လက္ေတြၾကားထဲက ကြ်န္မအသက္ကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ရွဴေနရတယ္။ ေဒါသကလည္းအေတာ္ထြက္ေနၿပီ။ ကြ်န္မႏၶာကိုယ္ကတစ္စံုတစ္ရာက်ိဳးသြားတာကို ရုတ္တရက္ခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိတယ္။ ကြ်န္မလက္ကေသမလိုေတြနာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ လႈပ္လို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ သူက သူ႔ရဲ႕အားေနတဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကြ်န္မအတြင္းဝတ္ေတြကိုဆြဲခြ်တ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဘာင္းဘီဇစ္ကိုျဖဳတ္ၿပီးေအာက္ကိုေလ်ွာခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မေျခေထာက္ေတြကိုဆြဲကားလိုက္ၿပီး မာေက်ာတဲ့အရာတစ္ခုကို ကြ်န္မခႏၶာကိုယ္ထဲအတင္းထိုးသြင္းဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ အဲ့ဒီလူက ကြ်န္မရုန္းကန္ေနသည့္တိုင္ သူ႔ရဲ႕မာေက်ာေနတဲ့အရာကို အဆက္မျပတ္ထိုးသြင္းေနတုန္းပဲ။ ပါးစပ္ကလည္းပြစိပြစိေရရြတ္ေနၿပီး တခါတခါဆိုညည္းသံသဲ့သဲ့ကထြက္လာတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက ခံစားေနရတဲ့နာက်င္မႈေဝဒနာက ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ… အဲ့ဒီလူကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ထိုးသြင္းခ်က္ေတြကိုမရပ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ကြ်န္မစိတ္ထင္ ဒါက တစ္သက္လံုးၾကာသြားေတာ့မွာပဲထင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကကြ်န္မကိုယ္ေပၚပိက်လာတယ္…အရမ္းေလးတာပဲ။
ကြ်န္မခႏၶာကိုယ္အတြင္းထဲကတစ္စံုတစ္ရာဟာ တေျဖးေျဖးအသက္မဲ့လာသလိုပဲ။ ေသေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ အသက္ရွဴရခက္ၿပီး မြန္းက်ပ္လာတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ သူကဘာမွမျဖစ္တဲ့အတိုင္း ေဘာင္းဘီဇစ္ကိုျပန္တပ္ ဖုတ္ဖတ္ခါၿပီး ေနရာကေနတိတ္တဆိတ္ဘာမွမေျပာပဲထြက္သြားတယ္။ ကြ်န္မကိုေတာ့တစ္ေယာက္တည္းေျမႀကီးေပၚမွာဒီတိုင္းခ်န္ထားခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မအသက္ခုနစ္ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။
ကြ်န္မခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ညစ္ပတ္ေပက်ံေနတယ္။
(T/N: ယူတို႔ေတာ့ဘယ္လုိေနမလဲမသိ ကိုယ္ကေတာ့ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ အဲ့ဒီလူကိုအမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္ခ်င္🙃)
ထိန္းခ်ဳပ္မရေအာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုသယ္ရင္း တစ္ေယာက္တည္းအိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ လူက မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ရံုေလာက္ပဲလုပ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ လမ္းေလ်ွာက္တဲ့အခါ တစ္ႀကိမ္ကိုေျခလွမ္းအနည္းငယ္ပဲအားျပဳၿပီးေလ်ွာက္လွမ္းႏိုင္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကခံစားေနရတဲ့ နာက်င္မႈကပိုၿပီးျပင္းထန္လာၿပီ။ ေသြးဆံုးရံႈးမႈေၾကာင့္အားနည္းလာတဲ့အျပင္ တခါတခါဆိုမူးမိုက္ၿပီးေမ့လဲေတာ့မလိုခံစားရတယ္။
တျဖည္းျဖည္းေလ်ွာက္လာရင္းနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ကအညစ္အေၾကးေတြ ေသြးေတြနဲ႔ ကပ္ေစးကပ္ေစးျဖစ္ေနတဲ့အရာေတြကိုေဆးေၾကာဖို႔ ေရကန္ငယ္ထိေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထိ ကြ်န္မငိုေႂကြးေနတုန္းပဲ… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မအေဒၚသီလရွင္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ဝတ္စံုေလးပ်က္စီးသြားတာေၾကာင့္ပါ။ အဲ့ဒီဝတ္စံုကစုတ္ၿပဲၿပီး ရႊံ႕ေတြ ေသြးေတြနဲ႔ညစ္ပတ္ေနၿပီ။ ေမြးစားအေမ ကြ်န္မကိုသတ္ေတာ့မွာပဲလို႔ေတာင္ ေတြးခဲ့မိတယ္။
ကြ်န္မအိမ္ရွိရာဘက္ကိုဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ေလ်ွာက္လာလိုက္တယ္… ေနာက္ေတာ့ အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ေရွ႕တံခါးကိုဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ေရွာခ့္အႀကီးအက်ယ္ရထားတဲ့ ကြ်န္မခႏၶာကိုယ္က ဘယ္လိုမွမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး တံခါးဝမွာတင္လဲက်သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကမၻာကေမွာင္အတိက်သြားတယ္။
ကြ်န္မႏိုးလာေတာ့ေမြးစားအေမရဲ႕ကုတင္ေပၚမွာေရာက္ေနၿပီ။ ကြ်န္မဒီကိုဘယ္လိုေရာက္လာၿပီး ဘယ္အခ်ိန္တည္းကေရာက္လာခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ ေမြးစားအေမရဲ႕ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနရတာငါးရက္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ လူကတစ္ခ်ိန္လံုးမူးေဝေနေပမယ့္ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းကလြဲလို႔ အျခားလူေတြနဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ အရပ္ရွည္ရွည္ လွလွပပနဲ႔ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြဝတ္ထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးကိုေတာ့ သတိထားမိပါရဲ႕။
ဒဏ္ရာေတြကိုပတ္တီးစည္းေပးထားၿပီး ျပန္သက္သာလာဖို႔ေစာင့္ဆိုင္းေနရတယ္။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမွကြ်န္မကိုလာမေျပာက်သလို ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ကလည္း အရမ္းေၾကာက္လန္႔ၿပီး ထုတ္ေျပာရမွာကိုရြံ႕ရွာေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒဏ္ရာေတြကပိုးဝင္ၿပီး ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖ်ားႀကီးၿပီးအိပ္ရာထဲလဲခဲ့တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕စုတ္ၿပဲေနတဲ့အေရျပားက တေျဖးေျဖးသက္သာလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မစိတ္ကေတာ့ အမည္းစက္ႀကီးစြန္းထင္ေနခဲ့တုန္းပဲ။
အဲ့ဒီေန႔…ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဘာသာေရးအခမ္းအနားပြဲေတာ္ကိုတက္ခြင့္ရတဲ့ေန႔…ယုတ္မာသူရဲ႕လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ကြ်န္မဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္မလိုပဲ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ ဘာသာေရးအခမ္းအနားပြဲကိုတက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အျခားကေလးငယ္ေတြ… သူတို႔က်ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့လက္ေဆာင္ေတြအမ်ားႀကီးရခဲ့က်တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မအတြက္ကေရာ… ဒီလိုထူးျခားတဲ့ေန႔မ်ိဳးမွာ ဘာရခဲ့လဲ? လူစိတ္မရွိတဲ့သတၱဝါရဲ႕အတင္းအဓမၼက်င့္မႈကိုခံခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းလား? လက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔လက္ေခ်ာင္းသံုးေခ်ာင္းက်ိဳးၿပီး ရႊံ႕အလူးလူးနဲ႔လယ္ကြင္းျပင္ထဲမွာထားခံခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းလား? ကြ်န္မဘဝအတြက္အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးျဖစ္ရမယ့္ေန႔ရက္တစ္ရက္ဟာ ဆိုးယုတ္တဲ့အေၾကာင္းအရင္းေတြေၾကာင့္ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွေမ့မွာမဟုတ္ဘူး။
ပြဲေတာ္မွာဝတ္ဆင္ခဲ့တဲ့ဝတ္စံုကိုလည္း ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွမေတြ႔ရေတာ့ဘူး။
လေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမြးစားအေမနဲ႔ကြ်န္မႏွစ္ေယာက္သား Kilmallock ဘုရားေက်ာင္းမွာျပဳလုပ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔လူစုေဝးပြဲအတြက္ အတူတူထြက္လာခဲ့တယ္။ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ေျမကြက္လပ္က လူေတြနဲ႔ျပည့္က်ပ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္လွမ္းဆုတ္ကိုင္လိုက္တာကို ကြ်န္မျမင္လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီလူကေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူကသူ႔ကိုဆြဲထားသလဲဆိုတာသိတဲ့အခ်ိန္ ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးစားအေမရဲ႕ဆုတ္ကိုင္မႈကပိုလို႔ေတာင္တင္းက်ပ္လာေသးတယ္။ ကြ်န္မခႏၶာကိုယ္ကတေျဖးေျဖးနဲ႔ေမြးစားအေမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေနာက္က်ံဳ႕ဝင္လာၿပီး သူမရဲ႕သိုးေမႊးကုတ္အက်ီၤအစြန္းကို လက္နဲ႔က်စ္က်စ္ပါေအာက္ဆုတ္ထားမိတယ္။ အဲ့ဒီလိုလုပ္တာက ကြ်န္မေရွ႕မွာအကာအကြယ္တစ္ခုရွိေနတယ္လို႔ ခံစားရေစတယ္။ သူမေနာက္ကေနေခါင္းျပဴၿပီး အဲ့ဒီလူကိုေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကြ်န္မစိုက္ၾကည့္မိတယ္။
အဲ့ဒီလူ… သူ႔ကိုကြ်န္မသိတယ္… ပြဲေတာ္ေန႔ကကြ်န္မကိုအဓမၼျပဳက်င့္ခဲ့တဲ့လူ။
"ဒီေကာင္မေလးကို မင္းေပးမယ္ေျပာထားတဲ့ လက္ေဆာင္မုန္႔ဖိုးလံုးဝလာမေပးခဲ့ဘူး"
"အ…အာ…ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ ေငြအေႂကြမရွိေသးဘူး။ ရွိတဲ့ေၾကးဒဂၤါးျပားေတြကလည္း ဘုရားေက်ာင္းအလွဴေငြေကာက္ခံတာထဲထည့္လိုက္မိၿပီ"
"သူမလိုခ်င္တာ ေငြအေႂကြမဟုတ္ဘူး!" ေမြးစားအေမကေဒါသတႀကီးနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္…သူမရဲ႕ဆုတ္ကိုင္ထားမႈက ပိုတင္းက်ပ္ၿပီးပိုလို႔နာက်င္လာတယ္။
"ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာအခုေလာေလာဆယ္ တစ္ေပါင္ပဲရွိတယ္။ ပိုင့္အနည္းငယ္ေလာက္အတြက္ေတာ့ ေနာက္မွပဲယူေတာ့ေပါ့" အဲ့ဒီလူရဲ႕မ်က္ႏွာကတေျဖးေျဖးရံႈ႕မဲ႔လာၿပီ။
"ဒါဆိုပိုေကာင္းသြားၿပီ"
အဲ့ဒီလိုေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူမခႏၶာကိုယ္က ၿခိမ္းေျခာက္မႈအျပည့္နဲ႔ အဲ့ဒီလူဆီကိုင္းညြတ္လာတယ္။
"အာ…ေရာ့ကြာ…ယူလိုက္…ဒီမွာ"
အဲ့ဒီလူက ေဒါသသံနဲ႔ေျပာၿပီး တြန္႔ေၾကေနတဲ့အစိမ္းေရာင္တစ္ေပါင္တန္ေငြစကၠဴကို ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီး ေမြးစားအေမရဲ႕လက္ထဲထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မလြတ္တမ္းဆုတ္ကိုင္ထားခံရတဲ့ သူ႕လက္ေမာင္းကိုဆြဲထုတ္ၿပီး လူအုပ္ၾကားထဲေပ်ာက္သြားေလရဲ႕။ ေမြးစားအေမကေတာ့ သူမလက္ထဲကတစ္ေပါင္တန္ေငြစကၠဴကိုဆုတ္ကိုင္ရင္း ၿပံဳးေနတယ္။ သူမစိတ္ထဲဘာေတြစဥ္းစားေနမွန္းမသိေပမယ့္ ကြ်န္မကေတာ့ေခါင္းတည့္တည့္မိုးႀကိဳးပစ္ခ်ခံလိုက္ရသလိုပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ လဲေပါင္းမ်ားစြာထပ္ေနတဲ့ေမးခြန္းေတြက ကြ်န္မအတြက္ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ငရဲခန္းလိုပဲ…။
"အိမ္ျပန္က်မယ္ ကေလးမ"
သူမကေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းထြက္သြားေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း ကမန္းကတန္းသူမေနာက္ကပ္ရပ္ကေန ရွပ္တိုက္ေလ်ွာက္ရင္းလိုက္လာခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီေန႔က…တစ္ေပါင္တန္ေငြစကၠဴေလးတစ္ရြက္အတြက္ ကြ်န္မရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ရသင့္ရထိုက္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို အလဲအလွယ္ျပဳျခင္းခံခဲ့ရတယ္။
Unicode
(Warning🚫 ၁၈နှစ်အောက်ကလေးများမဖတ်ရ🚫)
အိမ်ကိုလာတဲ့ယောက်ျားကြီးတွေထဲကတစ်ယောက်က သူ့မှာလက်ဆောင်အနေနဲ့မုန့်ဖိုးပေးဖို့မပါလာခဲ့တဲ့အတွက် လယ်ကွင်းတွေကိုဖြတ်ပြီး သူ့အိမ်လိုက်ယူဖို့ ကျွန်မကိုခေါ်တယ်။ သူ့အိမ်မှာပေါင်ဝက်ငွေကိုသိမ်းထားတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းကိုလည်းပြောပြတယ်။ တကယ်တမ်းပြောရရင် ကျွန်မလုံးဝမလိုက်ချင်ဘူး။ ခါးခါးသီးသီးကိုငြင်းဆန်ပစ်ချင်တာ။ ဒါပေမယ့် မွေးစားအမေက လိုက်သွားခိုင်းတာကြောင့် အဲ့ဒီလူနဲ့လိုက်သွားခဲ့ရတယ်။
လက်ဆောင်သွားယူဖို့ လယ်ကွင်းတွေကိုဖြတ်ရတဲ့အချိန် သူကကျွန်မလက်ကိုကိုင်ထားတယ်။ နေကလည်းမွန်းတည့်ချိန်ဆိုတော့ အပူချိန်ကတဖြေးဖြေးတက်လာနေပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ လက်ဆောင်သွားယူပါမယ်လို့ ကတိပေးထားတဲ့လူက ကျွန်မကိုလက်ကနေဆောင့်ဆွဲပြီး မြေကြီးပေါ်တွန်းချတယ်။
တချိန်တည်းမှာပဲ သူ့လက်တစ်ဖက်က ကျွန်မအသံမထွက်နိုင်အောင် ပါးစပ်ကိုအတင်းအုပ်ထားတာကြောင့် အသက်ကိုခက်ခက်ခဲခဲရှူသွင်းရှူထုတ်လုပ်နေရတယ်။ ပြီးတော့ သူကဒေါသတကြီးနဲ့ "ကောင်မစုတ်လေး…မင်းဒီဟာကိုလိုအပ်တော့မှာမဟုတ်ဘူး" လို့ပြောပြီး ဝတ်စုံကိုဆုတ်ဖြဲပစ်တယ်။ သူ့စကားတွေက ဒီနေ့အထိ ကျွန်မကိုခြောက်လှန့်နေတုန်းပဲ။
သူ့ရဲ့ကြမ်းတမ်းပြီးညစ်ပတ်နံစော်နေတဲ့လက်တွေကြားထဲက ကျွန်မအသက်ကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ရှူနေရတယ်။ ဒေါသကလည်းအတော်ထွက်နေပြီ။ ကျွန်မန္ဓာကိုယ်ကတစ်စုံတစ်ရာကျိုးသွားတာကို ရုတ်တရက်ခံစားလိုက်ရတာကြောင့် အော်ဟစ်ဖို့ကြိုးစားမိတယ်။ ကျွန်မလက်ကသေမလိုတွေနာနေတယ်။ ပြီးတော့ လှုပ်လို့လည်းမရတော့ဘူး။ သူက သူ့ရဲ့အားနေတဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျွန်မအတွင်းဝတ်တွေကိုဆွဲချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကိုဖြုတ်ပြီးအောက်ကိုလျှောချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကျွန်မခြေထောက်တွေကိုဆွဲကားလိုက်ပြီး မာကျောတဲ့အရာတစ်ခုကို ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်ထဲအတင်းထိုးသွင်းဖို့ကြိုးစားတယ်။ အဲ့ဒီလူက ကျွန်မရုန်းကန်နေသည့်တိုင် သူ့ရဲ့မာကျောနေတဲ့အရာကို အဆက်မပြတ်ထိုးသွင်းနေတုန်းပဲ။ ပါးစပ်ကလည်းပွစိပွစိရေရွတ်နေပြီး တခါတခါဆိုညည်းသံသဲ့သဲ့ကထွက်လာတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက ခံစားနေရတဲ့နာကျင်မှုဝေဒနာက ပြောမပြနိုင်လောက်အောင်ပဲ… အဲ့ဒီလူကတော့ သူ့ရဲ့ထိုးသွင်းချက်တွေကိုမရပ်နိုင်သေးဘူး။ ကျွန်မစိတ်ထင် ဒါက တစ်သက်လုံးကြာသွားတော့မှာပဲထင်ခဲ့တာ။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကကျွန်မကိုယ်ပေါ်ပိကျလာတယ်…အရမ်းလေးတာပဲ။
ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်အတွင်းထဲကတစ်စုံတစ်ရာဟာ တဖြေးဖြေးအသက်မဲ့လာသလိုပဲ။ သေတော့မယ့်အတိုင်းပဲ အသက်ရှူရခက်ပြီး မွန်းကျပ်လာတယ်။
ခဏကြာတော့ သူကဘာမှမဖြစ်တဲ့အတိုင်း ဘောင်းဘီဇစ်ကိုပြန်တပ် ဖုတ်ဖတ်ခါပြီး နေရာကနေတိတ်တဆိတ်ဘာမှမပြောပဲထွက်သွားတယ်။ ကျွန်မကိုတော့တစ်ယောက်တည်းမြေကြီးပေါ်မှာဒီတိုင်းချန်ထားခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီအချိန်က ကျွန်မအသက်ခုနစ်နှစ်ပဲရှိသေးတယ်။
ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့ညစ်ပတ်ပေကျံနေတယ်။
(T/N: ယူတို့တော့ဘယ်လိုနေမလဲမသိ ကိုယ်ကတော့ရေးရင်းရေးရင်းနဲ့ အဲ့ဒီလူကိုအမှုန့်ကြိတ်ပစ်ချင်🙃)
ထိန်းချုပ်မရအောင် တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်နေတဲ့ ဒဏ်ရာဗလပွနဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုသယ်ရင်း တစ်ယောက်တည်းအိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ လူက မတ်တပ်ရပ်နိုင်ရုံလောက်ပဲလုပ်နိုင်တာကြောင့် လမ်းလျှောက်တဲ့အခါ တစ်ကြိမ်ကိုခြေလှမ်းအနည်းငယ်ပဲအားပြုပြီးလျှောက်လှမ်းနိုင်တယ်။ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကခံစားနေရတဲ့ နာကျင်မှုကပိုပြီးပြင်းထန်လာပြီ။ သွေးဆုံးရှုံးမှုကြောင့်အားနည်းလာတဲ့အပြင် တခါတခါဆိုမူးမိုက်ပြီးမေ့လဲတော့မလိုခံစားရတယ်။
တဖြည်းဖြည်းလျှောက်လာရင်းနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကအညစ်အကြေးတွေ သွေးတွေနဲ့ ကပ်စေးကပ်စေးဖြစ်နေတဲ့အရာတွေကိုဆေးကြောဖို့ ရေကန်ငယ်ထိရောက်လာခဲ့ပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်ထိ ကျွန်မငိုကြွေးနေတုန်းပဲ… ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်မအဒေါ်သီလရှင်တွေ လက်ဆောင်ပေးထားတဲ့ဝတ်စုံလေးပျက်စီးသွားတာကြောင့်ပါ။ အဲ့ဒီဝတ်စုံကစုတ်ပြဲပြီး ရွှံ့တွေ သွေးတွေနဲ့ညစ်ပတ်နေပြီ။ မွေးစားအမေ ကျွန်မကိုသတ်တော့မှာပဲလို့တောင် တွေးခဲ့မိတယ်။
ကျွန်မအိမ်ရှိရာဘက်ကိုဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့လျှောက်လာလိုက်တယ်… နောက်တော့ အိမ်ထဲဝင်ဖို့ ရှေ့တံခါးကိုဖွင့်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ရှောခ့်အကြီးအကျယ်ရထားတဲ့ ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်က ဘယ်လိုမှမခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး တံခါးဝမှာတင်လဲကျသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မကမ္ဘာကမှောင်အတိကျသွားတယ်။
ကျွန်မနိုးလာတော့မွေးစားအမေရဲ့ကုတင်ပေါ်မှာရောက်နေပြီ။ ကျွန်မဒီကိုဘယ်လိုရောက်လာပြီး ဘယ်အချိန်တည်းကရောက်လာခဲ့တယ်ဆိုတာကိုတော့ မသိတော့ဘူး။ မွေးစားအမေရဲ့ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေရတာငါးရက်လောက်ရှိနေပြီ။ လူကတစ်ချိန်လုံးမူးဝေနေပေမယ့် ကျွန်မတစ်ယောက်တည်းကလွဲလို့ အခြားလူတွေနဲ့စကားပြောနေတဲ့ အရပ်ရှည်ရှည် လှလှပပနဲ့ ဝတ်ကောင်းစားလှတွေဝတ်ထားတဲ့အမျိုးသမီးကိုတော့ သတိထားမိပါရဲ့။
ဒဏ်ရာတွေကိုပတ်တီးစည်းပေးထားပြီး ပြန်သက်သာလာဖို့စောင့်ဆိုင်းနေရတယ်။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဘယ်သူကမှကျွန်မကိုလာမပြောကျသလို ကျွန်မကိုယ်တိုင်ကလည်း အရမ်းကြောက်လန့်ပြီး ထုတ်ပြောရမှာကိုရွံ့ရှာနေမိတယ်။ နောက်တော့ ဒဏ်ရာတွေကပိုးဝင်ပြီး ရက်သတ္တပတ်ပေါင်းများစွာ အဖျားကြီးပြီးအိပ်ရာထဲလဲခဲ့တယ်။
ကျွန်မရဲ့စုတ်ပြဲနေတဲ့အရေပြားက တဖြေးဖြေးသက်သာလာခဲ့ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မစိတ်ကတော့ အမည်းစက်ကြီးစွန်းထင်နေခဲ့တုန်းပဲ။
အဲ့ဒီနေ့…ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဘာသာရေးအခမ်းအနားပွဲတော်ကိုတက်ခွင့်ရတဲ့နေ့…ယုတ်မာသူရဲ့လက်ချက်ကြောင့် ကျွန်မဖျက်ဆီးခံခဲ့ရတယ်။ ကျွန်မလိုပဲ ၁၉၅၆ ခုနှစ် ဘာသာရေးအခမ်းအနားပွဲကိုတက်ရောက်ခွင့်ရခဲ့တဲ့ အခြားကလေးငယ်တွေ… သူတို့ကျတော့ သူတို့ရဲ့မိဘတွေ ဆွေမျိုးတွေဆီက ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့လက်ဆောင်တွေအများကြီးရခဲ့ကျတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မအတွက်ကရော… ဒီလိုထူးခြားတဲ့နေ့မျိုးမှာ ဘာရခဲ့လဲ? လူစိတ်မရှိတဲ့သတ္တဝါရဲ့အတင်းအဓမ္မကျင့်မှုကိုခံခဲ့ရတဲ့အကြောင်းလား? လက်ကောက်ဝတ်နဲ့လက်ချောင်းသုံးချောင်းကျိုးပြီး ရွှံ့အလူးလူးနဲ့လယ်ကွင်းပြင်ထဲမှာထားခံခဲ့ရတဲ့အကြောင်းလား? ကျွန်မဘဝအတွက်အပျော်ရွှင်ဆုံးဖြစ်ရမယ့်နေ့ရက်တစ်ရက်ဟာ ဆိုးယုတ်တဲ့အကြောင်းအရင်းတွေကြောင့် ဖျက်ဆီးခံခဲ့ရတယ်ဆိုတာကို ဘယ်တော့မှမေ့မှာမဟုတ်ဘူး။
ပွဲတော်မှာဝတ်ဆင်ခဲ့တဲ့ဝတ်စုံကိုလည်း နောက်ထပ်ဘယ်တော့မှမတွေ့ရတော့ဘူး။
လပေါင်းများစွာကြာပြီးတဲ့နောက် မွေးစားအမေနဲ့ကျွန်မနှစ်ယောက်သား Kilmallock ဘုရားကျောင်းမှာပြုလုပ်တဲ့ တနင်္ဂနွေနေ့လူစုဝေးပွဲအတွက် အတူတူထွက်လာခဲ့တယ်။ ဘုရားကျောင်းရဲ့မြေကွက်လပ်က လူတွေနဲ့ပြည့်ကျပ်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမ လူတစ်ယောက်ရဲ့လက်မောင်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လှမ်းဆုတ်ကိုင်လိုက်တာကို ကျွန်မမြင်လိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီလူကနောက်လှည့်ကြည့်ပြီး ဘယ်သူကသူ့ကိုဆွဲထားသလဲဆိုတာသိတဲ့အချိန် ထွက်ပြေးဖို့ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့် မွေးစားအမေရဲ့ဆုတ်ကိုင်မှုကပိုလို့တောင်တင်းကျပ်လာသေးတယ်။ ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်ကတဖြေးဖြေးနဲ့မွေးစားအမေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်နောက်ကျုံ့ဝင်လာပြီး သူမရဲ့သိုးမွှေးကုတ်အကျီၤအစွန်းကို လက်နဲ့ကျစ်ကျစ်ပါအောက်ဆုတ်ထားမိတယ်။ အဲ့ဒီလိုလုပ်တာက ကျွန်မရှေ့မှာအကာအကွယ်တစ်ခုရှိနေတယ်လို့ ခံစားရစေတယ်။ သူမနောက်ကနေခေါင်းပြူပြီး အဲ့ဒီလူကိုကြောက်လန့်နေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျွန်မစိုက်ကြည့်မိတယ်။
အဲ့ဒီလူ… သူ့ကိုကျွန်မသိတယ်… ပွဲတော်နေ့ကကျွန်မကိုအဓမ္မပြုကျင့်ခဲ့တဲ့လူ။
"ဒီကောင်မလေးကို မင်းပေးမယ်ပြောထားတဲ့ လက်ဆောင်မုန့်ဖိုးလုံးဝလာမပေးခဲ့ဘူး"
"အ…အာ…ကျွန်တော့်ဆီမှာ ငွေအကြွေမရှိသေးဘူး။ ရှိတဲ့ကြေးဒင်္ဂါးပြားတွေကလည်း ဘုရားကျောင်းအလှူငွေကောက်ခံတာထဲထည့်လိုက်မိပြီ"
"သူမလိုချင်တာ ငွေအကြွေမဟုတ်ဘူး!" မွေးစားအမေကဒေါသတကြီးနဲ့ပြောလိုက်တယ်…သူမရဲ့ဆုတ်ကိုင်ထားမှုက ပိုတင်းကျပ်ပြီးပိုလို့နာကျင်လာတယ်။
"ကျွန်တော့်ဆီမှာအခုလောလောဆယ် တစ်ပေါင်ပဲရှိတယ်။ ပိုင့်အနည်းငယ်လောက်အတွက်တော့ နောက်မှပဲယူတော့ပေါ့" အဲ့ဒီလူရဲ့မျက်နှာကတဖြေးဖြေးရှုံ့မဲ့လာပြီ။
"ဒါဆိုပိုကောင်းသွားပြီ"
အဲ့ဒီလိုပြောပြီးတဲ့နောက် သူမခန္ဓာကိုယ်က ခြိမ်းခြောက်မှုအပြည့်နဲ့ အဲ့ဒီလူဆီကိုင်းညွတ်လာတယ်။
"အာ…ရော့ကွာ…ယူလိုက်…ဒီမှာ"
အဲ့ဒီလူက ဒေါသသံနဲ့ပြောပြီး တွန့်ကြေနေတဲ့အစိမ်းရောင်တစ်ပေါင်တန်ငွေစက္ကူကို ဆောင့်အောင့်ပြီး မွေးစားအမေရဲ့လက်ထဲထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ မလွတ်တမ်းဆုတ်ကိုင်ထားခံရတဲ့ သူ့လက်မောင်းကိုဆွဲထုတ်ပြီး လူအုပ်ကြားထဲပျောက်သွားလေရဲ့။ မွေးစားအမေကတော့ သူမလက်ထဲကတစ်ပေါင်တန်ငွေစက္ကူကိုဆုတ်ကိုင်ရင်း ပြုံးနေတယ်။ သူမစိတ်ထဲဘာတွေစဉ်းစားနေမှန်းမသိပေမယ့် ကျွန်မကတော့ခေါင်းတည့်တည့်မိုးကြိုးပစ်ချခံလိုက်ရသလိုပဲ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတဲ့ လဲပေါင်းများစွာထပ်နေတဲ့မေးခွန်းတွေက ကျွန်မအတွက်လှောင်ပိတ်နေတဲ့ငရဲခန်းလိုပဲ…။
"အိမ်ပြန်ကျမယ် ကလေးမ"
သူမကပြောပြီးပြီးချင်းထွက်သွားတော့ ကျွန်မကိုယ်တိုင်လည်း ကမန်းကတန်းသူမနောက်ကပ်ရပ်ကနေ ရှပ်တိုက်လျှောက်ရင်းလိုက်လာခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီနေ့က…တစ်ပေါင်တန်ငွေစက္ကူလေးတစ်ရွက်အတွက် ကျွန်မရဲ့ဂုဏ်သိက္ခာ ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ရသင့်ရထိုက်တဲ့ပျော်ရွှင်မှုတွေကို အလဲအလှယ်ပြုခြင်းခံခဲ့ရတယ်။
#Lucifer
