အခန်းတံခါးပိတ်ရင်း ငိုနေမိသည်က အကြာကြီး။ကျွန်မ ကို စောင့်ကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတွေကို ဟန်ဆောင်ကျော်ဖြတ်ကာ အိမ်ပေါ်ရှိ မိမိအခန်းသို့ အားတင်းလာခဲ့ရသမျှတို့ အတိုးချရင်းငိုရသည်။
ဖြစ်ပျက်သမျှ အရာရာအတွက် မည်သူ့ကိုအပြစ်တင်လို့ရမည်နည်း။
အရုပ်ကလေး တစ်ရုပ်လို ချော့လိုက်ခြောက်လိုက် လုပ်တတ်သည့် တေဇကိုလည်း မုန်းမိသည်။လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကပြုတ်တူဖြင့် ညှပ်သလို ဆွဲညှပ်ခံထားရသဖြင့် နာနေလေသည်။ထို အနာထက် ရင်ထဲက ပိုနာသည်။
"ဒေါက် ဒေါက် "
"မေခ ညီမလေး မမ ကို တံခါးဖွင့်ပေးပါဦး"
"မေခ မအိပ်မှန်းမမ သိတယ်နော် လိမ်မာတယ် လာ"
"မေခ မဆာသေးဘူး မမ"
"ထမင်းစားဖို့မဟုတ်ပါဘူး။ကိုတေဇ က ညီမလေးကို စကားပြောချင်တယ်ဆိုလို့။ထ အောက်မှာသူစောင့်နေတယ်"
ကုတင်ထက်မှာ ခေါင်းဦးလေးပိုက်၍ ငိုနေရာမှ ဆတ်ခနဲ ခေါင်းထောင်မိကာ
"ဟင့်အင်း မပြောချင်ဘူး။မေခ အိပ်နေတယ်လို့"
"ဟုတ်လား။အင်းအင်း မမပြောလိုက်မယ်။သူက ညီမလေး မလာလည်း မေမေ့ကိုပဲ ဖွင့်ပြောတောင်းပန်လိုက်မယ်တယ့်"
ဟင်
သူက ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ။ထိတ်ထိတ်ပျာပျာ နှင့် တံခါးထဖွင့်ပေးတော့မမ က ပြုံး၍ကြည့်သည်။
"ငိုနေမှာလို့ပြောတော့ မမက မယုံဘူး။ခုကြ ဟုတ်နေတာပဲ"
"သူ့အပြစ်သူသိလို့ပြောတာမမရဲ့"
အခန်းထဲသို့ဝင်လာရင်း တံခါးကို အသာပြန်ပိတ်သည့်မမ။ငိုနေသည့်သူမ ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်ရင်း ကုတင်ထက်မှာ နှစ်ယောက်အတူ ထိုင်မိကြသည်။
"ဘာတွေဒီလောက် ဝမ်းနည်းနေရတာလဲကွယ်။မျက်လုံးတွေတောင် ပိတ်တော့မယ်"
"မမကလည်း သူက မေခ ကို လာတောင်းဖို့စီစဥ်နေတာ။မေခ က ခုမှသိရတယ်။ဒါတောင် မေမေ မနက်က မေခကို ဆူလို့ သူ့ကို သွားမေးမှပြောပြတာ။ အန်တီယု က သူ့အဖေနဲ့ လိုက်လာတော့မှာ မမရဲ့"
"မမသိတာပေါ့။အန်တီယု ဖုန်းဆက်ပြီး နောက်တစ်ရက်ကြတော့ တေဇ အဖေဦးနိုင်ဇော်ဆက်လာတယ်လေ။အဲ့ဒါ မဂ်လာသတင်းလေ ညီမလေးရဲ့"
"မမတို့က သိသိနဲ့ မေခကို ညာခေါ်တာပေါ့ ဟုတ်လား။ညာခေါ်လို့ စိတ်ဆိုးနေပါတယ်ဆိုမှ ထပ်ပြီးအခုလို လုပ်ကြတယ်"
မမက ခပ်အေးအေးရယ်ကာ
"မေခလေးက အသိပေးရင်ရော လာမှာလား"
"အိုး ..လာစရာလား။ ကာယကံရှင်တောင်မသိတယ့်ပွဲကို။မေခ သဘောတူ မတူ က အရေးမကြီးဖူးလား။မေခကို သူက လက်ထပ်မယ်ပြောတာနဲ့ ယူရကြေးလား"
"ကိုယ့်ကိုတန်ဖိုးထားပြီး ခွင့်တောင်းလာတာကွယ်။နောက်ပြီး လူရည်မွန်လေး အလုပ်အကိုင် ပညာအရည်အချင်းအဘက်ဘက်က သင့်တော်နေတာ ငြင်းစရာလား"
"လူရည်မွန် ဟုတ်လားမမ။ မေခကို နိုင်စားတာ မမ တို့မှမသိတာ"
မမက ကျွန်မ မျက်နှာလေးကို ဆွဲမော့ကြည့်ရင်း အေးဆေးစွာမေးလာသည်။
"ညီမလေး ကို သူ တစ်ခုခုလွန်ကျူးသလား"
"ဟာ မမကလည်း"
"မမက သိသင့်တယ်လေ။သူ့စကားက မှန်သလား။မေခ စကားကမှန်သလား မမသိရမှဖြစ်မယ်"
"အဲ့လိုတော့မဖြစ်ပါဘူး။ဒါပေမဲ့ ဒါပေမဲ့ သူက အရမ်းပိုင်စိုးပိုင်နင်းနိုင်တယ် "
ကျွန်မ စကားမဆက်နိုင်။ရှက်စိတ်ဖြင့် အင့်ခနဲရှိုက်နေမိပြန်သည်။သူက ဇွတ်တရွတ်ဆန်ပေမယ့် မမမေးသလို လွန်ကျူးသည်ထိတော့ စည်းမကျော်ခဲ့။မထိတရိ ထီမထင်မျက်နှာပေးတွေ လုပ်တတ်သလို ကျွန်မ အဆင်မပြေချိန်တိုင်း အနားမှာရှိနေပေးခဲ့သည်ကလည်း အမှန်ပါပေ။
"လူငယ်ချင်း စိတ်သဘောချင်းမတိုက်ဆိုင်တာ ၊ကတောက်ကဆဖြစ်ပြီး ရန်ဖြစ်တတ်ကြတာမဆန်းပါဘူး။မေခ စဥ်းစားရမှာတစ်ခုပဲ။ဘယ်အမျိုးသားကမှ သူတို့မချစ် မနှစ်သက်တယ့် မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် အချိန်ကုန်မခံဘူး။အထူးသဖြင့် အဲ့ဒီမိန်းကလေးနဲ့ ပတ်သက်တယ့်လူတွေအပေါ် လေးစား တန်ဖိုးထားပြီး ဆက်ဆံဖို့ဆိုတာ ပိုတောင်မဖြစ်နိုင်သေးတယ်"
မမက စကားကိုရပ်၍ ကျွန်မ မျက်ရည်စတို့ကို သုတ်ဖယ်ကာ မျက်ဝန်းတွေကို အဖြေရှာသလိုကြည့်လာသည်။
"သူ မမကို လာရှာတယ်။မေခ အရမ်းစိတ်ဆိုးနေတယ်ဆိုတာရော။သူကြောင့် စိတ်ထိခိုက်သွားတယ်ဆိုတာရော မမကို လာပြောပြတယ်။သူတောင်းပန်ပါရစေဆိုတာနဲ့ မေခကို ခုလိုလာခေါ်ရတာ"
"မမ တို့ရှေ့မို့လို့ ယဥ်ကျေးပြတာနေမှာပေါ့။သူက တောင်းပန်ရတာသာ အကျင့်ပါနေတာ။စိတ်ထဲကမှမပါတာ"
"သူ့ စိတ်ကို မေခက သိတယ်လား"
"မမနော် "
"ခဏနေရင် ဆင်းခဲ့နော်။တော်ကြာ မေမေ နဲ့ဆုံနေရင် သူ့ကိုဘာတွေစုံစမ်းမယ်ဆိုတာမမလည်း မသိနိုင်ဘူး"
"မမ တို့ဝိုင်းပြီး အနိုင်ကျင့်နေကြတာ"
အခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည့်မမက ဘာမှပြန်မဖြေ။တောင်းပန်မလို့တယ့်။ဘာတောင်းပန်မှာလဲ။
သူမကို အသိမပေးပဲ အိမ်ကို နားဖောက်ခိုင်းသည့်အတွက်လား။ဒါမှမဟုတ် ခုဏ က သူ့အပြုအမူတွေကြောင့်လား။မျက်နှာပြောင်ကြီးနှင့် ငိုထားမှန်းသိသာလွန်းနေသည်။မှန်တင်ခုံရှေ့ ကျုံ့ကျုံ့ထိုင်လျက် သနပ်ခါးရေကျဲလေးမြန်မြန်သွေးလိုက်၏။လက်ညိုးလေးဖြင့် သနပ်ခါးကို သပ်ယူ၍ ပါးပြင်တင်ကာ မှန်ကိုကြည့်မိပြန်သည်။ကျွန်မမှာ သူ့ကြောင့်အမြဲ စိတ်ပင်ပန်းနေရသည်ချည်း။သူကတော့ အကွက်ကျကျ ခြယ်လှယ်နေတော့တာ။ကျွန်မ နည်းနည်းတော့ ပညာပြရမည်။မဟုတ်လျှင် မေခ ဘယ်ပီသမည်နည်း။
အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာသည့်အခါ စားပွဲမှာ ထိုင်လျက် ရေနွေးကြမ်းသောက်နေသော ဖေဖေ နှင့်လေပေးဖြောင့်နေသည့် တေဇ ကိုတွေ့ရသည်။
"ဟော သမီးငယ် လာဦးကွ"
"ဟုတ် ဖေဖေ"
ဖေဖေက လှမ်းခေါ်သည့်အခါ နံဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏။
"ဟောဒီမှာ စျေးဝယ်ချင်လို့တယ့်။သမီးပဲ လိုက်ပို့လိုက်ပါဦး။ပြီးရင် မြန်မြန်ပြန်လာ ထမင်းပွဲပြင်ထားမယ်"
"ဘာဝယ်မှာမို့လို့လဲ ကိုတေဇ"
"ဟို အရေးကြီးကိစ္စပါ။ဆိုင်ပဲပြပေးရင် ရပါပြီ"
ဖေဖေရှေ့တွင်မို့ သိပ်မရစ်တော့ပဲ အိမ်တိုင် ချိတ်မှာချိတ်ထားသော ခမောက်လေးကို ယူဆောင်းလိုက်ပြီးအိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။သူက နောက်မှ ထက်ချပ်မကွာ လိုက်ပါလာလျက် ခြံဝိုင်းအပြင်ရောက်သည်နှင့် စကားပြောလာသည်။
ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်မ ကိုယ်လေးကို စွေ့ခနဲပွေ့ချီလိုက်သည့်တေဇ။ရေထဲ နင်းဖြတ်ရင်းလမ်းမ ထက်ရောက်သည်အထိ ကျွန်မကိုချီမ ထားဆဲ။
"ဘာ အခုမှ အူကြောင်ကြား လုပ်နေတာလဲ"
"ကျွန်မ က ဘာလုပ်လို့လဲ။သူ့ဘာသာ အူကြောင်ကြားလုပ်ပြီးတော့"
"မင်း တမင်လုပ်တာလေ။ပေရေကုန်မှာသိရက်ဆင်းသွားတာ။ခုတော့မင်းထိုက်နဲ့ မင်းကံပဲ"
"ရွှံပေတာများ အရီးလှ တို့အိမ်မှာရေတောင်းဆေးရင် ခဏလေးပြောင်ပြီးသား"
သူက ကျွန်မ၏ ထီမထင်မျက်နှာပေးကြောင့် ခပ်ဟဟ ပြုံးလိုက်ကာ
"သြော် ဟုတ်လား။ခြေထောက်လေးကို တစ်ချက်လောက်ကြည့်လိုက်ပါဦး။မိတ်ဆွေလေးတွေက နှုတ်ဆက်ချင်လို့တယ့်"
သူပြောတော့မှ ကျွန်မလည်း သိချင်မိသည်ကြောင့် ခြေထောက်တွေဆီ အသည်းအသန်ကြည့်မိသည်။
"ကျွန်မကို ချပေးပါဦး ဘာမှလည်းမမြင်ရဘူး"
"ခြေဖမိုး နဲ့ ခြေကျင်းဝတ်နားကိုကြည့်လေ"
သူက ချီမထားလျက်က လမ်းမကြီးနံဘေးမှ အိမ်ဘက်ဆီလျှောက်လာရင်းက ဖြေသည်။
"ကတ်သီးကတ်သပ် နဲ့ ဘယ်လိုလူ ...
"အား ကျွတ် ကျွတ် "
ရန်တွေ့နေရင်းက ခြေထောက်များကို နောက်တစ်ကြိမ်ကြိုးစားကြည့်မိသည့်အခါ တွေ့လိုက်ရသည့်အရာတွေကြောင့် အသည်းယားစွာ ကျွန်မအော်မိတော့သည်။
"ဟေ့ ငြိမ်ငြိမ်နေကွ လွတ်ကျလိမ့်မယ်"
ကျွန်မကို သူက အံကြိတ်ပြရင်းမာန်မဲပေမယ့် တလိပ်လိပ်တက်လာသည့် ခံစားချက်က ဖိနှိပ်၍မရ။သူ့လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို အားကုန်ဆုပ်ကိုင်ရင်း "ကျွတ်ကြီး ကပ်နေတယ်"
ဟု ပြောသည့်အခါ
"နည်းတောင် နည်းသေးတယ်"
အိမ်ခြံဝိုင်းနားရောက်၍ ချပေးလိုက်သော် ဖိနပ်တွေကို ပစ်ချလျက် မြေပေါ် ခုန်ဆွ ခုန်ဆွဖြင့် ဗျာများနေသော ကျွန်မကို ထားရစ်ခဲ့ကာ သူက ခြံထဲဝင်သွားလေသည်။
မကြာလိုက် ရေတစ်ပုံးဆွဲကာ ပြန်ထွက်လာပြီးနောက်
"ငြိမ်ငြိမ်နေ ခြေထောက်တွေရေအရင်ဆေးရအောင်"
"အဲ့မှာ ကပ်နေတာ။ဘယ်လိုလုပ်ငြိမ်နေရမှာလဲ။ ဟော ဟော ပြောရင်းက လှုပ်နေတာကို"
အသည်းယားစွာ လှုပ်နေသည့်ကျွတ်ကြီးကို ကြည့်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ယားယံလာသလိုလို စပ်ဖျဥ်းဖျဥ်းကြီးဖြစ်နေသည့်ကျွန်မ။ကြောက်စိတ်ကြောင့် မျက်ရည်တွေပင်ကျလုလုဖြစ်နေသည်ကို မြင်မှ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းချကာ သူက ရေပုံးကို မြေပေါ်ချ၏။
"ငြိမ်ငြိမ်လေးနေ။သနားလို့ မဟုတ်ရင် ပြီးမှလုပ်ပေးမလို့"
သူက မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ချလျက် ကျွန်မ ခြေကျင်းဝတ်ကို ငြိမ်အောင်ထိမ်းကိုင်၏။ပြီးမှ သူ့ လက်တစ်ဖက်တွင် ဆုပ်ယူလာသော ဆားဖြင့် ကျွတ်ကို အုံချလိုက်တော့မှ မြေပေါ် ကွာကျသွားတော့သည်။
"ဟိုဘက် ခြေထောက်"
ခြေထောက်နှစ်ဖက်စလုံးမှ ကျွတ်နှစ်ကောင်ကို သူက ဖယ်ရှားပေးပြီး မြေကြီးထက်မှ သစ်ကိုင်းခြောက်ဖြင့် ခပ်ဝေးဝေးဆီ ကော်ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် ထရပ်ကာ
"နောက် ရွှံ့လူးဦးမှာလား"
"မလုပ်ဖူး "
ငိုမဲ့မဲ့ နှင့် ကျွန်မဆီက သူလိုချင်သည့်အဖြေရသွားသည့်အခါ ခြေထောက်ဆေးရန် ရေလောင်းပေးရင်း သူကိုယ်တိုင်လည်း ခြေထောက်ဆေးလေသည်။ရေပုံးကို ခြံထဲပြန်ဝင်ထားသည့်အခါ ကျွန်မမှာ ပစ်ချထားသော ဖိနပ်ကို ယူစီးရင်း သူလှမ်းပစ်ခဲ့သော ဖိနပ်ကိုသွားကောက်ယူလာခဲ့လေသည်။
"ရော့"
"ကျေးဇူးပဲ"
ကျွန်မကို ကျေးဇူးပြောပေမယ့် သူ့မျက်နှာကတော့ တည်တည်ကြီးဖြစ်နေသည်လေ။ဒီထက်တော့ ပိုအောက်ကျခံ မပြောနိုင်ပါဘူး။မကျေနပ်လည်းနေပေါ့
ဖိနပ်ကို ကြိုးချည်နေသည့် သူ့ကိုကျောခိုင်းရင်းတစ်ဖက်လှည့်နေလိုက်ပါမှ ရွာဦးကျောင်းမှ ပြန်လာပုံရသော ကိုကိုကြီးနှင့် မျက်နှာချင်းဆုံရတော့သည်။
"မေခ ဘာလုပ်နေတာလဲ"
"စျေးခဏ ဝယ်မလို့"
ကိုကိုကြီးနှင့်အတူ ပါလာကြသော လူနှစ်ယောက်ကလည်း ကျွန်မကို တစ်လှည့် သူ့ကို တစ်လှည့်ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့်နှင့်လေ။
"အေးအေး နေပူနေပြီ။ကိုတေဇ ရော ခမောက်ယူသွားဦးမလား။ဘာများဝယ်ကြမှာမို့ ရွာထိပ်ထိထွက်ရတာလဲ။အိမ်ရှေ့လမ်းထိပ်က ဆိုင်လဲစုံပါတယ်"
ကိုကိုကြီး က ခမောက်ကမ်းပေးရင်း မေးသည့်အခါ တေဇ က ခေါင်းခါပြသည်။
"မဆောင်းတော့ပါဘူး ကိုသူရ။ကျွန်တော်ဖိနပ် လိုချင်လို့မေခကို ခဏလိုက်အပို့ခိုင်းရတာ"
"ဟုတ်လား။နေမပူခင်သွားကြလေ။ကျွန်တော်အိမ်က စောင့်နေမယ်"
ကိုကိုကြီးက သူ့အဖော်များကိုခေါ်လျက် ရွာလမ်းအတိုင်းဝင်သွားပေမယ့် အတူပါလာသူများထံမှ ရယ်မောသံကတော့ လွင့်၍ ကျန်ခဲ့လေသည်။
"ကိုသူရ အိမ်က ဧည့်သည်က ဗိုလ်အောင်ဒင်စတိုင်ဖြစ်နေပါရောလား"
ကျွန်မ မှာ တမင်အဝေးခေါ်ထွက်လာမိသည့် မိမိ၏ မရိုးဖြောင့်မှုအတွက် မျက်နှာပူရသလို လူရယ်စရာဖြစ်သွားရသည့် သူ့အပေါ်လည်းများစွာ အားနာစိတ်ဖြစ်မိလေတော့သည်။သူကတော့ ဘာမှထွေထွေထူးထူးမဆိုပဲ ဖိနပ်ဝတ်ပြီးသည်နှင့် ထရပ်လိုက်ကာ
"ကဲ သွားရအောင်"
မျက်နှာထားတည်တည် နေတတ်ခြင်းသည် သူ့ နဂိုဗီဇ ဟုသိနေသည့်တိုင် ကျွန်မအပေါ် သူစိတ်ဆိုးသွားသည်ဟု ထင်နေမိလေသည်။ဖြစ်လည်း ဖြစ်တတ်ပနော်။
°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸,°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸,
ဖိနပ်ဝယ်လာပြီး တစ်လမ်းလုံးစကားလည်းမပြော။ကျွန်မ နောက်မှ ခပ်ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လိုက်ပါလာသည့်သူ။ ထမင်းစားချိန်တွင်တော့ ကျွန်မ မှအပ ကျန်မိသားစု ဝင် အားလုံးနှင့် ရယ်မောလက်ဆုံကြလျက်ရှိတော့သည်။
"စားကောင်းရဲ့လားသား။ခံတွင်းမြိန်ရဲ့လား"
"ဟုတ်ကဲ့ ကောင်းပါတယ်ဗျ။မန်ကျည်းရွက်နဲ့ပဲပြုတ်လေးနဲ့ သုပ်ထားတာ အတော်စားမိသွားတယ်"
"ဟုတ်လား စားကောင်းရင်ကျေနပ်ပါပြီကွယ်။ရွာမှာကတော့ ရာသီပေါ်စာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် စားရတယ်လေ"
"မေကြီး ခင်ဗျားဧည့်သည်ကို ကျုပ်နဲ့ ကစားဖို့ခေါ်သွားလို့ရမလား"
ဖေဖေ က
ထမင်းစားပြီးသည့်အခါများတွင် ရေနွေးကြမ်းသောက်ပြီး တရေးတမော အိပ်တတ်သလို အဖော်ရှိသည့်အခါများတွင်လည်း ချက်စ် ကစားလေ့ရှိလေသည်။ယခုလည်း တေဇ ကို သူနှင့်အတူကစားရန်အတွက် မေမေ့ထံမှ ခွင့်ပြုချက်ရယူနေတာလေ။ ဘယ်ကုသိုလ်အဆက်လေလည်းမသိရ ။ သူက အိမ်ရှိလူကုန်နှင့် ခဏလေးအတွင်းပင် ရင်းနှီး ကျွမ်းဝင်နေပေပြီ။
"မောင်တေဇ နားချင် နားပါစေလား။နောက်ရက်မှ ကစားတာ မဟုတ်ဘူး"
"ရပါတယ် အန်တီ ကျွန်တော်လည်း နေ့လည်ဘက် သိပ်အိပ်ကျင့်မရှိပါဘူး။ ဦး နဲ့အတူ ကစားလိုက်ဦးမယ်"
ကိုကိုကြီးကလည်း ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် အလုပ်လက်စသတ်ရဦးမည်ဟုဆိုကာ ပြန်ထွက်သွားလေသည်။ခြံဝိုင်းထောင့်ရှိ မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်တွင် ချခင်းထားသော သစ်သားကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ဖေဖေနှင့် သူက သွားရောက်နေရာယူသည့်အခါ ကျွန်မက အိမ်ထဲတွင် မေမေတို့နှင့်ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။
"သမီးငယ် ဒီမှာလာထိုင်ပါဦး"
မေမေ က လှမ်းခေါ်သည့်အခါ ကျွန်မ အနားသို့သွားထိုင်ရသည်။
"မောင်တေဇ ကို ဘယ်လိုသဘောရသလဲ။မေမေ့ကို ပြောပါဦး"
"မေမေ က သမီးသဘောအတိုင်း လက်ခံပေးမှာလား"
မေမေက ပြုံး၏။
"သမီးသဘောက မေမေ့ဆန္ဒနဲ့ တစ်ထပ်တည်းဖြစ်မယ်လို့တော့မထင်ပါဘူး။ဒါပေမဲ့ မေမေတို့ စီစဥ်တယ့်အပေါ် သမီးရဲ့ အမြင်ကိုတော့သိချင်မိတယ်"
ဆုံးဖြတ်ထားပြီးဖြစ်သည့် ကိစ္စအတွက် ကျွန်မအမြင်ကို မေးဖို့ တကယ်ရောလိုအပ်ပါရဲ့လား။
"ကိုတေဇက သမီးနဲ့ သိပ်အစေးမကပ်ဖူး။စကားပြောတာကအစ အရမ်းတင်စီးတာ။မေမေတို့ကို သူက မျက်နှာရအောင်နေနေတာ"
"ညီမလေးကရော သူ့ကို ဘယ်လိုဆက်ဆံသလဲမှ မသိတာ"
ဖေဖေ တို့ထံ ရေနွေးကြမ်းသွားပို့ပြီး ပြန်လာသည့် မမက လှမ်း၍ထောက်၏။
"မမ အဲ့လောက် သဘောကျနေရင်လည်း မမပဲ လက်ခံလိုက်ပါလားလို့"
ကျွန်မစကားကြောင့် မေမေက မျက်စောင်းရွယ်ကာကြည့်လာသည်။
"ကလေး ကလားမပြောနဲ့သမီးငယ်"
"မေမေပဲ ပြောဆိုတာကိုး။သူက သမီးအပေါ် သည်းခံစိတ်ရှည်မှ ရေရှည်အဆင်ပြေမှာပေါ့။သူက အရည်အချင်းလည်းရှိပါတယ်။အားကိုးလောက်အောင်လည်း ဦးဆောင်နိုင်တယ့်သူ။ဒါပေမဲ့ သမီးနဲ့မှ မတည့်တာ။ခုလို စီစဥ်တာ သူ့ဘက်က တစ်ဖက်သတ်အစီအစဥ်လေမေမေရဲ့"
ပြောလိုရာကို တရစပ်ပြောချရင်း မေမေ့ကိုလည်း အကဲခတ်နေမိပြန်သည်။
"ကဲ မေမေ မေးပါရစေဦး"
"ဟုတ် မေးလေ မေမေ "
"သမီး ရန်ကုန်မှာတုန်းက ခြေထောက်ခိုက်မိတယ်ဆို မေမတို့ကိုလည်း အကြောင်းမကြားဘူး။ဘယ်သူက သမီးနဲ့အတူ ဆေးခန်းလိုက်ပေးလဲ"
"မေမေတို့ စိတ်ပူမှာစိုးလို့ပါ။ဆေးခန်းပြတော့ ရုံးက လိုက်ပြပေးပါတယ်"
"ရုံးက ဘယ်သူလဲ"
"မေမေ သိပြီးသားမို့လား"
မဖြေချင်၍ အာပတ်လွတ် ဖြေသည့်အခါ မေမေက ကျွန်မကို ဆက်၍မေးသည်။မကျေမနပ်နှင့် ကျွန်မ ပြန် မေးတော့ သဘောကျစွာ ရယ်မောရင်း
"ကိစ္စတော်တော်များများကို သမီးအသိမပေးပေမယ့် အန်တီယုက မေမေ့ကိုပြောပြထားတယ်။သော်တာ့ ဆီကလည်းတချို့ကိစ္စတွေသိရတယ်"
"သူ က လူတိုင်းအပေါ်ကောင်းပြတာနဲ့မေမေက ယုံရောလား"
"ဘယ်အရာကိုမှ မေမေအယုံမလွယ်ဘူး သမီး။ကောင်းပြတာလား တကယ်ကောင်းနိုင်အောင်ကြိုးစားတာလားဆိုတာ မေမေခွဲခြားတတ်ပါတယ်။ကြားရတယ့်သတင်း နဲ့ ကိုယ်တွေ့မျက်မြင်အခြေအနေကို မေမေသုံးသပ်နိုင်ပါတယ်။သမီးလည်း ခွဲခြားမြင်နိုင်အောင်ကြည့်ဖို့သင့်တယ်"
ကျွန်မ လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူဆုပ်ကိုင်ရင်း မေမေ ပြောလာတော့ အင်း မလှုပ် အဲ မလှုပ်ပဲငြိမ်နေမိသည်။
"မောင်တေဇ သမီးအပေါ် သံယောဇဥ်ကြီးတာ ခဏတွေ့ရတယ့် မေမေတောင်သိနိုင်တာ သမီးမမြင်တာတော့ မကြည့်လို့ပဲဖြစ်ရမယ်"
သံယောဇဥ်ကြီးတိုင်း လက်ထပ်ရသလားလို့ ကျွန်မ မေးလိုက်ချင်သည်။တစ်ခါက အကြီးအကျယ် ငြင်းခုန်ခဲ့ရသည့် အဖြစ်တွေကမနေ့က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သလို သိသာထင်ရှားနေတုန်းလေ။
"မေမေ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပဲလေ။သမီးဆန္ဒကို မမေးပါနဲ့"
"ဒါဆိုရင် ကလန်ကဆန်မလုပ်နဲ့မေခ။မေမေက သမီးကို ဆင်းရဲ ဒုက္ခရောက်မယ့်အဖြစ် ဘယ်တော့မှ လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး။အဲ့ဒါကိုပဲ သမီးစွဲစွဲမြဲမြဲမှတ်ထားပါ"
အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ထက်မှ ရယ်မောစကားပြောသံအချို့က လေအဝှေ့မှာ အိမ်ထဲဆီလွင့်၍လာသည်။ဖေဖေ က သမီးချည်း မွေးထားသည်မို့ နဂိုထဲက ကိုကိုကြီးပင် ကျွန်မတို့ထက် အချစ်ပိုခဲ့တာ။ခုတော့ သူကပါ ဖေဖေ့အချစ်တော် ဖြစ်ဦးတော့မည်။
နှုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်မိရင်း စိတ်ထဲမှ ကြိမ်းဝါးမိလိုက်သည်။
"မေမေ က လက်ခံဖို့လိုသလို ကျွန်မ လက်ခံဖို့က ပို၍အရေးကြီးမှန်း ရှင်သိဖို့လိုပြီကိုတေဇ"
°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸,°º¤ø,¸¸,ø¤º°`°º¤ø,¸,
"အမှန်တရားအချို့သည် လက်သင့်မခံနိုင်လောက်အောင် ခါးသီးသည့်အခိုက်အတန့်မျိုး လူတိုင်းကြုံဖူးကြပါလိမ့်မည်။
အချို့က ခါးသီးမှုကို လက်ခံ၍ ရင်ဆိုင်ကျော်လွှားသွားကြပြီး
အချို့ကတော့ မျက်ကွယ်ပြုဖို့ကြိုးစားကြသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် လိမ်လည် အယုံသွင်းရင်းဖြင့် အမှန်တရားကို ငြင်းဆန်လိုက်ကြ၏။အတုအယောင်ကို အစစ်ဟု မြင်လာသည်နှင့်အမျှ အမှန်တရားနှင့် ဝေး၍ ဝေး၍ သွားသည်ကိုတော့ သတိမထားမိကြချေ။"