ကျွန်မ အတန်တန်ထိမ်းထားသည့်ကြားက မျက်ရည်တွေက အဆီးအတားမဲ့စွာကျလာရပြန်သည်။အောက်ထပ်ရောက်ဖို့ လှေကားထစ်တွေက အများကြီးလိုနေသေးသည်။ ကျွန်မ ဆေးခန်းကို အချိန်မှီသွားနိုင်ဖို့ကြိုးစားနေပေမယ့် အရာမထင်နိုင်သေး။ ဓါတ်လှေကားမရှိသော တိုက်ခန်းပေမို့ တတိယထပ်မှာနေသောကျွန်မဟာ ညနေလေးနာရီလောက်ကစ ပြီးထွက်ခဲ့တာတောင် အောက်ဆုံးထပ်ထိ မရောက်နိုင်သေးတာ အတော်ဆိုးပါသည်။ အစောပိုင်းနှစ်များဆီက ဆောက်လုပ်ထားသည့်တိုက်ဖြစ်သည်မို့ လှေကားထစ်များကလည်း မြင့်မားလွန်းလှသည်။ ကောင်းနေစဥ်အခါက မထောင်းတာ သော်လည်း ယခုမူတော့ ခက်ခဲလွန်းလှသည်။
ခြေထောက်ဆီမှ နာကျင်မှုကြောင့်ကျွန်မသည် ဇောချွေးတွေပင်စို့လာသည်။အောက်ထပ်ဆီမှ ခြေသံကြားသည်မို့ လှေကားလက်ရမ်းကို ကိုင်ကာရပ်နေသော ကျွန်မ ဘေးကိုအသာကပ်ရပ်ထားပေးမိရင်း မျက်နှာပေါ်မှ မျက်ရည်စ တွေကို ကမန်းကတမ်းသုတ်ဖယ် ပစ်မိသွားသည်။
"ကျွန်တော်ထင်တော့ ထင်မိသား"
"ဟင် "
ကြားဖူးနေသောအသံကြောင့်ကြည့်မိတယ်ဆိုရင်ပဲ လှေကားအောက်အထစ်များမှာရပ်ကြည့်နေသော ကိုတေဇ ကိုတွေ့ရသည်။
"ဆေးခန်းချိန် နောက်ကျမှာစိုးလို့ ဆိုပြီး ဆင်းလာတာပါ"
 သူက မျက်ခုံးနှစ်ဖက်မြင့်တက်ကာ တမင် အံ့သြပုံလုပ်ပြပြီ
"ကျွန်တော် လာခေါ်မယ်ပြောထားတာ မမေခ မေ့သွားတာရောဟုတ်ရဲ့လား"
"မေ့တာမဟုတ်ပါဘူး အားနာလို့ပါ ။ကျွန်မကြောင့် အလုပ်မပိုစေချင်လို့ပါ ကိုတေဇ"
သူ့ကိုလည်းစကားပြောရင်း အောက်ဘက်ဆီ တစ်လှမ်းချင်း ဟန်မပျက်ခြေလှမ်းနေရသည်။ကျွန်မထက် လှေကားနှစ်ထစ်စာနိမ့်သောနေရာမှာရပ်နေတာတောင် တစ်တန်းတည်းလိုဖြစ်နေသောသူက အရပ် ရှည်သလောက်
စိတ်တိုတတ်လွန်းသူလည်းဖြစ်သည်။
သူက အောက်အဆင့်မှာရပ်နေရာမှ လက်တစ်ဖက်ကမ်းပေးလာသည်။
"ကျွန်တော့်ကိုတွဲလိုက်"
သူ့အသံက ပျော့ပြောင်းမှု အလျင်းမရှိရသည့်အထဲ မျက်နှာအမြဲတည်နေတော့ အထက်စီးဆန်သလိုခံစားရသည်။ဒါပေမဲ့ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ ကျွန်မကမှ ကိုယ့်ဘာသာမရပ်တည်နိုင်သေးပဲ ။
သူ့ကို လက်ကမ်းပေးရင်း တစ်ထစ်ချင်းစီ ဂရုစိုက် ဆင်းရသည်။နာကျင်နေသည့်တိုင် တစ်လှမ်းချင်းစီကြိုးစားလျှောက်သည့်အခါ သူက ဘာတစ်ခွန်းမှမပြော။ ကျွန်မလက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော သူ့လက်တွေက တင်းကြပ်မြဲမြံလွန်းလှသည့်အပြင် ဘေးချင်းယှဥ်လျှောက်နေရသည့်အတွက် နီးနီးကပ်ကပ်ဖြစ်နေသောအခြေအနေဟာ စိတ်ကသိကအောင့်ဖြစ်ရစေမှန်း သူ မသိရော့သလား ။
 "ဒီလောက်ဆို တော်သင့်ပြီထင်တယ်"
 " ရှင်"
"ကဲ သွားကြစို့ အချိန်ပုတ်လွန်းတယ်"
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ပင် သူက ကျွန်မကို စွေ့ခနဲချီမပြီးဖြစ်နေသည်။
တွေးကြောက်နေခဲ့ရသော ကျွန်မ၏ စိတ်အပင်ပန်းရဆုံးအခြေအနေဟာ ထပ်မံရောက်ရှိလာပါရော။ ခြေလှမ်းတိုင်းကို သတိထားဆင်းနေသည့်တိုင်သူက နှောင့်နှေးခြင်းမရှိပဲ ဆက်တိုက်လိုလျှောက်နေခဲ့တာပါ။ သူ့ရင်အုံက ဖားဖိုကြီးပမာ ခုန်လှုပ်နေသည့်အခါ သူကြုံတွေ့နေရသည့် မောပန်းမှုအား ခံစားသိနေမိတယ့်ကျွန်မအတွက်လည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှာစိတ်ရောလူပါကြပ်တည်း မွန်းကြပ်နေခဲ့ပြီ။ ဒီရင်ခွင်ထဲကို ဘာလို့များခဏ ခဏရောက်ရတာတယ့်လဲ။ မသိပါ။
တစ်ဆက်တည်းလိုလို တစ်စုံတစ်ယောက်ကို တွေးမိသွားပြန်တော့ ရင်ဘတ်ထဲစူးအောင့်စွာ နာကျင်လာရမြဲ။
"မမေခ "
"ရှင်"
" တကယ်လို့မနက်ဖြန် ရုံးမတက်နိုင်သေးရင်တောင် ဖုန်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် delivery ဘက်ကို လှမ်းချိတ်ပေးပါဦး"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မလုပ်ပေးပါ့မယ်"
ဘာပဲပြောပြော ကျွန်မက သူ့အတွက်တော့ အတော်လေးအားကိုးအားထားပြုရလောက်စရာ တပည့်တစ်ဦးဖြစ်ပုံရသည်။မဟုတ်လျှင် ယခုလိုအချိန်ကုန် အပင်ပန်းခံ၍ ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးလိမ့်မည်မဟုတ်ကြောင်းကို သူ့ လက်ဦးတပည့်များထံမှ မှတ်ချက်အရ ကျွန်မသုံးသပ်ချက်ချနိုင်ပါသည်လေ။
အောက်တစ်ကွေ့သာကျန်တော့ပေမယ့် လက်အံသေလာပုံရတယ့် သူကရုတ်တရက်မြှောက်ချီပြီး တင်းနေအောင်ပြန်ဆွဲပွေ့တော့ ယောင်မှားမှားနဲ့သူ့လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်မိပြီးဖြစ်သွားသည်။
"ကျွန်တော့် အကျီတွေတော့ကြေကုန်ပါပြီဗျာ လွှတ်မချပါဘူးဗျ"
ငုံ့ကြည့်ကာသူပြောသည်တွင် ကျွန်မလည်း ရှက် ရှက်နဲ့ပဲ ဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ့် သူ့လက်တွေကို လွှတ်ဖယ်ပြစ်မိသည်။တင်တင်စီးစီးနိုင်လွန်းသည်မဟုတ်ပါလား။
"စိတ်ဆိုးတာလား ဒါက"
"မဆိုးပါဘူး "
"ကျွန်တော်က ဒီတိုင်း အာရုံလွှဲတယ့်အနေနဲ့ပြောတာပါ ။အကျီတွန့်ကြေကုန်မှာ စိုးမှဖြင့် ခုလိုတောင် အလေးခံမချီဘူး"
"ရပါတယ် ဘာဖြစ်ဖြစ် မနေ့ကရော ဒီနေ့ရော အခုလိုကူညီပေးတာကို ကျွန်မတကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
စိတ်ထဲခုမိပေမယ့်ကျေးဇူးစကားကို အလေးအနက်ဆိုမိလေခြင်းပါ။
"အဟွန်း မလိုပါဘူးလေ"
 အခုကြမှ အသံလေးထွက်သည်ဆိုယုံဖွဖွရယ်ကာ ပြောသည်။သူ့စိတ်က အတော်ခန့်မှန်းရခက်လေသည်။
အဆိုးချည်းမဟုတ်သလို အကောင်းချည်းလားဆိုတော့လည်းမဟုတ်ရ။ အရမ်းကိုတွက်ချက်ပေါင်းသင်းတတ်သူဆိုလျှင် လွန်များ လွန်လေမလား။မနေ့က အပြန်ဖယ်ရီနှင့်အတူ ကိုတေဇပါ လိုက်ပါလာခဲ့လေသည်။ သူမဆင်းနေကြ နေရာရောက်သည့်တိုင် မရပ်သေးပဲဆက်မောင်းသွားသည်မို့ ကားရှေ့ခန်းဆီ လှမ်းအော်တော့မှ ဖယ်ရီမောင်းပို့သည့်ကားဆရာအပြင် သူပါ ရှိနေတာကိုသိလိုက်ရသည်။ ကားအား အထူးကုဆေးခန်းရှေ့ထိ လိုက်ပို့စေပြီး သူမကို ဆေးခန်းဝင်ပြစေသည်။ ဓါတ်မှန် အဖြေနှင့်စစ်ဆေးချက်များအရ  ခြေပွတ်တိုင်လည်သည်။ အရွတ်အနည်းငယ်ထိခိုက်သွားသည်ဟုဆိုကာ ခြေထောက်ကို မလှုပ်ရလေအောင်ကျောက်ပတ်တီးစည်းပေးထားသည်။ဆေးရုံထဲက အထွက် wheel chair နဲ့မို့  ကားပေါ်တက်ခါနီးခဏသာ လမ်းလျောက်လိုက်ရတာဖြစ်သည်။ တိုက်ခန်းရှေ့လည်းရောက်ရော လှေကားတက်ရာမှာ အကြပ်တွေ့နေသည့် ကျွန်မကို ကူတွဲသယ်ပို့ပေးတာက သူ။

လက်မောင်းနှစ်ဖက်က ထိမ်းမရင်းတက်စေရာမှ ခရီးမတွင်လေတော့ မပြောမဆို ပွေ့မချီသယ်တယ့်သူ့ကိုကျွန်မဘက်က ဘယ်လိုမှစောဒက မတက်သာ။အဆောင်ရှင်ဖြစ်တယ့် အန်တီယု  တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်ကိုမြင်တော့ အိုးတို့အမ်းတန်း ဖြစ်ကာကျွန်မက ကြောင်ကြည့်နေပေမယ့် သူကတော့တည်ငြိမ်လွန်းလှသည်။
"မဂ်လာပါအန်တီ ဝင်ခွင့်ပြုပါခင်ဗျာ"
ဟု အစချီကာ ဝင်သွားသည်လေ။အဆောင်ဆိုသော်ငြား အငြိမ်းစားကျောင်းအုပ်ကြီးဖြစ်တယ့်အန်တီယုက နယ်ခံဆွေမျိုးနီးစပ်တော်သူ သုံးဦးလောက်ကိုသာ ညရေးညတာ အဖော်ရလိုသည့်သဘောဖြင့် လက်ခံထားတာဖြစ်သည့်အတွက် အိမ်နှင့်မခြား ပေ။အပျိုကြီးပေမို့လည်း မိန်းကလေးများအပေါ်စည်းကမ်းလည်း ကြပ်ကြပ်မတ်မတ်ရှိလှသည်။
ဧည့်ခန်းမှာ ကျွန်မကိုချပေးပြီး ဖြစ်ပျက်ပုံကို အကျဥ်းရုံးသူပြောပြတော့ အန်တီယု မှာ နားလည်ဟန်ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နားထောင်လျက် ကျွန်မကိုပင် သွန်သင်ဆုံးမနိုင်ကြောင်းပြန်အပ်နှံလိုက်သေးရဲ့။
အခန်းမှာ အတူနေသူ သော်တာကတော့ ပြုံးစိစိ မျက်နှာထားကို အပိုးသတ်ကာ နားထောင်ရင်း သံယောင်လိုက်ရှာသည်။ ဘယ်လိုပင်ဖြစ်စေကာမူ အသက်အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် လူကြီးဆန်၍ စကားပြောညက်သော သူ့ကို အန်တီယု က နှစ်သက်ပုံရလေသည်။လူကြီးတစ်ယောက်လိုပင်ကောင်းမွန်စွာ ဧည့်ဝတ်ပြုသည်။
ကျွန်မကိုနားခွင့်ပြုသည့်အပြင်ဆေးခန်းပြရန် အတွတ် တစ်ခုတ်တရ ဖုန်းဆက်လာကာလိုက်ပို့ပေးသည့်အတွက်တော့ သူ့ကိုအသိမှတ်ပြုရမည်သာ။
ဆေးခန်းကိုရောက်တာ အချိန်နည်းနည်းနောက်ကျသွားပေမယ့်အစစ အဆင်ပြေပါသည်။လတ်တလော လှုပ်ရှားမှုများပြီးနာကျင်နေပေမယ့် ဆေးတွေဂရုစိုက်သောက်ပြီး အနားယူလျှင်တော့ နောက်နှစ်ရက်လောက်ဆိုလှုပ်ရှားနိုင်ပြီဖြစ်ကြောင်း အသိပေးရာ ကျွန်မမှာ ဝမ်းသာမိရသည်။
အပြန်လမ်းမှာသူနဲ့ ထပ်မံနီးစပ်သွားရသည့်အတွက်တော့ရင်လေးမိတာပေါ့လေ။ကျွန်မ အနေခက်သည်ကိုသူကလည်းသိပုံရကာ အလုပ်ကိစ္စအချို့ကိုသာ ပြောဆိုရင်း အဆောင်ထဲထိပြန်လိုက်ပို့ပေးသည်။
"ကိုတေဇ အအေးလေးသောက်သွားပါဦး"
လောကွတ်ချော်သော သော်တာ့ကို ကျွန်မ မျက်စောင်းခဲမိသည်။သူကတော့ပြုံးလျက်
"ကောင်းတာပေါ့ဗျာ အမောပြေတာပေါ့"
ကျွန်မလည်းသူနှင့်အတူ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်စောင့်နေပေးနေပေမယ့် စကားတော့မဆိုမိချေ။
သော်တာ က ပြုံးရယ်လျက်
"ကိုတေဇ သောက်ပါဦး "
သူက ခွက်ကိုလှမ်းယူကာ တစ်ကျိုက်တည်းဖြင့် တစ်ဝက်ခန့်ကုန်အောင် သောက်ပစ်ကာ အခန်းကို ဝေ့ဝဲကြည့်ရင်း
"အန်တီရော မတွေ့မိဘူးနော်"
"ဟုတ်တယ် ကိုတေဇ အန်တီယုရယ် သူဇာရယ် တရားပွဲသွားကြတယ်လေ "
ရိုက်မစစ်ရပါပဲအကုန်အတိအကျဖြေနေသော သော်တာ့ကိုသူမ မြင်သာအောင် ဆွဲဆိတ်လေသော်
"အမေရေ"
"ခြင်ကိုက်တာ အော်ရလား သော်တာရယ်"
သူကသိပုံရပေမယ့် မသိလိုက်ဘာသာနေရင်း အအေးဆက်သောက်သည်။ သူမက အံကြိတ်ပြရင်း
"ကိုတေဇ မပင်ပန်းဘူးလား"
"ဗျာ "
"ဆေးခန်းကြိုပို့လုပ်ရတာကိုပြောတာပါ "
"သြော် မပင်ပန်းပါဘူး"
"သူ့လို အစားပုတ်ကို ဒီအထိ သယ်ရ ချရတာ ပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့ပါ သော်တာဆို ခဏကူတွဲရတာတောင် လျှာထွက်နေတာ"
" မိသော်တာ နင် နော်"
ကျွန်မ စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့သူမ ကို လှမ်းဟန့်လေသော်လည်း သူမကတော့ ပြောပြီးနေခဲ့ပြီ။
သူက ကျွန်မကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ကာ
"သူ့ကိုယ်က ထင်သလောက်လည်း မလေးလှပါဘူး တကယ်လို့ လေးလည်းပဲ ကျွန်တော် ကူညီပေးဖြစ်မှာပါ အဲ့အတွက် ပင်ပန်းတယ်လို့မတွေးပါဘူး"
သူက စကားဆုံးသည်နှင့်ထရပ်ကာ
"ကဲ ကျေးဇူးပဲ မသော်တာ ကျွန်တော့်ကိုပြန်ခွင့်ပြုပါဦး"
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုတေဇ"
သူထွက်သွားတော့ သော်တာက တံခါးဝထိလိုက်ပို့ပေးပြီး အခန်းတံခါးပိတ်သည်။ မချိုမချဥ်မျက်နှာထားနှင့် ကျွန်မနားဆီမလာပဲ အဝေးမှရပ်ကာ
"ထင်သလောက်မလေးဘူးတယ့် တော်ရဲ့ ကော်ပတ်ရုပ်လေးသယ်ရသလိုပဲလို့ ဆိုလိုချင်တာနေမယ်"
"နင် လူရှေ့သူရှေ့သိပ်အရှက်ရအောင်လုပ်တာပဲ ငါနဲ့တွေ့မယ် သိလား"
စိတ်ဆိုး မာန်ဆိုးပြောလည်း မမှုပဲ သူမ ပြောချင်ရာကိုသာ စကားဆက်သည်။
"ပင်ပန်းတယ်လို့မတွေးဘူးတယ့် ဆိုတော့ အမြဲတမ်းကူညီစောင့်ရှောက်ပေးမယ့် အရိပ်အယောင်တွေရှိတယ် လူရည်သန့်ကြီးနော်အမိ စိတ်ကူးမလွဲနဲ့ အန်တီယု တောင် ကျေကျေနပ်နပ် ကြိုဆိုထားတာ တော်ရုံစကေးလား "
ဟုတ်လောက်မှာပါ။ သူက လိုလားကြည်ဖြူလောက်စရာလူတစ်ဦး။ဒါပေမယ့် ကျွန်မရင်ထဲက တစ်စုံတစ်ယောက် နဲ့တော့ ချိန်ထိုးမြင်ကြည့်ရလောက်တယ့် အနေအထားမျိုးတော့မဟုတ်နိုင်သေးပါ။
ကျွန်မ သိပ်မြတ်နိုးရသူက သူမဟုတ်ခဲ့။