ဦးနှုတ်ခမ်းညိုညိုလေးကိုနမ်းမယ်

''ပြွတ်စ် အွန့် ဦး မလုပ်ပါနဲ့ တောင်းပန်ပါတယ် ဦး ပျိုကို လွှတ်ပေးပါ အင့် ပြွတ်စ်💋 ''

..

ဦးရင်ခွင်းမြှားရဲ့ အနမ်းကြမ်းတွေကို လူးလွန့်ရုန်းကန်နေပေမယ့် အရာမထင်ပါ။ ဦးရင်ခွင်းမြှားက ဆေးမိထားသူပမာ ပျိုယုသဒ္ဒါရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို မက်မက်မောမော အကြမ်းပတမ်း စုတ်ယူနမ်းရှိုက်နေလေသည်။ အင်အားချင်းမမျှတမှုကြောင့် ဦးခွင်းရဲ့ ဇွတ်တရွတ်ဆန်တဲ့ ရမ္မက်တွေကို တားမဆီးနိုင်။ 

လရောင်လဲ့လဲ့အောက်မှာ ဦးခွင်းက ပျိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို အငမ်းမရ နမ်းရှိုက်ပြီး လည်တိုင်ဆီသို့ ခရီးဆန့်၍ အနမ်းတွေ ထပ်မံဖြန့်ကျဲလေသည်။ ပျိုယုသဒ္ဒါရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာတော့ ဦးရင်ခွင်းမြှား အလောတကြီးဆုတ်ဖြဲပစ်လိုက်တဲ့ အင်္ကျီတွေ ကပ်မနေ။ ပန်းနုရောင် ညှပ်ရိုးဖွေးဖွေးလေးကို ဆတ်ကနဲ ကိုက်ချလိုက်တော့ နာကျင်မှုတွေက တားမရဆီးမရ ။ 

''ပျို တောင်းပန်ပါတယ် ဦးရယ် မလုပ်ပါနဲ့ ဟင့် ပြွတ်စ် 💋''

အဆီအပိုမရှိတဲ့ ပျိုရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးက ဦးခွင်းရဲ့ အသုံးချခံဖြစ်သွားရသည်။ 

''မင်းက အရမ်းလှတာပဲ''

ဦးခွင်းရဲ့ ရမ္မက်ဆန်ဆန်စကားသံတွေကြား ပျိုရဲ့ ရုန်းကန်မှုတွေဟာ အရာမထင်။ မျက်ရည်တွေပါးပြင်ပေါ် တတောက်တောက် ကျနေပေမယ့် ကူညီမယ့်သူ မရှိ။  လရောင်ဖြာတဲ့ ညလေးမှာ အခြားသူတွေက ပျော်ရွှင်နိုင်ပေမယ့် ပျိုယုသဒ္ဒါကတော့ အပျိုစင်ဘဝလေးကို ဦးရင်ခွင်းမြှားထံ အပီးအပိုင် အပ်နှင်းလိုက်ရသည်။

❤❤

''တောက်စ် ဒီကောင်ကို သတ်မယ် မြို့သားဆိုပြီးလုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လို့ ရမယ် ထင်လား''

''ကိုအောင်ကြီး ရှင် လွန်မယ်နော် မလုပ်နဲ့ ''

အောင်ကြီးက ရင်ခွင်းမြှားကို ခုတ်မယ် ဖြတ်မယ်လုပ်နေတော့ မသေးမျှင်က အတင်းဆွဲဖက်ထားသည်။ မသိရင် မယားပါသမီးကို သူစိမ်းတစ်ယောက်က စော်ကားတာကြောင့် ဓားကြိမ်းကြိမ်းနေတာပါပေါ့။

''ဟေ့ကောင် မင်း ငါ့သမီးကို ဘယ်လိုလုပ်ပေးမှာလဲ''

တစက်တစက် ကိုက်ခဲနေသော ခေါင်းကို နာနာဖိ၍ ညက ဖြစ်ခဲ့သမျှ Recallပြန်ခေါ်ရသည်။ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ထနောင်းကုန်းရွာ ရောက်တော့ ရွာလူကြီးရဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမှုနဲ့ အောင်ကြီး ဆိုတဲ့လူကို သိခဲ့သည်။ ရွာရောက်တော့ ရွာဓလေ့ထုံးစံအတိုင်း ထန်းရည်တိုက်မယ်ဆိုပြီး ကိုယ်ကလည်း မြို့မှာဆို ဝိုင်တွေ အကောင်းစားအရက်တွေကိုပဲ ဇိမ်ခံသောက်နေကျ ဆိုတော့ တခါမှ မသောက်ဖူးတဲ့ ထန်းရည်ကို သောက်မိသည်။

ထန်းရည်သောက်ပြီး ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လို အမူးလွန်သွားတာလဲ မသိပေ။ မနက်ကျတော့ အောင်ကြီးရဲ့ မယားပါသမီး ကလေးမနဲ့ စောင်တစ်ထည်တည်းအောက် အဝတ်အစားမပါဘဲ နိုးလာသည်။

နံဘေးက တရှုံရှုံငိုနေသော ကလေးမရဲ့ နာမည်တောင် မသိဘဲ မှားယွင်းစွာ အိပ်မိသွားသလို။ ဇာတ်လမ်းကတော့ ရုပ်ရှင်ဆန်လှသည်။ အိမ်အောက်မှာ ရွာလူကြီးနဲ့ ရွာသားအနည်းငယ် စုဝေးစုဝေး ရောက်နေကြသည်။ 

''ဟေ့.. ''

စောင်ပုံလေးထဲ ကွေးနေအောင် ငိုနေသူကို ခွင်း စိတ်မရှည်သလို ခေါ်လိုက်တော့ ကြောက်လန့်သလို မော့ကြည့်လာသည်။ အခုမှ မျက်နှာက သေသေချာချာ စေ့စေ့ကြည့်မိသည်။ တောသူဆိုပေမယ့် အသားအရေက ဝါညစ်မနေဘဲ ဖြူနုနုလေးပင်။ မျက်ခုံးတန်းလေး တွေက စီတန်းလို့.. နှာတံဆင်းဆင်းလေးက ကော့ထင်းနေသည်။ စောင်လွတ်နေသော ခြေသလုံးသွယ်သွယ်လေးတွေကအစ နောက်ထပ် ကြည့်ချင်ဖွယ်ကောင်းအောင် ဖြူစင်လုံချောနေသည်။

''ညက ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ''

ခွင်း မေးလိုက်တော့ ပျိုက လူကို မျက်လုံးရွှဲကြီးနဲ့ ပြန်မော့ကြည့်လာပြီး တအီအီ ငိုပြန်သည်။ တောသူတွေ အရမ်းအငိုမက်ကြတာပဲ။ နားညီးလို့ မေးလိုက်ပေမယ့် အဖြေပြန်မရပဲ လူကို ကြည့်ကြည့်ပြီး ငိုနေတာကြောင့် မရှည်တော့တဲ့ စိတ်ကို မနည်းဆွဲဆန့်ထားရသည်။ 

''ဟေ့ကောင် မြို့သားဆိုပြီး ငါ့သမီးကို ကျောရရုံကြံတာလားကွ ဟမ်း''

''တော်ပါတော့ ကိုအောင်ကြီးရယ် တစ်ရှက်ကနေ နှစ်ရှက် ဖြစ်နေပါအုံးမယ်၊ ကျွန်မသမီးလေး လူများ တံတွေးခွက်မှာ မျောတော့မယ် အမလေး သေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ် မိပျိုရယ်''

လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကပြောလိုက် တစ်ယောက်က ငိုလိုက်နဲ့ မသိရင် ဇာတ်တိုက်ထားသလို။ 

''ကဲကဲ မသေးမျှင် နင့်ယောကျ်ားခေါ်ပြီး ဒီကနေ ခဏလောက် ထွက်ကြ၊ ကဲ မောင်ခွင်း အဝတ်တွေဝတ်ပြီး အပြင်ထွက်လာခဲ့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ ဆိုတာ စဥ်းစားကြစို့''

ရွာလူကြီးက ထိုသို့ ပြောပြီး ထွက်သွားပြီး ဝါးခြမ်းနဲ့ ဆောက်ထားသော ယိုင်နဲ့နဲ့ အခန်းလေးထဲ ရင်ခွင်း​မြှားနဲ့ပျိုယုသဒ္ဒါပဲ ကျန်ခဲ့သည်။ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ နံဘေးမှာ ကျနေသော အင်္ကျီတွေ ကောက်ဝတ်လိုက်ပေမယ့် အခုထိ ဘာမှ မပြင်ဆင်သေးဘဲ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသော ကလေးမကို ခွင်းစိတ်မရှည်သလို တချက်ကြည့်ပြီး

''မင်း အဝတ်မဝတ်တော့ဘူးလား''

''ဟင့် ပျို..ပျိုရဲ့ အောက်..အောက်ခံက ဦးနံဘေးမှာလေ''

ရှက်ဝဲဝဲလေးဆိုလာတော့ သူ ထိုးပြရာနေရာသို့ ကြည့်လိုက်တော့ အဖြူရောင်ဇာဘော်လီအရှည်လေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ခွင်း ကျွတ်စ်တချက်စုတ်၍ ဘော်လီကိုကိုင်ပြီး သူမဘက် ပေးလိုက်တော့ ပျိုက ကပျာကယာ လှမ်းယူကာ စောင်ပုံလေးထဲ ဝင်သွားပြီး အင်္ကျီတွေ ဝတ်နေသည်။ ခွင်း ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် အဝတ်အစားတွေ စုံတော့ သူမကို မစောင့်တော့ပဲ အပြင်သို့ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ အပြင်ရောက်တော့ အောင်ကြီးဆိုတဲ့လူရဲ့ မကျေနပ်ဒေါသအကြည့်တွေက ခွင်းဆီ ဒိုင်းခနဲ ရောက်လာသည်။ ကိုယ်ထိလက်ရောက်တော့ လာမလုပ်ပေ။ တကယ်လို့ ကိုယ့်ကို လာထိရင်တော့ ငြိမ်ခံနေမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ အောင်ကြီးလည်း သိပါသည်။

❤❤

''မသေးမျှင် ကျုပ် ပြောတဲ့ ကိစ္စ ဘယ်လိုသဘောရလဲ''

''နေပါဦးတော် တကယ်လို့ ကျွန်မတို့ရဲ့ အကြံအစည်တွေ မအောင်မြင်ဘဲ အရှက်ကွဲရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ''

''ကျစ် အခု ရွာကို ရောက်လာတဲ့ သူဠေးက ငွေတော်တော်ရှိပြီး မြို့မျက်နှာဖုံးတဲ့၊ ရွာလူကြီး ပြောတာ ကျုပ် ကြားခဲ့တယ်''

''ဖြစ်.. ဖြစ်ပါ့မလား ကျွန်မတို့ကို တရားစွဲရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ''

''မသေးမျှင် ဒီကိစ္စက ကျုပ်တို့ သူဠေးယောက္ခမဖြစ်မယ့်အလုပ်နော်၊ မင်းသမီးလည်း သူဠေးကတော် ဖြစ်မှာ ''

''ဒါဆိုလည်း လုပ်ကြတာပေါ့ ရှင်သာ ဒီသူဠေးကို ကျွန်မတို့အိမ်ရောက်အောင် ခေါ်လာခဲ့၊ ပြီးတော့ ဆေးကရော ဘယ်ကရမှာလဲ''

''စိတ်မပူနဲ့ ဟိုကောင် ငကြွက်ဆီမှာ ဆေးတွေက ပုံလို့''

''ကောင်းပြီ ဒါဆို ညကျ မိပျိုကို စောစောအိပ်ရာဝင်ခိုင်းထားမယ်၊ ရှင်က ဆေးနဲ့ ဒီသူဠေး ဆိုတဲ့ လူကို အပါခေါ်လာခဲ့''

မသေးမျှင် လောဘရဲ့ သားကောင်ဖြစ်သည့်အလျောက် ကိုယ့်သွေးသားကို တခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ သူဠေးဆိုသည့်လူလက်ထဲ ထိုးထည့်သည်။

ဒီရွာမှာ ဆန်စက်တည်ဖို့ မြေကိစ္စ အရှုပ်အရှင်းတွေ ဖြေရှင်းဖို့အတွက် ခွင်း ကိုယ်တိုင် ထနောင်းကုန်းရွာကို လာခဲ့သည်။ ရွာလူကြီးရဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမှုနဲ့ အောင်ကြီး ဆိုတဲ့လူနဲ့ စကားပြောဖြစ်သွားရာကနေ သူ့အိမ်မှာ ထန်းရည် တိုက်မယ်ဆိုပြီး ခေါ်ချလာခဲ့တာ။ သူ့အိမ်မှာ သားပျိုသမီးပျို ရှိတယ်လို့သာ သိရင် ခွင်း လိုက်ဖြစ်မှာ မဟုတ်။ မနက်ရောက်တော့ တခါမှ မမြင်ဖူး နာမည်တောင် မသိတဲ့ ကလေးမတစ်ယောက်နဲ့ လွန်လွန်ကြူးကြူး ဖြစ်မိသွားသည်။ ကိုယ့်မြို့မှာတောင် တော်ရုံ လာမကပ်ရဲအောင် အရှိန်အဟုန်ကြီးမားခဲ့ပေမယ့် ဘာမဟုတ်တဲ့ ကြွက်တွင်းလေးထဲ ထောင်ချောက်မိသွားရတာမို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မခံရပ်နိုင် ဖြစ်ရသည်။

❤❤

''ဟေ့ကောင် မင်း ငါ့သမီးကို တာဝန်ယူရမှာနော်''

''နေစမ်းပါအုံး အောင်ကြီးရာ ဒီရွာမှာ ငါက ရွာလူကြီးပါ ငါ ဆုံးဖြတ်မယ်''

အောင်ကြီးရဲ့ သရုပ်ဆောင်ကောင်းမှုတွေကြား တရွာလုံး ​မြောပါသွားပေမယ့် လူတွေအများကြီးနဲ့ ဆုံတွေ့ခဲ့ဖူးပြီးဖြစ်တဲ့ ရင်​ခွင်းမြှားအဖို့ ချက်ဆိုနားခွက်မီးတောက်ပြီးသားပင်။

''ကဲ မောင်ခွင်း မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ကျူးလွန်ပြီးရင်တော့ တာဝန်ယူမှရမယ်၊ မောင်ခွင်းရော ဘယ်လိုသဘောရလဲ''

''ကျုပ်က တော်ရုံတန်ရုံ မူးတတ်တာ မဟုတ်ဘူး ၊ ညက ဘယ်လိုဖြစ်သလဲ မသိဘူး ''

ခွင်း အောင်ကြီးတို့လင်မယားနှစ်ယောက်ကို စွေစောင်းစောင်းကြည့်၍ ​ပြောတော့ အမှားလုပ်ထားတဲ့ ဟိုလင်မယားက မသိမသာ အသံလေလျော့သွားသည်။ ဒီလင်မယားနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘဲ တကယ့်ကို အပြစ်ကင်းစင်သည့် မျက်နှာလေးက ပျို ဆိုတဲ့ ကလေးမပင်။ ပျို ဆိုတဲ့ နာမည်ကတော့ ခုနက ဟိုမိန်းမ ခေါ်နေလို့သာ သိလိုက်တာ မဟုတ်ရင် ကိုယ်နဲ့အိပ်မိတဲ့ မိန်းကလေးရဲ့ နာမည်တောင် သိမှာမဟုတ်ဘူး။

''ဒါပေမယ့် ကျုပ် ဒီကလေးမအပေါ် မှားတာ ဝန်ခံတယ် ''

''မောင်ခွင်းက မိပျိုကို တာဝန်ယူမယ်ဆိုတဲ့ သဘောလား''

''အင်း ကျုပ်က ယောကျာ်းပါ လုပ်ရဲရင် ခံရဲတယ်၊ ကျုပ် ဒီကလေးမကို တာဝန်ယူတယ်၊ ဒါကလည်း သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းစာလို့''

''ဟင်..''

ခွင်းရဲ့ နောက်ဆုံးက စကားလေး သားသမီးချင်းကိုယ်ချင်းစာလို့ ဆိုတဲ့ စကားကြောင့် ပျိုယုသဒ္ဒါက ချက်ချင်း ခွင်းကို မော့ကြည့်လာပြီး အံသြသလို နှုတ်ခမ်းလေး ပွင့်သွားလေသည်။ ထို့အတူ ဟိုလင်မယားကပါ တအံတသြနဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်နေကြသည်။ ကြည့်ရတာ ခွင်းကို လူပျိုလို့ ထင်ထားတာ ဖြစ်မည်။

''ကျုပ့်မှာ မိန်းမ မရှိတော့ပါဘူး ဒါပေမယ့် သားတစ်ယောက် သမီးတစ်ယောက်တော့ ရှိတယ် ၊ ဒါကို ဒီကလေးမ လက်ခံရင်တော့ တာဝန်ယူမယ်၊ လက်မခံရင်တော့ တတ်မနိုင်ဘူး''

ပခုံးလေးလှုပ်ကာ မာဆတ်ဆတ်ပြောတော့ ပျိုက မျက်ရည်လေး သုတ်ပစ်ကာ သူမနံဘေးက မသေးမျှင်ကို ခေါင်းခါပြသည်။ သဘောက လက်မခံဘူးပေါ့ ။ ဒါကို မသေးမျှင်က ပျိုရဲ့ ပေါင်တွင်းသားကို နာနာဆွဲလိမ်ကာ 

''တိတ်တိတ်နေစမ်း အရှက်ကွဲချင်လို့လား''

ပေါင်ကို လိမ်ဆွဲခံလိုက်ရတော့ နာကျင်စွာ အော်မိတော့မယ့်ပါးစပ်ကို အမြန်ထိန်းလိုက်ရသည်။ ညက စောစောအိပ်တော့ ဆိုပြီး အမေနဲ့ ဦးအောင်ကြီးက ဘယ်ထွက်သွားကြလဲမသိ။ ကိုယ့်အိပ်ခန်းထဲ သူစိမ်းတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး စော်ကားသွားတာကို မသိလိုက်တဲ့အဖြစ်။ မနက်မှ အရှက်တွေ ကွဲပါပြီတဲ့.. ညက သူမ အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းတုန်းက အမေရောဦးအောင်ကြီးရော မတွေ့ရ။

''ရွာလူကြီးရယ် မိပျိုက အခုမှ အပျိုဖော်ဝင်တာပါ၊ အဟင့် ကလေးအဖေဆိုလည်း ကျွန်မတို့က လက်ခံရမှာပေါ့ အခြေအနေတွေက လွန်ကုန်ပြီလေ''

ဝမ်းနည်းသလိုလေး ပျို ခေါင်းကို ​ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ရင်း မသေးမျှင်က ဆိုလာတော့ ပျို အံ့သြမိသွားတာအမှန်။ အမြဲတမ်း ဆဲဆိုရိုက်ပုတ်မောင်းထုတ်နေတဲ့ အမေက ရွာလူကြီးနဲ့ ဒီလူရဲ့ အရှေ့မှာ ကြင်နာပြနေတာကြောင့် တမျိုးကြီး ခံစားနေရသည်။

''ကဲ ခင်ဗျား လက်ခံပြီဆိုတော့ မိပျိုကို ခင်ဗျား ဘယ်လောက်နဲ့ တင်တောင်းဖို့ စဥ်းစားထားလဲ''

''သိန်း ၅၀ပဲ ပေးနိုင်မယ် မကျေနပ်ရင် တာဝန်မယူပေးယုံပဲ၊ ဒါပေမယ့် မြို့ကို ဒီကလေးမကို ခေါ်သွားမယ်''

ယတိပြတ် ပြောလာတဲ့ ခွင်းစကားကြောင့် မသေးမျှင်နဲ့ အောင်ကြီးက မျက်နှာ ရှုံမဲ့လာလေသည်။ တကယ်ဆို သူတို့ ထင်ထားတာက ရွှေပိဿာနဲ့ကို တင်တောင်းတော့မယ်လို့ ထင်ခဲ့တာ ။ အခုက အထင်နဲ့အမြင်နဲ့ တက်တက်စင်လွဲနေတော့ မျက်နှာက မသာယာတော့။

''၅၀ အဟက် ရူးနေလား ခင်ဗျား မိပျိုကို စျေးထဲက ကန်စွန်းရွက်များ မှတ်နေလား ၊ ၁၀၀တော့ တိုးပေး''

''အို ကိုအောင်ကြီးကလည်း သိန်း၁၀၀က ဘယ်လောက်များ သုံးရမှာမို့လို့လဲ၊ မရဘူး သိန်း ၅၀၀တော့ ပေး''

ပျိုယုသဒ္ဒါ အရှေ့မှာ သူမကို ဗန်းပေါ်တင်ပြီး စျေးပြိုင်ခေါ်နေကြသလို ခံစားလာရတာကြောင့်ရော ပေါက်ကွဲတော့မလို တင်းမာနေသော ဦးရဲ့ မျက်နှာထားကြောင့်ပါ ပျို အလိုလို ငိုချင်သွားရသည်။ အစကတည်းက ဝမ်းနည်းနေပါတယ်ဆ်ိုမှ..

''တော်စမ်းပါ ဒီမှာ သိန်း၇၀အတိ ပေးမယ် ဒီထက်ပို ဘာမှ မရဘူး ၊ အေး ဒီထက်ပိုလိုချင်ရင်လည်း ကြိုက်တဲ့နေရာသွားတိုင် ကျုပ် နောက်ကလိုက်ခဲ့မယ်၊ အဲ့ဒီအချိန်ကျတော့မှ ခင်ဗျားတို့ ကျုပ့်ဆီက တပြားမှ ရမယ် မထင်နဲ့ ''

ရင်ခွင်းမြှားက ပျိုတို့မိသားစုကို ရွံရှာအထင်သေးသလို အကြည့်တွေက ပျိုကို နာကျင်စေချင်သည်။ ရွာထဲ လုံမချောတွေ ပြောကတည်းက ပျို ဦးရဲ့ စက်ရုံဆောက်မယ့်မြေအနား သွားကြည့်မိသည်။ နေပူထဲ ညွှန်ကြားနေသည့် ဦးက မိပေါက်တို့ ပြောတာထက် ပိုပြီး ခန့်ညားချောမောနေသည်။ မိပေါက်တို့ဆီကပဲ ဒီလူကြီးရဲ့ နာမည်ပါ သိခဲ့ရသည်.. ရင်ခွင်းမြှား..တဲ့လေ။

❤❤

ဆက်ရန် 

Mone Pann Myau(Shin Hlwan Mal)

#ဦးနှုတ်ခမ်းညိုညိုလေးကိုနမ်းမယ်😘